Morgunblaðið - 26.06.2021, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. JÚNÍ 2021
Elsku besta
tengdamamma mín
er farin til hinstu
hvíldar.
Ég kynntist
Kristrúnu fyrst þegar ég var svo
lánsamur að koma inn í fjölskyld-
una fyrir rúmum 20 árum. Frá
fyrsta degi kom okkur mjög vel
saman og var ávallt tekið vel á
móti mér með opnum örmum og
virðingu.
Það eru svo ótal margar
skemmtilegar minningar og atvik
sem koma í huga mér og þar af
leiðandi er erfitt að velja úr og
mikið sem hægt er að nefna.
Mér eru mjög minnisstæð
ferðalögin sem við fórum í saman
frá Noregi, hvort sem það voru
styttri dagsferðir í nágrenni okk-
ar eða lengri
ferðir til Danmerkur eða Ír-
lands varstu alltaf svo sæl og
ánægð að vera með okkur og
barnabörnunum sem þér þótti svo
Kristrún
Ólafsdóttir
✝
Kristrún Ólafs-
dóttir fæddist
2. júlí 1945. Hún
lést 6. júní 2021.
Útför Kristrúnar
fór fram 22. júní
2021.
ótrúlega vænt um.
Við áttum líka
margar hlátur-
stundirnar saman.
Þú átt svo mörg
gullkorn sem ég
kem til með að varð-
veita í hjarta mér og
rifja upp til að minn-
ast þín, elsku
tengdó. Mér hefur
alltaf fundist svo
gaman að sjá hversu
dugleg þú varst í höndunum,
hvort sem það var að prjóna,
hekla eða sauma út. Þú varst svo
þolinmóð að reyna að kenna mér
að prjóna eða hekla sem var nú
hægara sagt en gert. Allt sem þú
tókst þér fyrir hendur var óað-
finnanlegt og vel gert.
Það var líka ótrúlega gaman að
sjá hversu stolt þú varst af öllu
því sem þú hafðir unnið í hönd-
unum.
Elsku Kristrún mín, takk fyrir
að bjóða mig svona velkominn í
fjölskylduna og láta mér líða eins
og ég væri nánast sonur þinn.
Takk fyrir allt góða spjallið okkar
yfir góðum kaffibolla. Takk fyrir
alla þína umhyggju í minn garð.
Takk fyrir allt. Minningu um
einstaka og hjartahlýja tengda-
mömmu vil ég ávallt geyma í
hjarta mér.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Ég kveð þig nú, elsku Kristrún
mín, þín verður sárt saknað.
Þinn tengdasonur,
Ingvar.
Það er stutt síðan ég sá Krist-
rúnu glaða og hressa. Mér var því
illa brugðið og gersamlega óskilj-
anlegt er ég frétti ótímabært og
skyndilegt fráfall hennar.
Ég á dásamlegar minningar
um Kristrúnu, alveg frá því ungar
dætur okkar voru vinkonur í
grunnskóla og ekki síst þegar við
bárum út Morgunblaðið í hverf-
inu okkar, Seljahverfi í Breið-
holti. Seinni part nætur bárum við
út hvern blaðastaflann á fætur
öðrum, í öllum veðrum og vindum,
blindhríð, fljúgandi hálku og slag-
viðri. Oftar en ekki skrikaði okkur
fótur, duttum kylliflatar og kom-
um holdvotar heim. Það sýndi
best kraftinn, samviskusemina og
dugnaðinn í Kristrúnu að alltaf
stóð hún vaktina hvernig sem
viðraði. Stundum var veðurofsinn
slíkur að við áttum fullt í fangi
með að halda okkur á götunum og
þegar verst var þótti vissara að
hafa hjálm á höfðinu ef þakplötur
væru að fjúka.
Blaðaútburður er erfiður og í
raun áhættustarf, svo til allt unn-
ið að næturlagi þó að engan næt-
urtaxta væri að sjá á fátæklegum
launaseðlunum. Það var varla
nokkur maður á ferli. Stundum
voru einstaka leigubílstjórar á
ferð svo og fólk frá öryggisfyrir-
tækjum. Um helgar sást fólki
bregða fyrir sem var á heimleið úr
skemmtanalífinu, oft í misjöfnu
ástandi og reikult í spori.
Blaðberastarfið krefst mikils
sjálfsaga og er einstaklega bind-
andi. Yfirleitt notuðum við blaða-
kerrur en í ófærð grófu hjólin sig
niður í snjóinn og kerran stóð blý-
föst. Útilokað var að draga yfir-
hlaðinn og níðþungan hjólavagn í
þungri færð. Við urðum því
stundum að rogast með hlössin á
herðunum. Ekki virtust vera nein
takmörk fyrir því magni sem
blaðberum var ætlað að koma til
skila á morgni hverjum. Enda-
laust var bætt á okkur. Auk
Morgunblaðsins bættist við svo-
kölluð aldreifing, bunkar af glans-
bæklingum, auglýsingasneplum
og fleiri blöðum, t.d. Fréttatím-
anum þegar hann hóf göngu sína,
auk DV. Þá þurftum við að vakna
um miðjar nætur því öllum út-
burði skyldi lokið fyrir kl. 7. Í öllu
þessu basli var Kristrún ómetan-
legur og traustur félagi. Stundum
furðuðum við okkur á því af
hverju blaðamenn, sem oft fjalla
um ranglæti heimsins, hafi aldrei
séð ástæðu til að fjalla um fram-
komu blaðaútgefenda við blað-
burðarfólk. Og ekki heyrðist bofs
frá verkalýðsfélögunum á þeim
árum. Vonandi hefur staða blað-
bera batnað.
Orð duga ekki til að lýsa Krist-
rúnu. Hún var alveg einstök kona,
mjög brosmild og hafði yndislega
og þægilega nærveru.
Ég minnist látinnar heiður-
skonu með virðingu og þakklæti.
Blessuð sé minning góðrar konu
sem vildi öllum vel og gerði öllum
gott. Hennar verður sárt saknað.
Fjölskyldu Kristrúnar, Sigurði og
börnunum, sendum ég og eigin-
maður minn, Ólafur R. Dýr-
mundsson, innilegar samúðar-
kveðjur.
Svanfríður S. Óskarsdóttir.
Kristrún, eða „mamma hennar
Maríu“ eins og ég þekki hana, tók
mér sem hverjum öðrum heimilis-
ketti heima hjá sér þegar ég var
stelpa enda dvaldi ég þar oft.
Heima hjá Maríu var nefnilega
svo notalegt að vera. Þar var t.d.
alltaf kaffitími, eins sjálfsagt og
kvöldmatur var heima hjá mér, og
þá var öllu tjaldað til. Það var hjá
henni sem ég kynntist hugmynd-
inni um slíka dýrindis kaffitíma.
Ég stóð mig að því allt fram á síð-
ustu jól að hugsa um að lauma
mér í kaffitíma heim til Maríu –
þótt María væri sjálf heima á Ír-
landi – því mamma hennar Maríu
bakaði besta hafrakexið norðan
Alpafjalla fyrir öll jól. Og alltaf
var ég velkomin. Yfir kaffinu var
svo farið yfir stöðu mála í blöðum
dagsins. Sérstakri athygli var
beint að gömlum skóla- og hand-
boltafélögum sem mamma henn-
ar Maríu var ótrúlega nösk á að
fylgjast með allt fram á fullorð-
insár, miklu betur en ég nokkru
sinni. Og á meðan Leiðarljós var á
dagskrá í Sjónvarpinu fékk ég
„update“ á því hvað var að gerast
í lífi Reevu Shane og Joshua Lew-
is.
Já, mamma hannar Maríu var
ekki síður vinkona mín en dóttir
hennar og mig nístir í hjartað að
hugsa til þess að hún hafi rétt
misst af fæðingu dótturdóttur
sinnar á Írlandi og dóttur minnar
sem eiga sama afmælisdag, 13.
júní. Hún var svo spennt fyrir
okkar hönd og ég spennt að fara
með dóttur mína í kaffitíma heim
til Maríu í sumar og kynna þær.
Elsku besta María, Siggi,
Sigga og Óli og fjölskyldur. Ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúð-
arkveðjur og hlýja strauma. Megi
sorgin smám saman verða að fal-
legum minningum.
Ykkar vinkona,
Jóhanna.
Í dag kveðjum við kæra mág-
konu, sem kvaddi allt of fljótt.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Elsku bróðir og fjölskylda,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Eygló og Margrét.
Þótt minn elskulegi
faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram muni bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagast í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn.
Þinn sonur,
Jón Þorgeir.
Að kvöldi fimmtudagsins 10.
júní lagði minn elskulegi tengda-
faðir augun aftur í hinsta sinn.
Stund sem hann var búinn að þrá
allt frá því að tengdamamma lést
8. apríl 2018. Geiri var hávaxinn,
reffilegur karl sem hafði sterkar
skoðanir á pólitík og öðrum þjóð-
málum. Tengdi var með stórt
hjarta og held ég að ég geti með
sanni sagt að ekkert var honum
dýrmætara en allir hans afkom-
Þorgeir Þorkelsson
✝
Þorgeir Þor-
kelsson fæddist
27. febrúar 1929.
Hann lést 10. júní
2021.
Að ósk hins látna
fór útförin fram í
kyrrþey.
endur sem hann var
ávallt stoltur af og
þakklátur fyrir. Það
er ekki ofsögum sagt
að ég hafi unnið í
tengdaforeldralot-
tóinu því aldrei fann
ég annað en ást og
umhyggju til mín og
minna frá þeim. Nú
una Geiri og Hanna
sér glöð og sæl sam-
an í sumarlandinu.
Minning um ykkur lifir í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Takk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Elín.
„Nú er komið að því“ – hann
var svo feginn að fá að kveðja
þennan heim. En þessi orð lét
hann falla 5 dögum áður en hann
kvaddi. Alltaf léttur þegar maður
kom í heimsókn: „Hvað, er ekkert
að frétta?“ Tók vel á móti mér
þegar ég kom inn í fjölskylduna,
sagðist vera kommúnisti og var
mikið hrifinn af Stalín, en átti
samt einhverja sjálfstæðismenn
sem voru góðir vinir hans, en aldr-
ei fékk ég að vita hvað þeir hétu,
en það skiptir ekki máli. Við tók-
umst oft á um pólitíkina og lífið og
stundum gekk mikið á, en vinátt-
an var alltaf yfirsterkari. Þú varst
einstakur á þinn hátt og yndislegt
að hafa kynnst þér, varst vinur í
raun og mikið hafði ég gaman af
því að spjalla við þig þegar við
vorum tveir einir saman.
Í brjóstum manna bærast öfl sem berj-
ast þrátt um völd
og flest til sigurs fram þau keppa fram á
ævikvöld
en vináttan hún bindur bönd sem
bresta ei í raun
og forlaganna á feigðarströnd oft finn-
ast sigurlaun.
Í örlaganna öfugstreymi og öllu kasti
lífs
hún veitir styrk og þrótt og þol er þjóta
stormar kífs
hamingjunnar hverfult hjól þó hrings-
ins snúist braut
hún breytir sorg í sælusól og sigrar
mitt í þraut.
Og þó að hjartað harmur nísti og hels
að blæði sár
hún veitir styrk í þungri þraut og þerr-
ar burtu tár,
hún eflir þrótt og eykur þor, hún end-
urnærir önd,
hún bendir mönnum beina leið að
bjartri vonaströnd.
(Antoníus Samúelsson)
Elsku kallinn minn, frábært
að fá að kynnast þér og þinni
fjölskyldu.
Takk fyrir góða vináttu og öll
árin sem við áttum saman.
Kv.
Björn Jóhannsson.
Elsku besti afi minn, loksins
fékkstu hvíldina sem þú varst
búinn að þrá svo lengi eða alveg
síðan amma fór, sú stund kom
10. júní á afmælisdegi Dísu syst-
ur.
Þið amma völduð sko ykkar
daga. Ég trúi því að það hafi ver-
ið tekið vel á móti þér með spil-
um og rjómaköku.
Elsku afi minn, ég á margar
góðar minningar með þér, þú
varst yndislegur afi og langafi,
það var nú ekki leiðinlegt að
segja þér frá því þegar ég var
ólétt af Þóru minni að hún fengi
sama afmælisdag og þú, mikið
varstu glaður og alltaf komstu
með rós handa henni þegar þið
amma komuð í heimsókn, hún
átti stóran stað í hjarta þínu.
Ef ég kom ekki í heimsókn til
þín kannski í þrjá daga hringdir
þú og athugaðir hvort ég væri á
lífi, svona varstu, vildir alltaf
hafa líf og fjör í kringum þig.
Elsku afi, við erum stór og
samheldin fjölskylda og ég sé til
þess að við höldum áfram túttl-
umóti, jólaboði og happadrætti
jú, sem þú hafðir einstaklega
gaman af.
Takk fyrir allt og kysstu
ömmu frá mér.
Þín
Linda Rós.
Mikið er það sárt
að kveðja þig John.
Það eru liðnir fjórir mánuðir frá
því að þú gerðir lokaatlögu á
toppinn til að sigra sjálfan þig og
fjallið aftur. Fjallið sem þú hafðir
sigrað fjórum árum áður. Fjallið
sem marga dreymir um en fáir
sigrast á. En einhvers staðar
tóku guð og fjallið yfir og höguðu
örlögunum á þennan veg. Fjallið
sem þú settir fyrstur manna ís-
lenska fánann á, næsthæsti og
erfiðasti fjallstindur í heimi.
En hún Lína leitaði að þér.
Hún gerði allt sem í hennar valdi
stóð til þess að þú myndir finn-
ast. Hún breytti heimilinu ykkar
í alþjóðlega björgunarmiðstöð.
Hún virkjaði öll möguleg og
ómöguleg úrræði til þess að
hægt væri að leita meira og bet-
ur. Fann allt gott fólk sem gat
lagt lið. Eftir því sem dagar og
nætur liðu og leitin skilaði litlu
og vonir okkar dvínuðu um að þú
myndir finnast á lífi missti hún
ekki trúna á að þú fyndist. Hún
elskaði þig, hafði trú á þér og
vildi fá þig heim.
Fjallamennskan átti hug
Johns allan og á því sviði vann
hann stóra sigra. Afrekið 2017 er
okkur ekki bara minnisstætt
vegna þess hversu öflugur fjall-
John Snorri
Sigurjónsson
✝
John Snorri
Sigurjónsson
fæddist í Reykjavík
20. júní 1973. Hans
var saknað á fjall-
inu K2 í Pakistan 5.
febrúar 2021.
Útför Johns
Snorra fór fram 22.
júní 2021.
göngumaður John
var, að fara á K2
sem telst erfiðasta
fjallamennska í
heiminum, heldur
fór hann rakleiðis
áfram á Broad Peak
því hann gat slegist
í för með öðrum
hópi sem ætlaði
þangað. Það er
mjög lýsandi fyrir
þann sterka, bjart-
sýna og ævintýragjarna karakt-
er sem John var. Þau voru líka
einstaklega falleg og samstillt
hjón og hún gaf honum skilyrð-
islausan stuðning í öllum fjalla-
ferðunum.
Allt sem John tók sér fyrir
hendur gerði hann á sinn ein-
staka hátt, með bros út að eyrum
og liðina flaksandi. Allt var gert
af fullum krafti og alúð. John var
duglegur, áræðinn og viljasterk-
ur og það leyndi sér ekki þegar
við spjölluðum saman. Hug-
myndirnar og áætlanirnar voru
stórar og þær voru fram-
kvæmdar, þó svo að stundum
færu þær ekki alveg eins og
áætlað var. En baráttuþrekið
vantaði ekki og því áttum við
sem þekktum hann von á að
hann kæmist niður af fjallinu
með stóra brosið sitt.
Í allri þessari sorg lifa góðar
minningar um lífið sem John,
Lína og krakkarnir áttu saman,
og þær góðu stundir sem við átt-
um saman með þeim. Ég man
þegar Lína sagði mér að hún
hefði kynnst manni og væri á leið
í grunnbúðir Everest. Svo fór
ævintýrið á flug hjá þeim, sem
var fallegt og skemmtilegt að
fylgjast með og alltaf svolítið
öðruvísi. Hvert skipti sem við
hittumst var eitthvert ferðalag á
döfinni, eða önnur ævintýri í bí-
gerð. Lífsgleðin allsráðandi.
Hugur okkar hefur reikað
fram og til baka og minningarn-
ar geyma dýrmætar perlur.
Minningar um fallegt líf og góð-
an föður. Það allra fallegasta var
að sjá John saman með Línu og
öllum börnunum í leik og starfi,
og í dag sjáum við John í þeim
öllum. Kraftmikil, brosandi og
áræðin eins og pabbi þeirra.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Máni og Berglind.
Mér finnst ótrúlegt að John
Snorri sé farinn. Maður bjóst
alltaf við því að hann birtist
óvænt, brosandi og glaðbeittur,
eins og ætíð. Ég kynntist John
fyrir réttum 25 árum í Vélskól-
anum þar sem hann sat í eðl-
isfræðitíma hjá mér. Hann vakti
strax athygli, bæði vegna nafns-
ins en þó enn frekar vegna
brossins. Hann hafði sérstaklega
góða nærveru og það var alltaf
bjart og létt í kringum hann.
John var afskaplega atorkusam-
ur; hafði lokið Vélskólanum, 2.
stigi í skipstjórn, var í HÍ og
lauk svo BSc-prófi frá Háskól-
anum á Bifröst 2015.
Undanfarin ár höfum við oft-
ast hist um haust og vor og alltaf
hafði hann frá mörgu að segja.
Fjölskyldan var honum ætíð efst
í huga en svo var hann á fullu í
framkvæmdum á Íslandi eða er-
lendis, námi hér eða þar, eða þá í
ferðalögum á fjarlæga tinda. Þá
varð manni oft um og ó og fylgd-
ist með ferðalögum hans eins og
kostur var í tölvunni heima. Þeg-
ar ég hitti hann síðastliðið haust
var mikill hugur í honum vegna
væntanlegrar vetrarfarar á K2.
Því miður endaði sú ferð hans
ekki sem skyldi, eins og alþjóð
veit, en hans er sárt saknað.
Um leið og ég þakka John fyr-
ir samfylgdina votta ég Línu Mó-
eyju og börnum hans innilega
samúð mína. Hvíldu í friði, kæri
vinur.
Sigurður R. Guðjónsson.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina mbl.is/sendagrein
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað
útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar