Strandapósturinn - 01.06.1987, Qupperneq 61

sína. Þetta var ekki venjulegt spangól, heldur eitthvað sem miklu
frernur líktist söng, minnti jafnvel á lagið sem verið var að syngja.
Þetta hafði þær skelfilegu afleiðingar á okkur sem sungum að við
fórum út af laginu, og það sem verra var, við fóruni að hlæja. En
þó við værum kornin út af laginu og farin að hlæja hélt Vaskur
áfram að syngja og söng einsöng. Og lífsgleðin og hamingjan
skein af honum meðan hann söng einn frammi fyrir hinum hlæj-
andi söngvurum.
Það var ekki fyrr en allir voru hættir að hlæja og búið var að
fjarlægja hinn óvelkomna söngvara að andaktin gat hafist á ný.
Næsti hundur á eftir Vaski hét Skrámur. Hann var svartflekk-
óttur, langur og mjór. Hann varð ekki langlífur, drapst úr hunda-
pest áður en hann varð fullþroska.
Á eftir Skrámi kom Krummi. Ekki man ég hvaðan hann kom.
en hann var allur kolsvartur og loðinn og bar því nafnið Krummi
með réttu. Hann varð ævagamall og ég held að honum hafi verið
lógað sökum ellimæði. Eg kynntist honum ekki mikið, enda var ég
orðinn það fullorðinn að ég var hættur að leika mér við hunda.
Hann þótti duglegur ijárhundur en dálítið grimmur, hætti við að
bíta í hælana. Einnig var hann sérstaklega duglegur að reka hesta.
Á eftir Krumma kom tík sem nefndist Strúta. Hún var afar
duglegur fjárhundur og töluvert vitur og hefur líklega lifað lengi.
Hún var síðust þeirra hunda sem faðir minn átti.
Sjálfur eignaðist ég aðeins einn hund, líklega kringum 1930.
Hann nefndist Doggur og var þrífættur. Hann gat reyndar staðið
í alla fæturna fjóra, en hann gekk aðeins á þrem fótum. Þegar
hann var hvolpur, og áður en hann kom til mín, hafði hann stigið
ofan á glóandi járn með þeim afleiðingum að þófarnir skemmd-
ust.
Doggur var vitur hundur og gat sinnt hundshlutverki sínu
fullkomlega til jafns við hina sem gengu á fjórum fótum. Meðal
annars hafði hann fulla kynorku og lét ekki hlut sinn fyrir neinum
hinna sem gengu á fjórum jafnfljótum. Það var hægri framfótur-
inn sem fatlaður var. En vinstri fóturinn, sá er hann beitti fyrir sig,
var ákaflega gildvaxinn og stæltur. Hann gekk því ekki eins og
ferfættir hundar heldur stökk, sennilega ekki ósvipað og manni er
59