Bjarmi - 01.12.2010, Blaðsíða 32

SKÚLI ÓLAFSSON
Myndir: © hag
Hugleiðing að lokinni leiðtogaráðstefnu.
Þeir eru líklega margir sem telja sig
hafa fengið nóg af umræðu um leið-
toga hér á íslandi og víðar. Fjölmiðlar
hafa undanfarin ár verið duglegir að
birta myndir af þeim við ýmis tæki-
færi, fyrst í uppgangi og góðæri og svo
eftir að þeim tíma lauk hafa þeir verið
úthrópaðir og dæmdir. Er það ekki að
bera í bakkafullan lækinn að bjóða
upp á leiðtogaráðstefnu í kjölfar alls
þessa? Víst geta einhverjir tekið undir
þá skoðun. Margir hafa sjálfsagt einnig
hugsað með sér að þeir sjái ekki sjálfa
sig fyrir sér sem leiðtoga, með öllum
þeim kostum og göllum sem þeim
fylgja. Enn aðrir halda því svo fram að
tími leiðtoganna sé liðinn. 21. öldin
hefur ekki enn getið af sér neinn sem
jafnast á við þessa stóru einstaklinga
í mannkynssögunni. Þar er enginn
Lúther, enginn Gandhi, enginn Tutu —
og enginn slíkur virðist vera í sjónmáli.
Þeirsem sóttu þingið Global Leader-
ship Summit (GLS) í byrjun nóvember
s.l. hafa þó vonandi séð og skynjað að
hér er ekki allt sem sýnist. Og ef þeir
hafa orðið fyrir sömu hughrifum og
sá sem þetta ritar, þá beinist vonin
ekki aðeins að samfélagi okkar í heild,
heldur sérstaklega í garð kristinnar
kirkju. Það fór ekki á milli mála hversu
auðugir kristnir menn eru að dýrmætri
leiðtogasýn. Hver ræðumaðurinn á
fætur öðrum gaf okkur staðfestingu
á því að hvergi er betri fyrirmynd að
fá en Jesú Krist sem með lífi sínu og
boðun sýndi okkur hvað það er að vera
sannur foringi. Þetta kom meðal ann-
ars fram í máli Jims Collins, sem fjallaði
um hrun fyrirtækja og ástæðurnar
sem búa þar að baki. Dauðasyndirnar
komu upp í hugann — hroki, öfund,
ágirnd, reiði og þunglyndi — tengdust
þessum fimm stigum hrörnunar sem
hann tilgreindi. Christine Caine ræddi
hin brýnu tengsl sem eru á milli orða
og athafna. Blake Mycoskie sýndi fram
á það töframátt gjafmildinnar: „Sælla
er að gefa en þiggja,,.
Innblásturinn sem gestir fengu frá
GLS þinginu var ósvikinn. Um það bera
vitni orð þeirra sem það sóttu og komu
endurnærðir aftur til sinna leiðtoga-
starfa. Þetta á ekki síst við um okkur
sem þjónum innan þjóðkirkjunnar. Þar
mætast ólíkir hópar sem starfa við
ólíkar aðstæður. Sumir eru á launum,
aðrir nýta frístundir sínar til þjónustu
við kristna kirkju og þiggja á móti gleði
og lífsfyllingu. Það gefur auga leið í
slíkum samskiptum þarf meira en lip-
urð í samskiptum og hæfni til þess að
miðla málum. Til þess að vel eigi að
ganga og hægt eigi að vera að stilla
saman strengi þessara ólíku hópa, þarf
skýra sýn svo allir viti að hvaða marki
er stefnt. Leiðirnar geta verið marg-
víslegar, en að endingu skiptir það
sköpum að menn axli ábyrgð sína sem
leiðtogar af gleði og festu.
Já, það er sannarlega þörf á öfl-
ugum leiðtogum á okkar dögum sem
endranær. Ráðstefnan GLS leiðir í Ijós
þau sannindi að leiðtogahlutskiptið er
ekki ætlað örfáum útvöldum. Það þarf
ekki heldur að fela í sér athygli, frægð
og miklar tekjur. Nei, það að vera
leiðtogi er fyrst og fremst ákvörðun.
Nú ríður á að kristnir menn taki þá
ákvörðun og skynji þann kraft sem því
fylgir.
Höfundur er
sóknarprestur í Keflavík
32