Strandapósturinn - 01.06.1987, Blaðsíða 28

Hann á auðvelt með að laða fram í hugann minningar löngu
liðinna ára og varpa yfir þær ferskum ljóma.
Ekki er vel vitað hvenær Stefán byrjar að yrkja, en fullvíst er að
fyrr en hann flutti frá Stóra-Fjarðarhorni var hann farinn að
skrifa ljóð sín. Líkur benda til að tvær fyrstu vísur hans sem
geymst hafa séu ortar þegar hann var tólf ára gamall (1899):
Hitar sólin hjarnið kalt
hljómar fugla kliður.
Drottins náðar nýtur allt
nú er dýrðarfriður.
Fossinn syngur grundin greer,
glóir daggarúði skcer.
Fjöllin strýkur hlíður blœr,
blessuð sólin við oss hleer.
Á þeini árum sem Stefán var að alast upp í Stóra-Fjarðarhorni
var á Broddanesi Matthías Helgason síðar bóndi á Kaldrananesi í
Bjarnarfirði. Milli þessara heimila voru frændsemis og vinar-
tengsl. Þeir rnunu því hafa vitað nokkur deili hvor á öðrum
Matthías og Stefán enda þótt með þeim væri ærinn aldursmunur
(9 ár).
Matthías hafði lokið prófi frá búnaðarskólanum í Ólafsdal og
þótd það á þeim tírna góð menntun og litið svo á, að þeir sem
þaðan komu kynnu á ýmsu sk.il. Það mun hafa verið síðasta árið
sem Stefán var í Stóra-Fjarðarhorni að þeir hittast heima á Brodd-
anesi hann og Matthías. Stefán gefur sig að honum og biður hann
að ganga með sér út á túnið. Þegar þangað kemur dregur hann
upp úr vasa sínum nokkur skrifuð blöð og biður Matthías lesa. Á
þeim voru nokkur ljóð og lausavísur. Matthías kvað ljóð þessi hafa
verið laglega ort með rómantísku ívafi, en þó hefði hann varla átt
26