Morgunblaðið - 29.07.2021, Blaðsíða 22

22 FRÉTTIR
Innlent
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 2021
STOÐ Bíldshöfða | STOÐ Hafnarfirði | stod.is
CEP þrýstingssokkar
blóðflæði í fótleggjum
þannig haft góð áhrif
nir auka
og geta
á líkamann.
• Falla vel að fætinum
• Auka stöðugleika
• Auka blóðflæði
• Örva liðskyn
• Hraða endurheimt
• Góð raka- og hitastjórnun
• Margar gerðir og litir
• Þýsk gæðavara
EKKI BARA SOKKAR
ÞRÝSTINGSSOKKAR
VIÐTAL
Atli Steinn Guðmundsson
atlisteinn@mbl.is
Hjarta Sigurbjarnar Bjarnasonar,
55 ára gamals búfræðings og raf-
virkja úr Hafnarfirði, til heimilis í
Lillestrøm í Noregi, stöðvaðist í ell-
efu mínútur aðfaranótt 14. júlí
vegna stíflaðrar æðar. Hann hafði
þá fundið fyrir ýmsum óþægindum,
sem að lokum voru komin á það
stig, að sambýliskona hans krafðist
þess að hann hringdi á sjúkra-
bifreið. Ekki mátti það tæpara
standa og voru sjúkraflutn-
ingamennirnir viðstaddir á heimili
Sigurbjarnar þegar hjarta hans
stöðvaðist.
Segja má að rafvirkinn hafi
marga fjöruna sopið á vettvangi
hjartans mála, því sumarið 1990
fékk hann veirusýkingu í hjarta,
sem þá kvað nokkuð að á Norður-
landi, en Sigurbjörn var þá búsettur
á Akureyri. Fór hjartsláttur hans
þá niður í fjögur slög á mínútu þar
sem hann lá á sjúkrahúsinu og fékk
hann í kjölfarið gangráð, sem síðan
hefur fylgt honum. En byrjum í
Lillestrøm fyrir hálfum mánuði.
Fékk að heyra það á rúmensku
„Þetta byrjaði með því að ég fékk
mikla verki í báða handleggi, bringu
og bak og neðri kjálka,“ segir Sigur-
björn af nóttinni sem hjarta hans
stöðvaðist. „Svo þurfti ég að fara á
dolluna og bara geri það, tæmi mig
vel, og við það hverfa verkirnir. Ég
fer þá bara að sofa í rólegheitum og
vakna svo aftur um fjögurleytið um
nóttina og þá með sömu verki, bara
sinnum hundrað,“ segir Sigurbjörn.
Hann hugðist þá leysa málið með
annarri salernisför, en þá greip
sambýliskona hans, Gianina Calug-
aru, inn í og skipaði Sigurbirni að
hringja á sjúkrabíl. „Hún sagði eitt-
hvað á rúmensku sem ég held að
þýði ekki neitt rosalega fallegt og
það varð til þess að ég hringdi á
sjúkrabíl,“ segir Sigurbjörn og
hlær. Í kjölfarið hafi hann verið orð-
inn verulega þungt haldinn af verkj-
um þegar tveir sjúkraflutn-
ingamenn komu á heimili hans
skömmu síðar og voru þeir við-
staddir þegar hjarta hans hætti að
slá. „Þeir eru komnir hérna inn og
eru við hliðina á mér þar sem ég sit
í sófanum og þá stoppar hjartað,
klukkan 04:42 og þeir komu mér í
gang 04:53, þannig að ég var ellefu
mínútur á einhverju bölvuðu flakki,“
segir hann frá.
Sjúkraflutningamennirnir lögðu
búfræðinginn íslenska í skyndi á
gólfið og hófu lífgunaraðgerðir með
þeim búnaði sem þeir höfðu með-
ferðis. „Ég man ekki baun eftir
þessu, ég datt alveg út þessar ellefu
mínútur,“ segir Sigurbjörn.
„Þegar ég rankaði við mér leið
mér samt bara vel, það fyrsta sem ég
kom auga á var arinninn í stofunni
hjá mér, en enginn reykur og enginn
með heykvísl nálægur svo ég sá
strax að ég væri alla vega ekki kom-
inn í neðra enn þá,“ segir hann og
hlær svo bergmálar í símanum.
Sjúkraflutningamennirnir voru,
þegar þarna var komið sögu, orðnir
sex og þrjár sjúkrabifreiðar fyrir ut-
an heimilið. „Ég bý uppi á annarri
hæð og er náttúrulega hátt í núll
komma eitt tonn að þyngd og það
þurfti að koma mér niður. Þeir settu
mig bara í einhvern poka sem þeir
voru með og báru mig niður í honum,
út í bíl og beint upp á sjúkrahús,“
rifjar hann upp.
Ekki forðast neitt nema heimsku
Farið var með Sigurbjörn rakleið-
is á hjartadeild Rikshospitalet í Ósló
þótt Ahus, Háskólasjúkrahúsið í
Akershus, fylki sem nú heitir reynd-
ar Viken, sé nær Lillestrøm.
„Hjartadeildin er öflugri á Riks-
hospitalet var mér sagt og þarna var
ég sem sagt kominn í fullorðinna
manna tölu aftur,“ segir Sigurbjörn.
Komið var fyrir svokölluðu stoðneti,
eða „stent“, í æðinni, sem hafði nær
algjörlega lokast, og var hann í kjöl-
farið fluttur yfir á Ahus-sjúkrahúsið
þar sem hann lá í rúma viku í góðum
höndum og voru æðar hans þar víkk-
aðar út. Sigurbjörn situr í góðu yfir-
læti á heimili sínu þegar hann segir
Morgunblaðinu af hremmingum sín-
um. Hann er í nokkurra vikna fríi frá
vinnu, en má þó gera nánast það sem
hann lystir.
„Ég á ekki að forðast neitt nema
bara heimsku og þar undir eru reyk-
ingar,“ segir Sigurbjörn, sem var
ekki lengi að drepa í eftir að hafa
fengið gula spjaldið með svo afger-
andi hætti. „Svo er bara að koma sér
á lappir og hreyfa sig, ég er að éta
einhverjar sex-sjö tegundir af pill-
um, sem ég verð á mislengi, blóð-
þynningarlyfjunum verð ég á ævina
á enda.“
Þá víkur sögunni aftur á horfna
öld, til sumarsins 1990, þegar Sigur-
björn var tæplega 25 ára gamall
nemi í rafvirkjun við störf í Blöndu-
virkjun. „Þetta gerðist á föstudegi,
ég man það nú alla vega þótt það séu
komnar nokkrar vikur síðan. Þá var
ég búinn að vera þarna í Blöndu-
virkjun frá því á mánudeginum og
var farinn að fá einhverja leiðinda-
verki þegar ég hallaði mér fram.
Svo ég fór til læknis á Akureyri,
þegar ég kom aftur þangað þennan
sama dag, og hann sá strax að eitt-
hvað mikið amaði að mér og ætlaði
bara að hringja á sjúkrabíl strax, en
ég sagði honum að það gengi engan
veginn, ég yrði að fara í bankann,
þurfti að framlengja þar víxil,“ rifj-
ar Sigurbjörn upp, og er sá
fjármálagerningur meðal annars til
vættis þess hve langt er um liðið.
Sigurbjörn fékk með eftirgangs-
munum leyfi til að framlengja víx-
ilinn, en slapp ekki við sjúkrahúsið.
Þar kom í ljós, að hann var með
veirusýkingu í gollurshúsinu, band-
vefspokanum sem umlykur hjartað,
og leið ekki á löngu uns sýkingin
náði hjartavöðvanum. „Þeir voru
nokkuð margir, sem fengu þessa
sömu sýkingu þarna um þetta leyti
og sumir fengu þetta í heilann, þar á
meðal einn vinur minn, en það fór
nú sem betur fer allt á besta veg hjá
honum,“ segir Sigurbjörn frá.
Svo mjög hafi verið dregið af hon-
um sjálfum, eftir að hann var lagður
inn, að hjartsláttur hans hafi á tíma-
bili verið kominn niður í fjögur slög
á mínútu. „Nær dauðanum verður
ekki komist, eða ekki mikið alla
vega. Þetta var þannig á tímabili, að
ef ég lagðist út af hætti hjartað nán-
ast að slá. Þá þurfti einhver að
koma og „ýta mér í gang“. Í fyrstu
var ekkert vitað hvað þetta var svo
ég var þarna í lyfjagjöf og yfirsetu í
einar fimm vikur á sjúkrahúsinu
fyrir norðan.“
Fékk ranga rafhlöðu
Sigurbjörn var undir miklu eftir-
liti næstu misserin og að lokum var
ákveðið, að bestu manna yfirsýn, að
honum væri best borgið með gang-
ráð sér til fulltingis og var slíkt tæki
grætt í hann. „Þetta er bara eins og
að vera með farsíma í vasanum, eða
í raun mun minna mál, maður finn-
ur ekkert fyrir þessu fyrir utan að
skipta þarf um rafhlöðu í tækinu
annað veifið. Þetta háir manni ekki
neitt,“ segir Sigurbjörn af áratuga
sambúð sinni við tækið.
Eitt sinn hafi þó snurða hlaupið á
þráðinn, en það var þegar skipt var
um rafhlöðu í rafvirkjanum og fyrir
handvömm sett í hann röng rafhlaða.
Þá var Sigurbjörn kominn til Noregs
og vann að smíði olíuborpalls á eynni
Stord árið 2009. „Svo skrapp ég í frí
til Íslands og fór þá í gangráðstékk í
leiðinni. Þá var mér sagt að raf-
hlaðan væri um það bil búin og ég
settur beint í skipti með skurð-
aðgerð. Svo fæ ég símtal daginn eftir
og mér sagt að koma strax, ég hafi
fengið vitlausa rafhlöðu. Þannig að
ég fór beint í aðgerð aftur og það var
stysti tíminn sem ég upplifði milli
þess sem skipt hefur verið um batt-
erí í mér, einn dagur,“ segir Sig-
urbjörn og hlær við upprifjunina.
Eftir síðara hjartaatvikið nú í júlí
má Sigurbjörn ekki aka bifreið um
tíma og kveðst, til að auðvelda sér
búðaferðirnar í þeirri nýju, en tíma-
bundnu, tilveru, hafa látið nokkuð
eftir sér, sem hann lengi hafi
dreymt um í laumi, en aldrei bein-
línis fundið rétta tilefnið til að taka
skrefið. „Ég keypti mér svona inn-
kaupakerru á hjólum, svona sem
fólk dregur á eftir sér,“ segir hann
frá, „þetta er til svona í köflóttu og
ég var fyrst að leita að svoleiðis, en
svo keypti ég mér svona meira ný-
móðins tösku. Maður kemur leik-
andi kassa af bjór í þetta og hellingi
að auki. Svo nú er ég bara stolt
gamalmenni,“ segir Sigurbjörn
Bjarnason, búfræðingur og rafvirki
úr Hafnarfirði, sem oftar en einu
sinni hefur staðið á mörkum tveggja
heima, en er þó enn á sínum stað í
Lillestrøm í Noregi.
Hjartað stopp í ellefu mínútur
- Sjúkraflutningamenn nýkomnir á vettvang þegar hjartað stöðvaðist - Ekki fyrsta upplifunin af
hjartans málum - „Ég á ekki að forðast neitt nema bara heimsku“ - Fékk ranga rafhlöðu í gangráð
Batavegur Ekki verður ófeigum í hel komið segir máltækið og þessi íslenski búfræðingur og rafvirki stendur hér
glaðbeittur í báða fætur á sjúkrastofu sinni eftir að hafa verið í hjartastoppi í ellefu mínútur aðfaranótt 14. júlí.
Unnustan Sigurbjörn og Gianina
Calugaru búa í Lillestrøm í Noregi.