Gríma - 01.11.1929, Síða 75

LOÐINKINNA TEöLLKONA
55
hann aftan að henni og keyrir saxið í kaf milli
herða flagðsins. Fellur skessan áfram á eldiun og
var þegar dauð. En Þorgeir dregur risann á bálið
hjá henni, og brennir bæði til kaldra kola og grárr-
ar ösku. Síðan kanna þau Helga betur hellinn, og
finna margt skrautgripa, sem þau mæðgin höfðu
ekki sýnt Helgu. Meðal annars var þar steinn, sem
lýsti af sem á sól sæi. Varð albjart í hellinum, er
þau brugðu honum þar upp. Slíkir steinar heita
lýsigullssteinar. Þeir eru ærið sjaldséðir og þykja
hin mesta gersemi. — Eftir það leggja þau af stað
og halda um nóttina heim til foreldra Þorgeirs. Hitt-
ir hann fyrst móður sína að máli, og kemur þeim á-
samt, að Helga sé þar á laun um nokkurn tíma, en
Helga var því samþykk, og bað þau fyrir sjá. Fellur
vel á með þeim Þorgeiri og Helgu, og ekki leggst
Þorgeir í öskustó eftir þetta. Móðir hans sker honum
þá ný klæði og hár hans, og er hann hinn hermann-
legasti maður í þeim búnaði.
Nú er frá því að segja, að þegar á líður kvöldið
og Helga kemur eigi heim úr lambarekstrinum, ó-
kyrrist faðir hennar og lætur vaka eftir henni. En
svo líður langt fram á nótt, að hún kemur ekki, sem
von var. Þá koma rekstrarmennimir, en ekki er
Helga með þeim. Segja þeir þá frá því, að þeir hafi
skilið við hana litlu fyrir miðjan dag, og hún ætlað
heim rekstrarleiðina. — Föður hennar féllst svo til
um þetta, að hann leggst í rúmið af harmi. Eru
leitamienn sendir í allar áttir og leitað í þrjá daga,
en það kemur fyrir ekki. Prestur er samt ekki í
rónni, af því að hann þykist vita það af draum sín-
um, að hún muni vera á lífi og brott numin af tröll-
um eða útilegumönnum. Hann lætur það þá spyrj-