Hugur og hönd - 01.06.2002, Blaðsíða 37

Blómaprinsessan
Þegar kom að lokaverkefni í útsaumi og
vélsaumi í námi mínu við textíldeild
Kennaraháskóla Islands var ég ákveðin
að vinna með blindraletur. Það kemur
til af því að ég á litla 5 ára prinsessu sem
er blind. Einnig var ég nýbúin að vera á
námskeiði um blindraletur og heillaðist
mjög af því, fannst það bæði fallegt og
dularfullt. Fyrstu hugmyndir mínar að
lokaverkefni voru að skrifa upp ljóð með
blindraletri. Mér datt í hug að nota perl-
ur eða fræhnúta til að búa til punktana í
letrinu og skreyta í kring, t.d. með
tvinna og öðru sem truflaði ekki lestur-
inn.
Fljótlega datt mér í hug að gera búta-
saumsteppi, einskonar söguteppi þar
sem hver bútur væri ein blaðsíða. Falleg
saga eða ævintýri ritað með blindraletri
og myndir til skreytingar. Ég teiknaði
upp teppið eins og ég sá það íyrir mér og
skrifaði niður útskýringar og hugmyndir.
Eg fór að leita eftir sögu sem ég gæti
skrifað upp og myndskreytt. Þá kom
kennari minn Sigrún Guðmundsdóttir
með þá hugmynd að ég skrifaði söguna
sjálf. Þar sem ég hafði ekkert fengist við
að skrifa ákvað ég að hugsa málið. En
sagan kom af sjálfu sér. Sagan um
Blómaprinsessuna sem skreytti allt með
blómum. Þórður Helgason kennari í
K.H.I. las yfir söguna og gaf mér góð
ráð.
Mikil undirbúningsvinna var nauð-
synleg, en sú vinna skilaði sér margfalt
þegar ég fór að sauma sjálft teppið. Ég
prófaði að sauma perlur í hin ýmsu efni
en sá fljótlega að flísefni myndi henta
best. I flísinu bggja perlurnar ekki lausar
ofan á efninu heldur setjast þær ofan í
efnið og eru þannig fastari fyrir, sem ger-
ir lesturinn auðveldari. Ég valdi einnig
flísefnið vegna þess að ég hafði ákveðið
að saumarnir ættu að snúa út og ramma
þannig inn eða aðgreina texta og mynd.
Þegar ég hafði ákveðið að vinna með flís-
efni fór ég á stúfana og fann það flís sem
mér fannst henta best, ekki of þykkt og
ekki of þunnt. Þar sem ég var búin að
hugsa mikið um þetta verkefni áður en
ég byrjaði, var ég komin með nokkrar
hugmyndir um hvernig best væri að
sauma perlurnar. Til þess að letrið yrði
læsilegt varð ég að passa að jafnt bil væri
á milli perlanna í stöfunum sjálfum sem
og á milli stafa og orða. Ég prófaði
nokkrar aðferðir til að ná þessu, t.d. að
merkja fyrir punktunum í gegnum rúðu-
strikað blað, en það var seinlegt og ekki
nógu nákvæmt. Að loknum nokkrum
tilraunum prófaði ég að sauma í gegnum
stramma og gekk það mjög vel og ákvað
ég að nota þá aðferð. Þá var bara að
finna réttu stærðina á strammanum.
Hann mátti ekki vera of grófur, því þá
tæki letrið alltof mikið pláss, ekki mátti
hann heldur vera of fíngerður þannig að
perlurnar yrðu of þétt saman og þannig
ólæsilegar. Ég gerði nokkrar tilraunir í
misjafnlega grófa stramma og fann að
lokum þann rétta. Þegar ég hafði gert
nokkrar prufur fór ég með þær niður í
Blindrafélag og fékk Gísla Helgason til
að að lesa textann.
I miðju vinnuferlinu datt mér í hug að
athuga hvort ekki væri hægt að útbúa
bók fyrir mig. Þar sem sagan væri bæði
með blindraletri og venjulegu letri og
upphleyptum myndum. Hugmyndin
vaknaði þegar ég var að lesa með dóttur
minni í þesskonar bók sem hún hafði
fengið hjá Blindrabókasafninu. Ég fór og
kannaði málið og fékk mjög góðar und-
irtektir, og bókin varð að veruleika.
Það var dálítið púsluspil að sníða tepp-
ið því ég hafði ákveðið að hafa bútana
misstóra. Þar sem ég var búin að teikna
upp teppið, ákveða hvernig textinn ætti
að skiptast og gera uppkast að flestum
myndunum gekk þetta furðu fljótt. Ég
ákvað að hafa alltaf texta og mynd til
HUGUROGHÖND 37