Heimsmynd - 01.05.1989, Síða 52

Káta ekkjan í Þjóðleikhúsinu.
strætó niður eftir og aftur heim, en síðan
var ekki um annað að gera en bjarga sér
sjálfur. Ef maður missti af strætó var
klukkustundar bið . . .
Hafi ég átt einhverja framtíðardrauma
- og það eiga allir - þá var það helst eitt-
hvað í sambandi við dans. Að ég færi að
syngja í alvöru datt mér aldrei í hug.
Þegar ég var orðin átján ára og að því
kom að velja framtíðarbraut vildi pabbi
að ég héldi áfram við ballettinn og hefði
þá þurft að fara utan, en mamma var
ekki eins rómantísk og mælti með kenn-
araskólanum. Það varð ofan á. Ég hætti í
ballett, lauk kennaraprófi og kenndi við
Arbæjarskóla í nokkur ár.
En ég saknaði balletskólans sárt, enda
búin að vera þar í tólf ár. Mig dreymdi
stundum á næturnar að ég væri aftur
komin í tíma. Til að bæta mér það upp
fór ég að læra söng í Tónlistarskóla
Kópavogs hjá Elísabetu Erlingsdóttur og |
var fyrsti nemandi sem sá skóli útskrif-
aði. Asamt manninum mínum, Jóni Stef-
ánssyni, var ég farin að syngja í
þjóðlagatríói sem hét Hryntríóið. í
barnaskóla hafði ég verið í kór hjá Helga
Þorlákssvni, sem einnig var með Lang-
holtskirkjukórinn, svo þar lenti ég fimm-
tán ára. Þegar fram í sótti fór ég að
syngja eitt og eitt lag á skemmtunum til
að styrkja kirkjubyggingu.
Ég man ekki nákvæmlega hvenær ég
steig fram í sviðsljósið. Kannske þegar
verið var að undirbúa samkomu í tíu ára
bekk og einhver sagði að ég kynni á gít-
ar. Ég kunni bara tvö eða þrjú grip - en
sagði samt já, varð svo að fara heim,
hálfskömmustuleg, og biðja mömmu að
kenna mér fleiri. Líklega hef ég verið
dálítið djörf sem krakki.
Eg er geysilega félagslynd og líður
best í hópi, og ég man ekki eftir mér
öðruvísi en ég hafi haft feikna mikið að
gera.“
Bak við alla góða list liggur mikil
vinna. I mörg ár hefur Ólöf Kolbrún far-
ið utan til að fá tilsögn í söng hjá færustu
kennurum. Þeirra á meðal var hin fræga
Lina Paglinghi á Italíu, sem Þuríður
Pálsdóttir hafði verið hjá áður, og Erik
Werba í Vínarborg. „Ég verð að halda
áfram að þjálfa mig svo lengi sem ég
syng,“ segir Ólöf Kolbrún. „Það er ekki
alltaf gaman að hírast einn á herbergi
einhvers staðar í útlöndum. Endalausar
æfingar, linnulaust verið að skrúbba af
manni agnúa. En röddin er ekki eins og
hljóðfæri sem hægt er að geyma í kassa
milli tónleika. Hún er háð líkamlegu at-
gervi og ástandi söngvarans, en hann
þarf að læra að þekkja hana svo hann
samdaunist ekki göllum. Hjálp annarra,
til dæmis góðra leiðbeinenda, er okkur
söngvurum nauðsynleg til að verða
meistarar í greininni.
»g það er sama hvað reynslan
kennir, alltaf kemur upp kvíði
og óstyrkur þegar þarf að leysa
ný og erfið verkefni. Við lista-
fólkið þurfum sjálfstraust, en
líka lítillæti. Auðvitað erum við
öll viðkvæm fyrir gagnrýni. Sett
fram á klaufalegan hátt er hún
særandi, en gagnrýni sem miðar
að uppbyggingu á mikinn rétt á sér. Um
leið og við segjum: Ég kann þetta allt,
enginn þarf að segja mér til, þá stöðnum
við.“
Hún segist ekki vilja neita því að hún
sé trúuð. „Bæn til æðri máttarvalda gef-
ur mér styrk. Það er hjálp í því að geta
talað við guð í næði, þegar spenna og
kvíði gera vart við sig. Ég bið með eigin
orðum og mér finnst það gott. Gott að
finna eitthvert afl sem er sterkara en ég
sjálf.“
Söngurinn er líka sálubót, segir hún.
„Við þurfum öll að losna við óþægilegar
hugsanir, getum ekki alltaf Ieitað til ann-
arra. Að syngja góða tónlist og túlka
texta gefur útrás og losar um spennu, um
leið og það krefst mikillar orku. Öll er-
um við mislynd og misjafnlega upplögð.
Stundum fer ég á æfingu í leiðu skapi,
eitthvað stríðir á og angrar hugann. En
við sönginn birtir yfir og losnar um, svo
heim fer ég sæl og glöð og man ekki
lengur hvað hrjáði mig í byrjun æfingar.
Og engin tónlist er betur til þess fallin að
hrekja burt víl og þunglyndi en sú sem
streymdi undan penna Mozarts."
Ólöf Kolbrún ítrekar hvað hún hafi
verið gæfusöm í lífinu, og hvað sýningin
á Pagliacci í Háskólabíói veturinn 1979
hafi orðið örlagarík. Allt þar var unnið í
sjálfboðavinnu - enginn fékk laun, vinir
og vandamenn saumuðu búninga, smíð-
uðu leikmynd. “Er þetta ekki svo
búið?“ spurði fólk.
„Nei, þetta er bara byrjunin!" Hún segir
líka að ekkert af þessu hefði orðið nema
fyrir eldmóð Garðars Cortes. „Hann
í lililhlutverki 1987 sem Aida, ambátt í
Egyptalandi sem lætur lífið fyrir ást sína.
52 HEIMSMYND