Gríma - 01.11.1929, Síða 62

42
SAGAN AF GRIMÓLFI SMALA
að hann mætti sjálfur ráða því, hvar hann héldi án-
um til beitar. Fyrsta morguninn, sem hann rak ærn-
ar á haga, fór hann með hópinn eftir fjárgötunum,
þangað til hann kom að stórum steini; þótti honum
steinninn svo einkennilegur, að hann nam staðar til
að skoða hann, en á meðan hann var að því, hélt
ærhópurinn áfram og dreifði sér um holtin. Þegar
hann fór svo að reka hópinn saman aftur, sýndist
honum hann stórum mun stærri en áður og sérstak-
lega sýndust honum mórauðu og gráu ærnar miklu
fleiri en þær áttu að vera. Hann kastaði í skyndi
tölu á ærnar og töldust þær þá að vera 150 talsins
í stað 100, sem hann hafði rekið af kvíabóli um
morguninn. Grímólfur gaf sig ekki að þessu, heldur
hélt öllum hópnum til beitar um daginn og um kvöld-
ið rak hann allar ærnar saman og hélt heimleiðis.
Þegar hópurinn fór fram hjá steininum, tóku allar
aðkomuærnar sig út úr, runnu í hvarf við steininn
og hurfu sjónum hans. Ekki hafði Grímólfur orð á
þessu við nokkurn mann á heimilinu. Smalamennsk-
an gekk honum að óskum; á hverjum morgni komu
gráu og mórauðu ærnar frá steininum og á hverju
kvöldi hurfu þær við steininn, en á daginn sat hann
þær með sömu umhyggju og hinar ærnar. Þannig
leið sumarið fram að göngum og hlakkaði Grímólfur
til að mega hætta hjásetunni og fara heim til prests-
ins, fóstra síns. Síðasta kvöldið, sem hann sat hjá,
var hann mjög léttur í lund og rak syngjandi ær-
hópinn heim fjárgöturnar. Þegar hann kom að stein-
inum, heyrði hann að sungið var inni í honum með
fagurri kvenmannsröddu: