Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Síða 102

H J ö r t U r pá l S S o n
102
von á breytingatímum og styrktist í þeirri afneitun þegar fundum okkar
verndara lystigarðsins bar saman og ég fékk að sjá og heyra hve sú fornhelga
ræktaða Evrópumenning sem hann var fulltrúi fyrir og mótandi lífsviðhorf
hennar stóð djúpum rótum í huga hans og fari. Hann kunni sína goða­ og
grasafræði, svo enginn kom hjá honum að tómum kofanum. Allan þennan
farangur flutti hann með sér úr átthögum sínum á norðurslóðir og sagði og
sýndi mér margt.
Steinstólparnir í girðingunni götumegin enduðu efst í steyptum blóma­
kerum með kúf af auðþekktum suðrænum ávöxtum sem málaðir voru í við­
eigandi litum. „Það ganga margir framhjá án þess að taka eftir þeim,“ sagði
hann. Þótt ekki sæi til sólar nutu litirnir sín vel. Engu var líkara en blárauðar
þrúgurnar í vínberjaklasanum héngju enn á runnanum. Trjágarðsvörðurinn
tók fram að sitt hvað væri að sjá garðinn að sumri og vetri. Áður en hann
legðist að væru viðkvæmustu stytturnar og gripirnir, sem hættast er við
veðrun eða öðrum skemmdum, tekin niður og flutt í geymslu uns aftur vorar.
Um leið sá ég fyrir mér garðinn í sumarskrúði.
viii
Allar styttur eru komnar á þá stalla sem nú stóðu auðir meðfram stígunum,
og gylltir ástarenglar með amorsboga og örvar og fleira smáfólk lífgar upp á
sína staði. Goðverur fornaldar skarta marmarahvítar undir lauftrjánum sem
í vetur teygðu fálmandi greinar til himins, svört og hnípin, en baðast nú á
víxl sól og sumarregni. Fyrir litskrúðinu sjá blóm og runnar, plöntur og trjá­
tegundir, nokkrar þeirra sjaldséðar eða langt að komnar á þessum breiddar­
gráðum. Undir regnboganum fella niðandi gosbrunnar einn og einn dropa á
gylltan engil eða malarstíg við flugnasuð og fuglasöng í trjánum.
iX
Eftir að ég kvaddi leiðsögumann minn skoðaði ég mig enn einu sinni um í
garðinum góða stund. Á leiðinni út rakst ég á Bakkus skorðaðan og sofandi
í skugga milli trés og runna. Hann lá þar nokkuð brotinn og laskaður með
þurrkuna og vínkerið í handarkrikanum. Líklega hefur hann sofnað þarna
eftir síðustu svallveislu sem þó var nokkuð langt um liðið, því mosagrænan
var víða farin að þekja líkama hans. Ég leit við um leið og ég gekk út um
hliðið. Lystigarðsvörðurinn, vinur minn, var enn að raka saman laufinu.
Hann hélt áfram að rækta garðinn sinn.