Rit Búvísindadeildar - 01.06.1993, Blaðsíða 30

FEJkg þe.
Hráprótein, % afþe.
y =0,89 - 0,008 x
y =17,8- 0,118 x
r = - 0,86
r = - 0,51
Fyrri líkingin sýnir að um það bil 1,5 kg af þurru heyi þurfti f hverja fóðureiningu í þann
mund sem vallarfoxgrasið var að skríða (15.-17.júlí). Er það sama niðurstaða og áður hefur
fengist, svo sú regla virðist vera orðin næsta örugg. Sumarið 1992 féll orkugildi grasa við
slátt helmingi hraðar en sumarið áður (0,008 FE/d. samanborið við 0,004 FE/d. sumarið
1991).
Forþurrkun heys og efnabreytingar í því
í rannsóknum á forþurrkun heys hefur þráfaldlega komið í ljós að töluverðar breytingar
virðast verða á fóðurgildi heysins og efnasamsetningu fyrstu stundimar eftir sláttinn. Til
þess að varpa nánara ljósi á þessar breytingar voru gerðar tvær tilraunir þar sem mismunað
var sláttutíma heysins (morgun - kvöld) og fyrsta snúningi þess eftir slátt (0,3,6 og 12 klst
eftir slátt). Sýni til þurrefnismælinga og annarra efnamælinga voru tekin reglulega.
Nemandi við Búvísindadeild annaðist uppgjör gagnanna.
Sem dæmi um niðurstöður úr tilraununum er eftirfarandi mynd, sem sýnir breytingar á
bufferhæfni heysins. Stærðin er fundin sem millijafngildi af natríumlút (meqv NaOH/100
g þe.) sem þarf til þess að breyta sýrustigi viðkomandi heysýnis úr pH 4 í pH 6, og er því
beinn mælikvarði á það hversu auðvelt er að sýra heyið. Myndin hér á eftir sýnir að töluverð
fylgni er með bufferhæfni og þurrkstigi heysins. Minnst er mótstaða heysins gegn
sýrustigsbreytingum við 35-45% þurrefni. Heyið ætti því að vera hvað viðráðanlegast til
súrsunar á því bili þurrkstigs (ath. að aðhvarfslínan á deplaritinu á við heyið sem snúið var
strax eftir slátt).
l.mynd. Áhrif þurrkstigs á bufferhæfni heys (grasa).
23