Bjarmi - 01.04.2018, Blaðsíða 14

Kvíði
GUÐBJÖRG HRÖNN TYRFINGSDÓTTIR
KVÍÐI ER FYRIRBÆRI SEM ÉG
ÞEKKI AFAR VEL.
Suma daga kvíði ég öllu. Kvíði því að
fara á fætur, kvíði því að hitta fólk, kvíði
því að fara í búðina. Stundum vakna ég
eldsnemma á morgnana, of þreytt til
að fara á fætur en ligg bara í rúminu og
kvíði því að allt mögulegt fari úrskeiðis.
Smáhlutir geta orðið svo yfirþyrmandi
stórir - ég sé eftir að hafa ekki lesið
meira í gær í skólabókunum, því nú á
ég meira eftir í dag, ég er hrædd um að
gleyma að borða hakkið í ísskápnum
sem er komið á síðasta snúning, áður
en það skemmist, ég er hrædd um að
gleyma að borga reikninga, hrædd um
að klúðra prófunum í skólanum o.s.frv.
Það er ekki bara svona áminningarkvíði,
sem minnir þig á það sem þú átt eftir að
gera. Mér líður stundum hreinlega eins og
allt muni fara úrskeiðis og að það verði
algjört stórslys þegar ég klúðra þessu öllu.
Eina vopnið sem ég hafði gegn
kvíðanum áður var að minna mig á að að
öllum líkindum færi þetta vel og allt myndi
bjargast einhvern veginn. Jafnvel þó að það
sé líklegt, er það bara ekki nógu haldbær
huggun.
FRÁ KVÍÐA TIL TRAUSTS
Einn hrikalega erfiðan morgun hugsaði ég
alveg í hina áttina. Ég þurfti að ímynda mér
að allt færi úrskeiðis. Að allt sem ég óttaðist
yrði að veruleika, að ég klúðraði prófunum,
missti þakið yfir höfuðið, ætti enga peninga,
engan mat og enga vini. Þá gat ég loksins
séð skýrar það sem ég átti eftir þá, það eina
sem ég gat ekki misst með því að klúðra
öllu.
Og það er Jesús og það sem hann gerði
á krossinum fyrir mig. Það var ekki byggt á
neinni frammistöðu frá mér, og verður ekki
tekið frá mér vegna skorts á frammistöðu.
Þegar ég átti í huganum ekkert eftir nema
Jesú, gat ég ekkert gert nema treysta
honum. Og ég fann að ég gat treyst honum.
Hann er raunverulega það eina sem aldrei
bregst. Og fyrst þá hafðí ég engu að kvíða
lengur.
Ef mig vantar eitthvað eða ég lendi í
vandræðum hef ég æði mörg úrræði. Það
er t.d. ansi löng leið fyrir mig á götuna,
nema ég neiti að taka við nokkurri hjálp. En
yfirleitt lendum við ekki í svo vondum málum
að við þurfum mikið að treysta á aðra eða
leita hjálpar. Ég hef aldrei upplifað það í lífinu
að vera svo vonlaus og hjálparlaus að ég
eigi bara Guð að leita til. Það finnast alltaf
önnur úrræði, ef við hugsum veraldlega. Því
get ég ekki sagt að ég setji allt mitt traust
á hann í daglega lífinu, því ég er vön því að
flest gangi nokkuð smurt fyrir sig án þess
að ég hugsi svo mikið um það. Ég get
auðveldlega gleymt því að Guð er sá sem
gefur gæfu og gengi og hefur líka allt vald til
að taka það burt á einu andartaki.
14 | bjarmi [ apríl 2018