Bjarmi - 01.04.2018, Blaðsíða 7

Bi
arma
OtLCÍU
'j&/
ÍUMSJÁ MAGNÚSAR
VIÐARS SKÚLASONAR
KATTARRÉTTIR
Grunnskólakennari í ónefndum grunnskóla
í Reykjavík var að kenna krökkum í fyrsta
bekk stærðfræði. Datt henni í hug að
leggja fyrir börnin spurningar sem tengjast
dýrum og ávöxtum til þess að auðvelda
börnunum að ná tökum á reikningnum.
Spurði hún Jóa litla út í eitt dæmið:
„Jói minn, ef ég læt þig hafa tvo ketti,
svo aðra tvo ketti og svo aftur aðra tvo
ketti, hvað áttu þá marga ketti?"
Jói litli hugsaði sig aðeins um og
svaraði að hann ætti þá sjö ketti.
Kennarinn brosti og lagði upp dæmið
fyrir hann aftur: „Hlustaðu nú aðeins betur,
Jói minn, ef ég læt þig hafa tvo ketti, svo
læt ég þig aftur hafa tvo ketti og svo aftur
tvo ketti í viðbót, hvað áttu þá marga ketti?“
Jói litli svaraði strax að hann ætti þá sjö
ketti.
Kennarinn dæsti aðeins og prófaði að
breyta dæminu þá lítillega: „Allt í lagi, Jói
minn, setjum sem svo að ég láti þig hafa
tvö epli, svo aftur tvö epli og svo enn aftur
tvo epli, hvað ertu þá með mörg epli?“
Jói hugsaði sig aðeins um og svaraði
að þá ætti hann sex epli.
Kennarinn brosti þá og spurði hann
aftur: „Fiott hjá þér og ef ég læt þig hafa
tvo ketti, svo aftur tvo ketti og svo enn aftur
tvo ketti, hvað ertu þá með marga ketti?“
Jói litli svaraði hátt og snjallt að hann
ætti þá sjö ketti.
Kennarinn var við það að missa
þolinmæðina og spurði: „Jói minn, af
hverju heldurðu að þú eigir þá sjö ketti?"
Jói litli svaraði þá: „Af því ég á nú þegar
einn kött heirnai"
BÆJARSTÆÐIÐ
Prestur nokkur hafði fengið veitingu fyrir
prestakalli úti á landi og var hann að
gera klárt fyrir flutninga. Brátt kom að
flutningadeginum og héldu þau hjónin af
stað, sæl og glöð með það að hefja ný störf
á yndislegum stað. Þegar þau voru búin
að vera á ferðinni í dágóðan tíma þá sagði
konan að þau væru eflaust að nálgast
Sauðarkrók. Presturinn leiðrétti hana
og sagði að bærinn héti Sauðárkrókur.
Eiginkonan, sem hafði í gegnum tíðina
verið nokkuð þver, sérstaklega þegar hún
var að deila við eiginmanninn, sagði að
það væri nú aldeilis ekki rétt, bærinn héti
Sauðarkrókur enda drægi bærinn nafn sitt
af því að fyrr á öldum smöluðu bændur fé
þarna á þessu svæði til þess að verjast
illviðri. Presturinn benti henni nú á að
bærinn drægi nafn sitt af ánni Sauðá sem
þarna rennur rétt hjá en konan var ekki
á því að gefa sig enda taldi hún að ekki
nokkrum lifandi manni dytti í hug að nefna
heilan bæ eftir einhverri svona á.
Þegar þau nálguðust bæinn og rifrildinu
ætlaði ekki að linna þá sagði konan að nú
skyldi maðurinn stöðva bílinn þarna við
bensínstöðina þannig að hægt væri að
útkljá þetta með framburð bæjarnafnsins.
Konan óð inn í miklu fússi og spurði næsta
afgreiðslumann: „Heyrðu, góði minn, getur
þú sagt mér nákvæmlega og mjög hægt
hvar ég er?“
Bensínafgreiðslumaðurinn leit hálf-
undrandi í kringum sig og sagði síðan
hægt og rólega: „Ooooo-l-íííííí-s.“
Á VAKTINNI
Einn góðan sunnudag var boðið upp á
veitingar eftir sunnudagaskólann í kirkjunni.
Djákninn í kirkjunni hafði útbúið glæsilegt
hlaðborð með ýmsum veitingum. Meðal
annars var boðið upp á glæsileg og fersk
epli. Djáknanum datt í hug að útbúa lítið
skilti sem sett var fyrir framan skálina og var
skrifað á skiltið: „Takið bara eitt epli — Guð
er að fylgjast með.“ Samsætið gekk vel
fyrir sig og voru krakkarnir og foreldrarnir
ánægðir með að eiga góða stund saman
og fá sér góða næringu eftir hugvekju
dagsins. Þegar kom að fráganginum var
djákninn að tíma saman veitingarnar af
hlaðborðinu og þá kom í Ijós að mikið
var eftir af eplunum en smákökurnar voru
svo til allar búnar. Tók þá djákninn eftir
heimatilbúnu skilti sem ungur kirkjugestur
hafði útbúið og sett fyrir framan bakkann
með smákökunum: „Taktu eins mikið og
þú vilt af smákökum — Guð er að fylgjast
með eplunum."