Strandapósturinn - 01.06.2011, Blaðsíða 46

44
Hinn sama dag héldu Helgi og menn hans frá Borðeyri og út
Hrútafjörð. Þeir steyttu á skeri undan Skriðnesenni og týndust
allir. Skerið er síðan við Helga kennt.
Í þessum sérstaka bardaga á Fögrubrekku féllu alls níu menn.
Sex af hinum frjálsu Austmönnum auk Jörundar bróður Sleitu-
Helga og tveir af Brekkumönnum, Hrómundur halti og sonur
hans Þorbjörn þyna.
Það tókst að græða sár Þorleifs og virðist hann hafa náð sér að
fullu. Hann verður síðan góður bóndi á Fögrubrekku. Hallsteinn
fer aftur á móti utan og kom á fund Ólafs konungs Tryggvasonar.
Hann tekur kristna trú, gerðist konungsmaður og þótti hinn
fræknasti í allri framgöngu. „Svo er sagt að hann hafi fallið á Orm-
inum langa og sýnt þar áður hreystilega vörn og aflað sér svo góð-
an orðstír.“ (HÞH, bls. 6.)
Eftirmáli
Hugleiðingar tengdar bardaganum
Þessi miskunnarlausi bardagi á Fögrubrekku vekur hjá mér
ýmsar vangaveltur. Frumorsökin er óvinsamlegt samband Sleitu-
Helga og hans manna við héraðsbúa. Þetta voru vissulega að-
komumenn þess tíma. Það er gömul og ný saga að ókunnugum
mönnum sé ekki strax tekið opnum örmum. Mér dettur líka í hug
að héraðsbúar hafi óttast að þessir víkingar ætluðu að taka sér
fasta búsetu í sveitinni og með því þrengja kost heimamanna. En
sennilegast er að þessi gjá sem myndaðist milli skipverja og hér-
aðsbúa hafi fyrst og fremst verið vegna framkomu og gífuryrða
Austmanna. „Þeir voru ósvífir menn og illorðir.“ (HÞH, bls. 1.)
Ég hef á tilfinningunni að fornmenn hafi verið orðsjúkir. Mér
finnst það víða koma fram í Íslendingasögunum.
Hvers vegna er Hrómundur að gera virki um bæ sinn sem var
sjaldgæft á þessum tíma? Það er ekki fyrr en á Sturlungaöld sem
varnarvirki um bæi verða algengari. Engar heimildir eru um að
Hrómundur eigi óvini sem hann þurfi að óttast. Varla hefur hann
þurft að hræðast Húnvetninga, þeim hefur áreiðanlega fundist
nóg að gera hann héraðsrækan. Ég held að þarna hafi Hrómund-
ur verið að horfa fram á veginn. Hugsað sem svo að enginn veit