Strandapósturinn - 01.06.2010, Blaðsíða 57

55
1882 eða ’83. Sú kvöð fylgdi
leiguábúð okkar að hún skyldi
vera í Bæ svo lengi sem hún
þyrfti við. Og einhverjum
grasnytjum hélt hún fyrir
nokkrar kindur. Færðist það
fljótt yfir á mig. Var þar
framfærsla hennar.
Við þessar aðstæður settumst
við að í Bæ eins og áður segir.
Herbergið sem við settumst að í
hafði aldrei áður verið notað til
íbúðar enda ekki vistlegt til að
byrja með. En það breytti fljótt
um svip við komu konu minnar.
Og í endurminningu minni er
það mér hugljúft hvernig hægt
var að breyta slíkri kompu í
vistlegan mannabústað. En það
er önnur saga. Það lá ekki margt á lausu í þá daga fyrir þá sem
voru að setja saman heimili. Þá varð margur að sætta sig við það
sem nú væri (og var) talið algerlega óviðunandi. Þegar við settumst
að í Bæ vorum við svo til eignalausar manneskjur. Þá um haustið
áttum við 36 kindur og einn hest.
Áður en við Jensína rugluðum saman reytum okkar hafði hún
numið ljósmóðurfræði á Ljósmæðraskóla Íslands veturinn 1927–
1928 og fram í júnílok 1928 undir handleiðslu þeirra Guðmundar
Björnssonar landlæknis og Þórunnar Björnsdóttur umdæmis-
ljósmóður (?) í Reykjavík. Upp frá því voru þau bæði í hávegum
höfð í minningu hennar. Hún var skipuð ljósmóðir í Árneshreppi
frá 15. ágúst 1928. Því starfi gegndi hún að undanskildum 4 árum
að ung stúlka að heiman gaf kost á sér að læra og taka við því af
Jensínu sem þá var farin að eldast og heilsubiluð og þótti gott að
fá unga og góða stúlku sem eftirmann sinn í því erfiða starfi. En
það varð styttra í því en vonir stóðu til. Hún var 4 ár ljósmóðir hér
í hreppnum. Fjölskylda hinnar ungu ljósmóður fluttist burtu úr
sveitinni og ljósmóðirin unga þar með. Þá var engin kona fáanleg
í það embætti svo það dæmdist á Jensínu að taka við því aftur af
Jensína Óladóttir.