Bjarmi - 01.04.2018, Blaðsíða 45

hans (Gal. 3.21-25). Hefðbundin viðbrögð
okkar eru hins vegar þau að við flýjum,
berjumst eða felum okkur. Páll postuli
glímdi við veikleika sem hann kallaði „flein
í holdinu", sem hann lærði þó að meta
(2. Kor. 12,8-10). Það sem skipti mestu
máli fyrir hann, og okkur, er að Jesús fái
að móta og stýra okkur, miklu frekar en
hvaða hæfileika og gjafir við höfum. Við
þurfum að læra að lifa sem brotin leirker og
sjá hverju Guð getur komið til leiðar með
okkur þannig. Eins og „týndi sonurinn" í
dæmisögu Jesú þurfum við að finna þörf
okkar fyrir Jesú, náð hans og fyrirgefningu.
Við komumst aldrei lengra en að geta
varpað okkur í faðm okkar himneska föður.
Eldri sonurinn lét stjórnast af reiði, hroka
og skeytingarleysi í garð bróðurins. Reiði
getur hæglega náð tökum á okkur og gert
það að verkum að við „slettum skyri“ í allar
áttir eða lokum reiðina inni og fyllumst
þunglyndi - í stað þess að horfast í augu
við hana og spyrja okkur sjálf um hvað reiði
okkar snýst í rauninni?
FJÓRÐA REGLA: TAKTU VIÐ GJÖF
TAKMARKANA
Tilfinningalega heilbrigt fólk skilur þau
takmörk sem Guð hefur sett því, hvort sem
það hefur þegið eina gjöf eða tvær, sjö eða
tíu. Það reynir ekki að lifa lífi sem Guð hafði
aldrei í hyggju en lifir í sátt og gleði. Það lifir
ekki lífinu í gegnum aðra eða í samanburði
við annað fóik. Kristið samfélag sem
mótast af tilfinningalegri heilbrigði áttar sig á
takmörkunum sínum og reynir ekki að vera
eins og aðrar kirkjur og samfélög, heldur er
sátt við köllun sína og tækifæri. „Að skilja
og virða mörk okkar og takmarkanir er einn
mikilvægasti eiginleiki og hæfileiki sem fólk
í forystu þarfnast til þess að elska Guð og
náungann til langframa." Jesús sjálfur þurfti
að lifa við takmarkanir mannlegrar tilveru
hér á jörð. Hann þurfti að koma og upplifa
þetta vegna þess að Adam og Eva virtu
ekki þær takmarkanir sem Guð setti þeim.
Jóhannes skírari var hins vegar með það
á hreinu „að enginn getur tekið neitt nema
Guð gefi honum það“ og að „hann (Jesús)
á að vaxa en ég á að minnka" (Jóh. 3.27
og 28). Leiðin til að átta sig á takmörkunum
sínum er að skoða persónuleika sinn,
hvar við erum stödd á lífsleiðinni, hver er
tilfinningaleg, líkamleg og vitsmunaleg geta
okkar, hvaða erfiðu tilfinningar bærast með
okkur og hvaða sár og brestir fortíðar setja
mark sitt á okkur.
Kirkjan eða samfélagið sem við erum
hluti af þarf að mótast sömuleiðis af þessari
hugsun. Við þurfum að sætta okkur við eigin
takmarkanir og annarra og takmarkanir
okkar sem heildar eða samfélags. Við
þurfum að hugsa um okkur sjálf, hvíld og
endurnæringu, andlega og líkamlega,
annars verðum við ekki í lagi. Við megum
ekki þrýsta á fólk heldur gefa því fullt frelsi til
að segja „nei“. Forsendur fólks til þjónustu
þurfa að vera réttar, löngun og köllun, ekki
að þóknast öðrum. Síðan getum við vaxið
á þessum forsendum og fylgst með Guði
hvernig hann vinnur í okkur og öðrum,
einmitt af því að við gerum okkur grein fyrir
takmörkunum okkar og setjum mörk.
bjarrni | apríl 2018 | 45