Gríma - 01.11.1929, Síða 82

G2
SAGAN AF FJALLA-GUÐRÚNU
Guðrún hefði undan sloppið, og var margs til get-
ið um hvarf hennar, en eigi hins rétta. Var nú
mönnum safnað af næstu bæjum og hafin leit.
Það er af Guðrúnu að segja, að hún heldur kyrru
fyrir í fylgsni sínu, en er dagur er að kvöldi kom-
inn, fer hún að hugsa til ferðar lengra inn í óbyggð-
ir, en þá heyrir hún allt í einu mannamál og svo
óheppilega vill til, að Mókolla jarmar hátt; tekur
Guðrún þá fyrir snoppuna á henni, svo að hún
þegir úr því. Þá heyrir Guðrún að sagt er úti fyrir:
»Hvað er þetta. Mér heyrðist kind jarma«. Þá svar-
ar annar: »Við erum ekki að leita að kindum. Það
eru engar líkur til að Guðrún finnist hér; þó er rétt-
ast að eg leiti hérna, en þið skuluð ganga norður
með fjallinu og mun eg koma á eftir ykkur eftir of-
urlitla stund«. Að svo mæltu sér Guðrún mann koma
ofan í jarðfallið, en henni bregður svo við, að hún
fellur í öngvit. Þegar hún raknar við aftur, stendur
yfir henni maður sá, er Jón hét og var æskuvinur og
leikbróðir hennar, bóndasonur af næsta bæ við Foss-
völlu og hefði hún engan fremur kosið að hitta en
hann. Hann var að hagræða henni blíðlega og mælti:
»Vertu ekki hrædd, Guðrún mín, því að fyr skal eg
lífið láta en vera sá níðingur að segja til þín. Skaltu
hér eftir haga svo flótta þínum, að eg viti fyrir víst,
í hverja átt þú ferð; skal eg þá sjá svo um, að leit-
armenn fari í öfuga átt. Til vesturs og suðurs héð-
an liggur Tunguheiði, sem er óbyggð, og væri þér
því bezt að leita þangað«. Síðan kvaddi Jón Guð-
rúnu og gaf henni að skilnaði vandaðan tigilhníf.
Þakkaði Guðrún veglyndi hans og gjöf og skildu
þau síðan.
Leitarmenn gengu nú öræfi og óbyggðir, þar til er