Íþróttablaðið - 01.01.1979, Blaðsíða 18

anlega hættir þá og yngri menn
teknir við.
— Telur þú að þetta hafi verið
rétta ráðið til að rífa íslenzkan
handknattleik upp úr þeirri lægð,
sem hann hefur verið í eftir
heimsmeistarakeppnina í Dan-
mörku?
— Vandamálið varðandi
landsliðið og áhuga á handknatt-
leik er að til þess eru gerðar
miklar kröfur og oft mjög óraun-
hæfar. Blaðamenn áttu stóran
þátt í því að fylla Laugardals-
höllina kvöld eftir kvöld á árun-
um um og eftir 1970 með miklum
og jákvæðum skrifum. Ég held að
nú sé málum háttað svipað, að
það sé mikið undir þeim komið
hver áhuginn verður. Blaðamenn
verða að skoða dæmið í heild og
ég held þeir verði að breyta
skrifum sínum um handbolta.
Mér hefur fundizt að þeir skrifi
stundum af litlum skilningi um
hann og gangi á undan með
óraunhæfar kröfur til landsliðs-
ins.
— Ertu að segja að blaðamenn
eigi að gefa landsliðsnefnd og
liðinu vinnufrið?
— Ekki á ég beint við það. Það
er alltaf gerð krafa um sigur í
næsta leik, en ekki litið að sama
skapi raunhæft á hvar við stönd-
um í boltanum. Það skiptir ekki
máli hvaða lið heimsækir okkur,
það er alltaf gerð krafa um sigur.
Kröfurnar verða að vera raun-
hæfar.
—- Ef við lítum á Baltickeppn-
ina, vannst sigur á Dönum, en við
töpuðum naumlega fyrir heims-
meisturum V-Þjóðverja, Pólverj-
um og Svíum. Hefðu þessir leikir
ekki geta unnizt með svolítilli
heppni?
— Nei, það var ekki spurning
um heppni. Það var spurning um
einbeitni, hinir voru betri og
yfirvegaðri.
— Hvar stöndum við að þínum
dómi í hópi handknattleiks-
þjóða?
— I dag erum við milli 13—16.
Spurningin er hvaða markmið
eigum við að setja okkur. Við
þurfum að gera upp hugi okkar í
stærra máli. Eigum við að stefna
hærra, eða hugsa um það að vera
á bilinu 13—18. Þegar Janus var
ráðinn, var HSÍ að svara kröfum
áhorfenda. Við náðum áfram úr
B-keppninni í Austurríki, en því
miður varð framhaldið eins og
allir vita. Þá voru allir sammála
um markmiðið og hið opinbera
veitti gott fordæmi í fjárstuðn-
ingi.
— Hvað þurfum við að gera nú
til að stefna hærra?
— Þetta er erfið spurning og
mér vandi á höndum að svara
henni. Ef við ætlum að komast í
hóp 8 beztu tel ég engan vafa á
því að það verður að byrja á því
að gera mönnum kleift að stunda
æfingar. Það er ekki hægt að
bæta bara við æfingum, ef menn
eru í fullri vinnu. Það er hægt í
smá tíma, en þá verður allt stopp.
Menn verða að geta létt af sér
vinnu án þess að bíða fjárhags-
tjón. En það þarf fjármagn. Ég er
á móti því, sem sagt er við HSÍ, —
sýnið þið árangur og þá kemur
fjármagnið. Ef fjármagnið kemur
fyrst, kemur árangurinn á eftir.
Þess vegna er spurningin svo stór.
Það er ekki nóg að fá stuðning
áhorfenda og íþróttaforystunnar,
fjárveitingavaldið verður að
koma til líka og þessir aðilar að
ákveða hver stefnan á að vera.
Markmiðið þarf ekki að vera að
við förum í hóp 6 beztu heldur
t.d. að halda okkur í kringum 10
beztu. Þegar ég tala um fjárveit-
ingavaldið og stjórnvöld er ég
ekki endilega að tala um beina
styrki. Það mætti t.d. gera fyrir-
tækjum kleift að styðja við bakið
á þessari íþrótt og veita þeim
einhvers konar ívilnun með þann
styrk varðandi opinber gjöld. Það
er mjög jákvætt að ríkisstarfs-
menn í landsliðinu fá full dag-
laun, er þeir fara í keppnisferðir.
Þetta fá ekki menn, sem starfa á
hinum frjálsa vinnumarkaði og
þyrfti þar að koma til eitthvert
form á greiðslum fyrir sannanlegt
vinnutap. Erlendis tíðkast þetta
mjög víða og árangurinn sýnir
sig. Þessi greiðslumál eru alltaf
viðkvæm, en ekki verður hjá því
komizt að taka afstöðu til þeirra,
er við ákveðum hvert við ætlum.
— Er þá ekki svarið sígilda að
þá komi allir á eftir með kröfur,
þ.e.a.s. úr öðrum íþróttagrein-
um?
— Aðstoð við íþróttagreinar
hefur einmitt strandað verulega á
því. Ég held hins vegar að við
stöndum nú á tímamótum, að við
verðum að ákveða hvort við ætl-
um að styðja við ákveðnar
íþróttagreinar, sem hafa sýnt að
þeirra fólk getur náð árangri.
— Ef fjármagn fengist í dag,
yrði hægt að tryggja árangur
fljótlega?
— Ekki strax, því að það tekur
tíma að ná sér á strik. Ég efa
ekki að menn myndu leggja hart
að sér ef þeir fengju stuðning.
íþróttamenn fórna miklum tíma
og fé í að stunda sína íþrótt og
landsliðsmenn verða að gera upp
við sig hvort þeir geta, gagnvart
sjálfum sér og fjölskyldum sínum
fórnað 2—3 mánaða launum til
æfinga og leikja með landsliði og
það eru ekki margir, sem hafa
efni á því í dag, ef nokkur yfir-
leitt. Auk keppnisferðanna eru
æfingar gífurlega tímafrekar og
má taka síðustu jól, sem dæmi. Þá
æfðum við nær alla hátíðina
tvisvar á dag og fóru allt að 6
klukkustundir daglega í það. Það
sér hver maður hvaða rækt menn
hafa lagt við fjölskyldulífið.
— Hvað er framundan ef
ástandið verður óbreytt?
— Þá heldur þetta einfaldlega
áfram að hjakka í sama farinu.
Verði málin skipulögð og mönn-
um gert auðveldara að stunda
þetta mun árangur ekki láta á sér
standa.
18