Heimsmynd - 01.06.1992, Side 93

halda við aðra konu. Hann átti mörg ást-
arsambönd að baki sem hvert um sig
hafði ekki enst lengur en þrjú til fjögur
ár. Sambandið við Rick Jason olli henni
miklu hugarangri og blæðandi magasár
fylgdi í kjölfarið. „Þar lærði ég að mikið
stressandi samband hentar mér ekki. Nú
veit ég hvar takmörk mín ligga í þeim
efnum. Og veit það líka að ef við hefðum
verið lengur saman hefði hann eyðilagt
mig bæði fjárhags- og tilfinningalega."
Hún segist þó alltaf vera með ein-
hverja í takinu: „Það eru karlmenn í
kippum í kringum mig.“ Stríðnisglampi
skín úr augum hennar. Þó blaðamaður
efist ekki um það svo ungleg og frískleg
sem hún er.
„Mér er sama þó sá sem ég ætla að
eyða restinni af ævinni með sé ekki ridd-
arinn á hvíta hestinum. Hann má vera á
grárri meri mín vegna. En þegar maður
er búinn að vera svona lengi einn er
maður farinn að elska sjálfstæði sitt. Það
yrði að vera einhver ógurlega sérstakur
maður sem ég myndi fórna þessu sjálf-
stæði fyrir. Maður er ekki eins hvatvís og
á tvítugsaldrinum. Ég treysti mér ekki út
í samband þar sem maður segist skilja ef
sambandið gengur ekki upp. Ég vil síður
lenda í skilnaði á gamals aldri. Ég myndi
gera eins og ungu stúlkurnar í dag, prufa
að búa með honum áður en framhaldið
yrði ákveðið. Maður kynnist engri mann-
eskju vel fyrr en maður hefur búið með
henni.“ Þetta segir hún af reynslu.
hún segir ástandið þó ekki
það slæmt að hún hafi ekki
grætt eitthvað andlega á
þeim mönnum sem hún
hefur átt vingott við. Hún
segir frá nýlegum vini sem
hún hitti meira og minna í eitt ár: „Hann
var afskaplega takmarkaður sá maður.
Hann var forríkur, það vantaði ekki,
mjög vel menntaður og ansi huggulegur.
Hann virtist hafa allt til alls svo ég bugs-
aði með mér að nú ætlaði ég virkilega að
gefa sjálfri mér tækifæri. Ég hugsaði með
mér að ég gæti ekki alltaf verið að leita
að einhverri rómantík. En ég komst að
því þegar ég fór að kynnast honum betur
að hann var algjört fagidjót, eins og við
myndum segja á íslensku. Hann var flug-
vélaverkfræðingur með þrjú áhugamál;
flugvélar, sem ég get ekkert tjáð mig um,
jazzpíanóleik, sem er áhugaverður að
mínum dómi en ekki hægt að tala enda-
laust um, og pólitík, þar vorum við á
öndverðum meiði. Ég fór meira að segja
í píanótíma til að ná betri tökum á um-
ræðuefninu. En ég hafði ekki jafn mik-
inn áhuga og hann. Hann æfði sig í fjórar
klukkustundir á dag og taldi sig geta orð-
ið jafn færan bestu píanistum. Það gætu
raunar allir orðið sem æfðu mikið. Ég
var algjörlega á öndverðum meiði. Ég tel
einfaldlega að þeir sem skari fram úr
hafi einhverja hæfileika sem við hin höf-
um ekki. Ég gæti æft mig í 10 tíma á dag
án þess að verða snillingur í píanóleik. I
þriðja áhugamálinu hans, stjórnmálum,
vorum við hvergi sammála. Ég telst nú
frekar til hægri í pólitík en hann var til
hægri við Atla Húnakonung. Það sorg-
legasta við það að ef ég hefði sagt við
hann að hann væri til hægri við Atla
Húnakonung þá myndi hann hafa spurt:
hver var Atli Húnakonungur? Hann var
svo fáfróður um mannkynssöguna og
heiminn. En þar liggja öll mín áhugamál.
Við gátum hvergi mæst.“
halla sagði manninn ekki
einu sinni hafa haft áhuga
á að ferðast þrátt fyrir að
hann ætti sína eigin átta
sæta flugvél. Hann vildi
bara ferðast þangað sem
hann gæti verið á góðu hóteli og borðað
góðan mat. „Ég sagði honum að þá gæti
hann alveg eins verið heima hjá sér.“
Hún kvaðst hafa spurt hann hvort það
væri enginn staður í heiminum sem hann
langaði að ferðast til. Jú, hann langaði á
einn stað. Það var Modestó í Kaliforníu
að heimsækja vin sinn sem hann hafði
kynnst í stríðinu.
„Hann var svona takmarkaður, bless-
aður maðurinn. Hann gat þó ráðlagt mér
í einu en það var í peningamálunum.
Hann beindi mér á rétta braut í þeim
efnum, benti mér á mann sem ráðlagði
mér hvernig ég ætti að fjárfesta, ungan
mann sem hugsaði um mig eins og móð-
ur sína“, segir hún og hlær innilega.
„Þegar ég fer út með mönnum er það
aldrei svo aumt að ég fái ekki eitthvað út
úr því.“ Hláturinn magnast enn eini
sinni.
Aðalkostur Höllu Linker er sjálfsagt
sá að hún á jafn auðvelt með að hlæja að
sjálfri sér sem öðrum. Hún segir að
margur myndi halda að hún og sonur
hennar Davíð væru ekki alveg með öll-
um mjalla ef það heyrði hvernig þau töl-
uðu saman: „Við hlæjum svo mikið að
hrakförum hvors annars að það hálfa
væri nóg. Við hreinlega brjálumst af
hlátri yfir hlutum sem sumt fólk teldi
hinar verstu tragedíur:‘
í bók sinni greinir Halla frá froska-
prinsinum en það var þegar hún fór í
fyrsta sinn á það sem Ameríkanarnir
kalla blind date, það er að fara á stefnu-
mót við einhvern sem maður hefur
aldrei séð. Vinkona hennar kom því á.
„Ég var svo vör um sjálfa mig að ég
ákvað frekar að fara til þess að hitta
hann en að láta hann koma að sækja
mig. Veðrið var vont þetta kvöld. Þegar
ég kom að húsinu hans var það ekki einu
sinni upplýst. Það var eins og draugahús.
Þegar ég bankaði upp á hjá honum kom
maður til dyra sem líktist Peter Larry úr
myndinni Casablanca. Hann var lítill
með útstandandi augu og satt að segja
hélt ég að þetta væri butlerinn hans.“
I bókinni segir hún:
„Ég lét engan bilbug á mér finna held-
ur heilsaði honum kurteislega og sagði
honum hvað ég hefði hlakkað til að hitta
hann.“
allt gekk á afturfótunum
þetta kvöld. Þau ætluðu í
leikhús en leikhúsmiðarn-
ir giltu á sýningarnar
kvöldið áður. Þegar hann
svo ætlaði á ná í bílinn var hann inni-
króaður í 40 mínútur og Halla þurfti að
bíða í anddyri leikhússins á meðan.
Loksins þegar hann birtist stakk Halla
upp á því að þau fengju sér að borða.
Þegar þau komust á veitingastaðinn
tímdi hann ekki að fá sér mat sjálfur.
Hún þurfti að narta ein í matinn sinn á
meðan hann dreypti á gini í tónik. Allt
kvöldið var hreinasta martröð. Þarna
lærði hún þá lexíu að fara aldrei út alls-
laus því ef hún hefði verið með peninga
á sér hefði hún löngu verið farin heim.
Þessa sögu hefur Halla margoft sagt
og alltaf hlær hún jafn mikið: „Þegar ég
segi þessa sögu nefni ég aldrei nafn þessa
manns. Engu að síður vissu kunningjar
mínir um leið um hvern ég var að tala.
Hann er mjög sérstakur vægast sagt.“
Þetta mál átti sér eftirleik tíu árum
síðar. Hann hringdi í hana í febrúar síð-
astliðnum. Ástæðan var að sameiginlegir
kunningjar þeirra frá Evrópu voru gestir
í hans stóra sloti, eða draugahúsinu eins
og hún kallar það. Hann vildi halda þeim
kvöldverð og gestir hans höfðu látið
hann fá gestalista þar sem Halla Linker
var efst á blaði. Froskaprinsinn hringdi
því í Höllu Linker og bauð henni að
koma. Höllu langaði auðvitað ekkert að
fara. „Ég var í ógurlegri klípu því ég vildi
ekki þiggja boð hans en ég vildi auðvitað
ekki særa þá vini mína sem ég var efst á
óskalistanum hjá. Ég svaraði því að ég
yrði laus þetta kvöld og gæti komið. Þá
sagði hann: „Miss Linker, ég hef heyrt
að þú talir svo illa um mig.“ Hún skellir
upp úr. „Það er ekki rétt Mr. Hermann,
það er algjör misskilningur.“ Þá sagði
hann: „Þetta var ömurlegt kvöld sem við
áttum saman '' Nei, nei“, svaraði ég,“ það
var ekkert ömurlegt. Mér fannst allt sem
gerðist þetta kvöld ægilega fyndið og
skemmtilegt og svoleiðis tala ég um
þetta kvöld. Það kalla ég ekki að tala illa
um fólk.“
að var lán í óláni að næsta
dag var hringt í hana frá
íslandi þar sem henni var
tilkynnt að móðir hennar
væri veik. Hún varð því
að afboða sig í veisluna.
„Með hreinni samvisku
gat ég því afþakkað boð-
HEIMSMYND 93