Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Síða 6

hef aldrei séð eftir því. Þetta var
tilviljun, en mér finnst ég hafa lent á
rétta hillu. Oddur var eitt sinn spurður,
hvort ég væri mágkona Guðmundar,
sem átti margar mágkonur? “Nei”,
sagði Oddur, “Asgerði stal ég frá
Helgu á Blikastöðum!” Helga var þá
formaður K.I.
Eg var lánsöm að kynnast öllu því
góða fólki, sem hefur starfað fyrir
Öryrkjabandalagið. Með Guðmundi
Löve vann ég í átta ár. Hann var
einstakt ljúfmenni, skemmtilegur og
eins við alla. Aldrei barmaði hann sér,
þótt hann gengi ekki heill til skógar
eftir berklana.
Við Anna Ingvarsdóttir vorum
orðnar eins og gömul hjón - að sitja
saman í stjórnunarstörfum öll árin.
Fyrst misstum við Guðmund, - og
vorum mjög munaðarlausar þá, en
ekki síður þegar við misstum Odd.
Fráfall hans var gangur lífsins, hann
var orðinn aldraður, en Guðmundur
var aðeins 58 ára.”
Starfsferill Ásgerðar hjá Öryrkja-
bandalaginu skilur mest eftir sig,
enda konan starfsvön þegar hún byrjar
þar. Ásgerður var ritari á yngri árum
hjá forsætis- og menntamálaráðu-
neytinu undir stjórn Birgis Thorlacius,
sem hún segir að hafi haft mótandi
áhrif á sig, enda góður og skemmti-
legur húsbóndi.
“Segja má, að Birgir hafi undirbúið
mig fyrir alla skrifstofuvinnu. Á tíu
ára vinnuferli mínum þar, tókst þeim
að skipta 5 sinnum um ríkisstjórnir.
Verst þótti mér þegar þeir skiptu um
stjórn á Þorláksmessu. Þá þurfti ég að
vélrita öll skipunarbréf og drengskap-
arheit fyrir ráðherrana, áður en ég
komst heim að sjóða hangikjötið!”
Nú erum við farnar að gleyma
okkur yfir starfsferlinum, Ásgerð-
ur. Við ætluðum líka að fá að
skyggnast inn í bernskuna og mót-
unarárin.
Ásgerður skellihlær. “Þetta er eins
og hjá okkur Siggu systur. Alltaf skal
talið beinast að Öryrkjabandalaginu.
“Sonur minn lautinantinn” köllum við
það, okkar á milli, upp úr uppáhalds-
bókum okkar í bernsku eftir Margit
Ravn. Norska skáldkonan lét oft
virðulegar húsfreyjur enda tal sitt á
því - sem stóð hjarta þeirra næst.”
Konan, sem tók ástfóstri við þá sem
standa höllum fæti, mótaðist í fallegri
sveit og við sjávarströnd í Skerjafirði.
“Ég fæddist á Flúðum í Hruna-
mannahreppi 1929 og ólst upp í býsna
sérstæðu umhverfi, í heimavistarskóla
þar sem pabbi var skólastjóri, - innan
um alla skólakrakkana.” Ásgerður
segist snemma hafa lært að lesa, “ég
var svo lítil, þegar ég fékk að sitja inni
í tímum hjá pabba, þótt mamma hafi
nú reyndar kennt mér að lesa.”
Fyrstu minningar Ásgerðar tengjast
leiklist. “Pabbi var framsýnn og lét
krakkana oft samlesa og æfa leikrit.
Ég var ekki stór í fyrsta hlutverkinu,
húskarl í Njálsbrennu, sem stelpan
Ásgerður fékk af því húskarlinn sagði
bara eina setningu! Á fjalirnar steig
ég fyrst í leikritinu. Medea frænka,
sem Sigga systir samdi. Ég var sjö ára,
þegar ungmennafélagið setti upp
Lénharð fógeta og heillaðist alveg. Þá
sá ég bóndann, sem ég var síðar í sveit
hjá í sjö sumur, Emil Ásgeirsson í
Gröf ieika Eystein í Mörk. Ég man,
hvað mér fannst hann fallegur í græn-
um flauelsfötum, með fjaðrahatt.”
Önnur sterk minning: “Ég var
fjögurra ára, þegar ég fór til Eyrar-
bakka með mömmu. Áður hafði ég
aðeins séð fjöll og tún, en þarna sá ég
hafið, þetta geysistóra flæmi breiða úr
sér fyrir framan mig, - og ég stóð
orðlaus í fjörunni með afa mínum,
Guðmundi Isleifssyni. Síðan þykir
mér vænt um sjóinn.”
Sjö ára flytur Ásgerður í Skerja-
fjörðinn með foreldrum sínum og fer
að ganga í Skildinganesskóla, þar sem
pabbi hennar kenndi. “Örlögin hög-
uðu því samt þannig, að ég var aldrei
í bekk hjá honum. Pabbi var góður
uppalandi, strangur, en skemmtilegur,
ég bar ótakmarkaða virðingu fyrir
honum. Orð Ingimars vom lög! Ég hef
heyrt fyrrverandi nemendur hans
segja, að þeirhafi aldrei þekkt kennara
sem hafði eins góðan aga, án þess að
krakkarnir óttuðust hann.
Kostir og gallar fylgdu því að vera
dóttir þessa ágæta uppalanda. Kostir
að því leyti til, að hrekkjusvínin létu
mann í friði. Gallarnir aftur þeir, að
ég átti að vera fyrirmynd allra! Dóttir
Ingimars Jóhannessonar mátti alls
ekki lenda í slagsmálum, ógurlegt mál
ef ég sparkaði í rassinn á einhverjum.”
Ásgerður skellihlær.
Lítil stelpa á stríðsárunum: Já,
gaman var að leika sér frjáls, en sviðs-
myndin breyttist. “Ég var tíu ára þegar
herinn kom. Skyndilega var komin
loftvarnarbyssa í steinhólana, leik-
svæði okkar krakkanna. Fyrst komu
tjöld, síðan braggar, og svo flugvöll-
urinn sem skar byggðina í sundur. Allt
fór undir herinn,” segir Ásgerður.
“Þýsku flugvélarnar komu alltaf kl.
tíu á sunnudagsmorgnum í björtu og
góðu veðri. Auðvitað vildi ég fá gott
veður til að fara í útileiki, en þýski
flugherinn var ógnvekjandi. Kvöld-
bænin mín var því svona: “Góði guð,
hafðu gott veður á morgun, en ekki
6