Bjarmi - 01.12.2010, Blaðsíða 26

© hag
Frá útgáfuteiti bókarinnar.
misstum við það barn. Það var gíf-
urlegur missir. Ég veit hins vegar að við
gátum ekki verið á betri stað en einmitt
á biblíuskólanum þegar það gerðist því
að ég fékk mikla hjálp þar. Þar var mikil
áhersla lögð á að missir er missir og því
fylgirsorg, það skiptir ekki hversu langt
eða stutt þú er komin, það er missir.
Við hjónin fórum samt á mismunandi
hátt í gegnum þennan missi og það var
lögð áhersla á það við mig að ég myndi
virða það hvernig hann mundi takast á
við sorgina, á sínum hraða, á sinn hátt.
Ári seinna, haustið 2007, varð ég aftur
ófrísk en við misstum það barn líka.
Það hlýtur að hafa verið mikið áfall?
Já, að fara í gegnum svona missi er
miklu meira en ég hafði nokkurn tim-
ann getað ímyndað mér. Það er lítið
talað um slíkt í kirkjum, þetta er mjög
persónulegt og maður er ekki tilbúin
að deila svona reynslu með hverjum
sem er, sérstaklega þar sem viðbrögð
manna vilja oft vera léttvæg: „Þið
reynið bara aftur...," og þar af leiðandi
er þetta mjög viðkvæmt. En ég lærði
gífurlega mikið á þessu tímabili. Guð
pakkaði mér í bómull eins og ég orða
það. Þetta var mjög erfiður tími og
tók mikið á okkur hjónin og samskipti
okkar. Ég upplifði mikla skömm og ég
fékk að heyra ýmislegt frá ónærgætnu
fólki. Fólk meinar ekki neitt illt með
þessu en gerir sér hins vegar enga grein
fyrir því hversu djúpt orð geta sært.
Einnig er algengt að fólk geri í raun
og veru ráð fyrir að hjón fjölgi mann-
kyninu og er stöðugt að spyrja konuna
um það. Karlmenn sleppa yfirleitt mun
betur en konur í gegnum þetta. Nú er
ég ekki að alhæfa það heldur að segja
það af reynslu. Að sama skapi vildi
fólk leita lausna fyrir mann án þess að
maður bæði um það.
Haustið 2008 fluttum við aftur
heim til íslands frá Svíþjóð og fórum
í glasafrjóvgunarmeðferð. Það tókst
ekki, en við fórum aftur 2009 og það
gekk heldur ekki. Þetta voru erfiðir
tímar fyrir okkur. En ég gafst ekki upp.
Ég sótti hverja samkomuna á fætur
annarri, ég fór stöðugt til fyrirbænar.
Síðan ákvað ég að byrja að opna mig
með þessi mál. Ég vitnaði fyrir fólki um
baráttuna, á þann hátti losnaði ég við
skömmina sem ég upplifði í kringum
þetta. Ég þurfti líka á ákveðinni lækn-
ingu sálarinnar að halda vegna atvika
sem gerðust í fortíð minni. Og ég gafst
ekki upp. Ég skráði niður orð sem fólk
fékktil mín um barneignir. Ég leitaði og
leitaði Guðs. Ég virkilega gerði allt sem
ég gat gert og fór eftir leiðsögn Heilags
anda. Ég upplifði að það skipti alveg
gífurlegu máli að skrifa niður orð og
upplifanir sem að Guð gaf mér, hvort
sem það var frá öðrum kristnum ein-
staklingum eða draumum og sýnum
sem hann gef mér persónulega. Það
gaf mér aukna trú, meira öryggi og vax-
andi traust á Guði að skrifa allt niður.
Ég komst á þann stað að vita og upplifa
að hann mundi vel fyrir sjá. Að geta
alltaf gripið til orðanna sem ég upplifði
eða fékk frá öðrum var gífurlega mik-
ilvægt og lesa þau yfir aftur og aftur.
Þetta hefur væntanlega verið mikið
álag á samband ykkar hjónanna?
Já, við hjónin vorum ekki samstiga í
þessu ferli. Maðurinn minn var kominn
á þá skoðun að sætta sig ef til vill við
að við myndum ekki eignast barn en
ég gat ekki meðtekið það. Ég hélt þess
vegna áfram áfram, ég gafst ekki upp.
Ég hélt áfram að leita Guðs. Ég sótti
samkomur, fór á ráðstefnur, var með
á lækningadögum og meðtók stöð-
26