Gríma - 01.11.1929, Qupperneq 88

és
SAGAN AF FJALLA-GUÐRÚNU

En hvernig stendur á ferðum þínum og þessara
manna?« Hann sagði, að það væri í fyrsta sinni, sem
svona langt hefði verið farið í fjárleitir, það hann
vissi til. Allt af kvaðst hann hafa alið þá von í
brjósti, að hún kynni að vera á lífi og að stöðugt
hefði hann þráð það að fá að sjá hana aftur; »og þau
gleðitíðindi hef eg þér að færa, að nú eru vægari lög
í landi voru, en áður var. Nú er þér alveg óhætt að
koma með mér til byggða, og skal eg ábyrgjast þér
líf, frelsi og uppgjöf sakar. Jón bróðir þinn er nú
heim kominn; hefur hann farið huldu höfði í mörg
ár, eða eru það ekki orðin ein tólf ár eða meira, síð-
an þið systkini hurfuð?« »Jú«, svaraði Guðrún, »það
eru tólf ár og f jórir mánuðir, ef eg hef reiknað rétt,
löng ár og erfið, sérstaklega þau fyrstu. En smátt
og smátt hef eg getað sætt mig við kjör mín, og má
heita að mér hafi liðið vel upp á síðkastið. Nú orðið
á eg líka um fimmtíu fjár og hef þó slátrað mörg-
um kindum mér til lífsbjargar«. Síðan sagði Guð-
rún Jóni í fám orðum allt það markverðasta, sem á
daga hennar hafði drifið, eftir það er þau skildu
við jarðfallið, og að endingu bætti hún við: »Á eg
þér, næst guði, að þakka líf mitt og frelsi og mun
eg aldrei geta launað þér það svo sem vert er«.
»Það stendur í þínu valdi«, svaraði Jón, »ef launa er
vert, því að eg hef ásett mér að fá þig til eiginkonu,
ef það er þinn vilji, eða að öðrum kosti enga«.
Hún svaraði: »Ef það á fyrir mér að liggja að eign-
ast eiginmann, þá mun eg kjósa þig. Eitt vildi eg
þó mega áskilja mér, að eg þurfi ekki að skilja við
ástkæru, fögru fjöllin mín, hólinn þann arna og
kindurnar mínar«. »Eg skal sjá svo um, að þú þurf-
ir ekki að vera langvistum frá þeim«, svaraði Jón.
>