Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2012, Blaðsíða 30

30 – Sjómannablaðið Víkingur
Sölvi kokkur fór með okkur sem
farþegi á Gunnsteini. Ebbi, Eðvald, var
þá skipstjóri, Svavar í fríi. Sölvi kom
og spurði. „Erum við örugglega á heim-
stími?“ Ég svaraði já við því. Þetta var
um miðnættið. Um morguninn var hann
ekki í matsalnum, ekki í sinni káetu,
hvarf. Fjölskyldan hafði útilokað hann.
Birgir, vélstjórinn á Röðli, fékk móral.
Kannski eftir yfirheyrslur og bara skutl-
aði sér. Kenndi sér um kælivökvalekann
og eitrunina. Góður vinur Skúla dauða-
leggs, Skúla Kjartanssonar. Pétur Jónsson
var blautur, vildu hann ekki lengur hjá
Gæzlunni; hann var kapteinn þar. Kafn-
aði í bruna og reyk á Veigunni ásamt
fimm öðrum. Hverjir bera ábyrgð á þessu
öllu? Áhöfnin? Nei.
Bjargað úr höfninni
Var á Narfa, líklegast um 1971 í Þýzka-
landi. Var uppi í brú og sá náunga koma.
Hann ætlaði augsýnilega að taka á móti
togara, sem var að leggja þarna að fyrir
framan okkur; þurfti að fara í gegnum
hlið á milli bryggja, sleipt, þetta var um
vetur, og hann rann til og datt í höfnina.
Enginn hefði tekið eftir því eða heyrt í
honum; hávær ísmulningsvél var í gangi
þarna nærri. Ég skar reipi, setti hnúta á
það og renndi því niður. Hann náði taki
á því, fljótlega varð þungt að hífa hann
upp. Svo greip hann um vinstri úlnliðinn
á mér, járntaki, hann starði á mig stórum
augum, svo skelkaður, orðinn ískaldur í
sjónum. Ég náði stráknum upp, hann
sleppti ekki takinu. Bíll var sóttur og
farið með hann á spítala. En ég fór inn í
messa í kaffi, orðinn blautur á þess og
kaldur. Yfirmaður fiskmarkaðarins,
Pauli, kom um borð og þakkaði mér
mikið fyrir, talaði við vélstjórann, sem
skildi þýzku. Ég vildi, að hann hefði
verið í minni sveit, á hann að hafa sagt
um mig. Pauli var víst officer í þýzka
hernum í stríðinu. Ég fór inn á bar
þarna, og þeir voru alltaf að ýta að mér
koníaksglösum, gat ekki drukkið nema
úr nokkrum þeirra. Alltaf verið að þakka
mér fyrir að bjarga stráknum. En hann
var ekki háttsettur, strákurinn. Ef hann
hefði verið það og í uniformi, þá hefði ég
fengið Verdienstkreuz!
Ólafur: Í febrúar 1957 bjargaði Jó-
hannes Jónsson, þá vélstjóri á Akurey,
manni frá drukknun í Þýzkalandi. Sá
hafði fallið í höfnina í Bremerhaven og
rotazt. Jóhannes stakk sér til sunds og
náði manninum. Sendiherra Vestur-
Þýzkalands sæmdi Jóhannes hér í Reykja-
vík heiðusverðlaunum Bremerhaven-
borgar fyrir afrekið. Jóhannes var þá
orðinn vélstjóri á Júlí frá Hafnarfirði, og
viðstaddir athöfnina voru Þórður Péturs-
son, skipstjóri á Júlí, Bjarni Guðmunds-
son, blaðafulltrúi, forseti Slysavarna-
félagsins o.fl.6
Gott kvöld, Guðmundur
Guðmundur: Hafði verið 6 mánuði á
Fylki og Auðunn hafði ekki yrt á mig.
Þurfti að fara upp í brú til loftskeyta-
mannsins að ná í lesefni. Auðunn situr í
stólnum, myrkur var þarna uppi, og
hann segir. „Gott kvöld, Guðmundur.“
Hélt, að ég fengi hjartaslag. Seinna fór
hann meira að segja að tala við mig.
Snarlað var fyrir aftan spilið yfir grind-
ina. Ég sá á Skálaberginu, að Færey-
ingarnir snörluðu fyrir framan spilið,
náðu því í 2 færum, þegar við þurftum
þrjár. Ég sagði frá þessu. Mikið ertu klár,
sagði Auðunn, að sjá þetta, og svo var
útbúin kastblökk fyrir snörluna.
Auðunn kom og settist við sitt borð.
Það var saltfiskur. Þá sagði hann: „Guð-
mundur“, hann hét það kokkurinn, „mér
finnst þetta svo góður fiskur, að við ætt-
um að hafa saltfisk tvisvar í viku, já, á
laugardögum og fimmtudögum“. Svo,
næsta fimmtudag, erum við byrjaðir að
éta kjötbollurnar eins og venjulega,
þegar Auðunn kemur og sezt við sitt
borð. Þá kemur Guðmundur kokkur til
hans með disk af saltfiski. Nei, þetta
vildi Auðunn ekki. „Nú, vildirðu ekki
saltfisk á fimmtudögum?“ spurði kokk-
urinn. „Nei, ég vil borða það sama og
hinir,“ sagði Auðunn. Annað hvort væri
saltfiskur fyrir alla á fimmtudögum eða
engan. Auðunn rak kokkinn, þegar
komið var í land; Guðmundur var annar
kokkur.
Í Pentlinum voru við á lensi á Fylki,
mældist 22 hnútar ferðin á honum, slík-
ur er straumurinn. Þá var ég sendur upp
í afturmastur til að skipta um ónýta
peru. Þegar ég var að fara niður, fór ég
að skjálfa, lofthræðslan, og skipið sveifl-
aðist mikið. Hélt, ég ætlaði ekki að hafa
það.
Ég er hérna frammi á Fylki að bogra,
taka spottana klára til að binda skipið.
Fylkir var voða gott ferðaskip, en valtur
á kvikunni, góður, þegar hann var kom-
inn af stað í keyrslu. En þreytandi var að
standa í aðgerð á honum í brælu. Ágúst,
vélstjóri, hélt öllu gljáfægðu í vélarrúm-
inu. Úti í Bretlandi þurftum við vakt-
mann. Var bent á karl, sem vann á dekk-
inu. Jú, hann samþykkti það. Og við
gáfum honum auga. Karlinn opnaði
hurðina að vélarrúminu, hann var bara í
skítagallanum. Hann stakk ekki löppinni
inn fyrir, því hann var búinn að sjá yfir
allt gljáfægt. Sagði eitthvað við löndunar-
formanninn brezka. Fór svo heim og í
sparifötin, tók leigubíl til baka og um
borð. Þetta var svo flott. Fylkir var seld-
ur til Bretlands, hét þar Ian Fleming.
Kom þá um borð í hann með Gústa.
Vorum á Pétri Halldórssyni. Þetta hafði
verið eins og í stássstofu hjá Gústa, en
nú var allt í sóti og drullu. Þeir fóru að
veiða í Norður-Íshafinu, sigldu til Noregs
innan skerja og strönduðu honum 1975.
Prince Charles hét systurskip hans.
Það endaði á dufli og á hafsbotni
líka.
Styrkir brjósk og bein
www.hafkalk.is
Virðist draga úr liðverkjum
vegna slitgigtar
Jón Geirsson. Fórst með Júlí 1959.