Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2012, Blaðsíða 21

Sjómannablaðið Víkingur – 21
stjóri, var meðdómsmaður í þessum sjó-
rétti og var mér betri en enginn. Einu
spaugilegu atviki verð ég að segja frá,
Fógeti spurði hvað þessi lúkarskappi
væri, því það kom fram hjá Færeyingn-
um, þegar hann datt í dekkið. Óli Björns,
var ekki lengi að svara fógeta: „Það er nú
ekki merkilegur hlutur, það er gatið, sem
þessir ræflar skríða upp og niður um.“
Ég hélt því fram að hefði logað á
framgarðinum, þá hefði þetta aldrei
komið fyrir og þar að auki var blikkljós
á endanum, auglýst innsiglingaljós í
höfnina. Einnig sagði ég frá því að 4
dögum seinna, þegar ég kom með leigu-
bát frá Reykjavík um miðja nótt, þá var
slökkt á framgarðinum. Ég hringdi þá í
hafnarstjóra, Ragnar Björnsson, og sagði
honum að ef þetta kæmi fyrir einu sinni
aftur, þá hringdi ég inn í Vita og Hafnar-
mál, því höfnin í Keflavík var Landshöfn
Keflavík Njarðvík og heyrði undir þá
stofnun.
Ekki rættist úr þessu fyrr en Kristinn
Jónsson vigtarmaður mætti óumbeðinn í
réttinn og sagði að hann hefði verið beð-
inn að slökkva á framgarðinum, því að
ljósin á honum blinduðu lóðsinn, þegar
hann væri að taka skip upp að honum,
en allir rofar fyrir bryggjurnar voru í
vigtarskúrnum. Seinna sagði Óli Björns
að ég hefði getað neitað að láta fógeta
stjórna réttinum þar sem hann var líka
formaður hafnarnefndar. Þetta fór vel að
lokum og ég hélt mínum réttindum og
engar eftirstöðvar.
Engan aumingjadóm hér
Báturinn skemmdist mjög mikið, það
varð að skipta um stefni og 22 plankar
voru ónýtir. Egill Þorfinnsson yfirsmiður
sagði mér að það sem bjargaði bátnum
frá því að eyðileggjast, var að það voru
engin innri stefni í blöðrubátunum og
klossningin fyrir innan stefnið var fúin,
svo stefnið gekk bara inn í bátinn. Hann
var tekinn í slipp hjá Dráttarbraut Kefla-
víkur. Þarna var mikið af ungum strák-
um að læra skipasmíði og oft sá maður
þá vinna vel, en þarna held ég að þeir
hafi slegið met. Þeir voru tæpan mánuð
að klára verkið. Það var unnið til klukk-
an tíu á hverju kvöldi.
Ég brotnaði alveg niður, þegar ég kom
heim til foreldra minna um kvöldið, því-
líkt áfall að koma úr fyrsta róðri með
endurnýjaðan bát. Sá ekkert nema svart
framundan. Enn hann faðir minn, hann
Óli Sól, var enginn venjulegur, þrátt fyrir
heilsuleysi, en hann var berklaveikur og
meira og minna á Vífilstöðum, en hugur-
inn og dugnaðurinn ódrepandi. Hann
sagði að það þýddi engan aumingjadóm,
við yrðum bara að leita að leigubát strax
og hægt væri. Og það varð úr að við fór-
um strax og Sæborgin var komin í slipp
að leita að bát og það endaði með því að
við tókum MB Drífu 17 tonna bát úr
Reykjavík á leigu, það var það eina, sem
var í boði, bara á meðan okkar bátur
væri í viðgerð.
Ég man að fyrstu tvo róðrana rérum
við á Hafnaleirinn og fengum góðann
afla en brælu seinni róðurinn. Þá fann
maður muninn á stærð bátana. Við urð-
um að landa öllu með styngjum, fyrst
upp á dekk úr lestinni, svo upp á bryggju
og síðan upp á bílpallinn, því það var
ekkert dekkspil, eða bóma til að hífa upp
mál.
Þegar lönduninni lauk komu strák-
arnir til mín og sögðu að þeim fyndist
þetta allt of lítill bátur til að róa á út fyr-
ir Skaga. Jafnframt sögðust þeir ekki vera
að stræka en stungu upp á því að róa á
ýsu inn í flóann. Og það varð úr að við
fengum okkur grennri línu og fórum að
róa á ýsuna. Nú það bjargaði tímabilinu,
því að við fiskuðum mjög vel, gátum
stundum tvíróið og fengum upp í tíu
tonn suma dagana. En það voru miklar
vökur, bæði hjá okkur og þeim sem
beittu í landi. Það var ekki verra að vera
með góðan landformann, en hjá okkur
var Guðlaugur Þórðarson einn sá vand-
aðasti maður, sem ég hef kynnst. Hann
var með mér í 14 ár, landformaður á lín-
unni og háseti á síldinni og þorska-
netunum seinna.
Á síld fyrir norðan
Það var ekki alveg nóg fyrir Sæborgina
að lenda í þessu, einn daginn, sem ég var
í landi, hringdi Jóhann Guðjónsson, eða
Jói Blakk, eins og hann var kallaður í
mig, en hann bjó rétt hjá slippnum og
sagði að það væru eldglæringar, bæði í
möstrunum og loftnetunum á Sæborg-
inni. Ég átti heima stutt frá og þaut á
hjólinu vestur eftir. Sem betur fer var
þetta í hádeginu og enginn maður að
vinna í bátnum. Það hafði slegið niður
eldingu í loftnetin og frammastrið, einn-
ig í allar rafleiðslur og verkfæri, sem
voru um borð frá slippnum, þau voru
öll ónýt. Talstöðin og viðtækið voru
Málverkið af Svan KE 6 er bjargaðist þegar báturinn strandaði og fórst rétt innan við Garðskaga á vetrar-
vertíðinni 1953.
Hvaleyrarbraut 27 · 220 Hafnarfjörður
Sími: 564 3338 · Fax: 554 4220
GSM: 896 4964 ·898 2773
Kt.: 621297-2529