Strandapósturinn - 01.06.2010, Síða 61

59
Allt gekk það vel. Konu og barni heilsaðist vel eins og best varð á
kosið. Þar með væri ætlunarverki og ljósmóðurverkinu lokið í
þessari lotu og hún farin að hugsa til heimferðar eftir að hafa
verið hjá konu og barni tilskyldan tíma. Eftir að hafa setið yfir
fjórum konum og tekið á móti fjórum börnum þeirra. Öllu í besta
lagi.
Það var farið að vora þegar þessu var lokið. Gott veður á sjó og
landi. Hún var flutt á báti frá Byrgisvík yfir á Gjögur. Þangað sótti
ég hana á hestum. Við vorum komin heim, öll saman, eftir langan
aðskilnað. Vorkvöldið, vornóttin lagðist yfir okkur með unaði
sínum. Þá söng veröldin okkur vonarlag. Litla lífið sem Jensína
mín bar þá undir belti tók þátt í gleði okkar með sínum hætti. Ó,
þú ljúfa minning! Dagarnir liðu heima í gleði og von um að allt
væri bjart fram undan.
Þann 21. maí fæddist okkur lítill og fagur ljósengill. Þá var vika
liðin frá því Jensína mín kom heim úr sinni löngu fjarveru.
Fæðingin gekk vel. Þá var fögnuður í Bæ. Það var að öllu leyti
heilbrigt og eðlilegt og dafnaði eðlilega. En lánið okkar átti ævi
skamma. Gleði okkar varð skammvinn. Í hálfan mánuð var litli
drengurinn okkar heilbrigður og dafnaði vel. En þá fóru ský að
dragast yfir vonarhimin okkar. Hann veiktist og það dró af honum
án þess nokkur vissi hvað olli því. Læknir var sóttur á hestum til
Hólmavíkur. Það gerði vinur minn og nágranni Þorsteinn minn á
Finnbogastöðum. En allt kom fyrir ekki. Þegar læknirinn kom átti
þetta blessaða líf stutt eftir af hérvist sinni. Hann andaðist 15. júní
1930. Hann var skírður Óli. Það var okkur beiskur bikar. En
vonirnar vaka. Næstu árin voru okkur erfið. Rúmu ári síðar fæddist
okkur dóttir þann 1. júní 1931. Það var eins með hana. Hún virtist
í öllu heilbrigð fædd á fyrstu dögum síns lífs. En það fór á sama
hátt. Þann 19. sama mánaðar var hún liðið lík. Hún var skírð Elín.
Enn fæddist okkur lítil dóttir þann 25/2 1933. Allt var á sama veg
með hana. Hún lifði hér heilbrigð að því er virtist fáa daga. En
hún andaðist 28. mars 1933. Hún var skírð Guðbjörg. Þá höfðum
við séð á eftir þremur fyrstu börnunum okkar. Öllum á sama hátt.
Þá var ekki bjart fyrir augum í Bæjarranni.