Heilsuvernd - 01.04.1948, Qupperneq 14

12
HEILSUVERND
alveg á sama hátt og utan hans, þar sem úrgangur liggur
of lengi á sama stað. Eiturefnin, sem myndast í saurnum,
þegar hann situr of lengi í ristlinum, síast inn í blóðið og
berast með því til allra vefja líkamans. Allur líkaminn
eitrast og bíður tjón. Hann neytir allra bragða til að verja
sig gegn eiturefnunum. En leikurinn er ójafn, vegna þess
að maðurinn gengur ekki í lið með náttúrunni. 1 hinni
langvinnu og hörðu baráttu missir líkaminn smámsaman
yfirtökin, cg bíður að lokum herfilegan ósigur.
Maðurinn hefir, í leit sinni að orsökum þessa harmleiks,
farið villur vegar og fylgt rangri slóð.
Auðvitað tekur það sinn tíma, að eyðileggingarstarf
sjálfseitrunarinnar nái hámarki sínu í krabbameini. Líkam-
inn fellur ekki fyrir fyrstu árás eiturefnanna. Hann berst
við ofurefli árurn og áratugum saman. En að lokum verður
hann að gefast upp.
Þetta skilur hinn siðmenntaði maður ekki. Og það er
eina skýringin á þeirri staðreynd, að menningarþjóðirnar
skuli haga sér þannig gagnvart sjálfum sér og fremja hæg-
fara sjálfsmorð, án þess að sjá það eða skilja og án þess
að vilja viðurkenna, að þær viti ekki, hvað þær gera.
Við tökum sjúkdómana sem náttúrlegt ástand eða eitt-
hvað sjálfsagt. Við trúum því, að þeir séu óumflýjanlegir
og að ekki verði hjá því komizt, að menn deyi úr krabba-
meini. En ekkert er fjær sanni!
Skaparinn hefir ætlað manninum að lifa lífi sínu í full-
kominni heílbrigði og deyja síðan litaf, likt og þegar klukka
stanzar.
Dauðinn ætti að koma til okkar í hárri elli á hinn sama
friðsæla hátt og þegar svefninn lokar augum barnsins.
Sjúkdómar — hverjir svo sem þeir eru — eru ekkert
annað en merki þess, að við höfum misboðið likama okkar.
Sjúkdómarnir eru ákæra á hendur okkur!
Flestir sjúkdómar eru okkur sjálfum að kenna.
Hver sá, sem hefir snefil af heilbrigðri skynsemi, hlýtur
að sjá nauðsyn þess, að öllum frumum mannslíkamans sé