Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2012, Blaðsíða 17

Sjómannablaðið Víkingur – 17
og vanalega inn um kýraugað hjá Jóni til að gá á klukkuna en
fékk um leið vatnsgusu framan í sig. Það sem eftir lifði túrnum
fékk ég ekkert vatn hjá Jóni og enga skýringu. Nokkrum dög-
um seinna, þegar skipið var orðið fullt af karfa og við á leið til
Þýskalands, sátum við Jón aftur í borðsal og tefldum sem við
gerðum oft á siglingum þegar lítið var að gera.
Ég tek eftir því að Jón er í þungum þönkum og hugsar
óvanalega lengi að því er virðist um hvern leik. Ég segi því:
Heyrðu Jón, þú átt næsta leik.
Þá lítur hann upp og segir: Gunnar, veistu af hverju ég hætti
að gefa þér vatn á fiskiríinu.
Nei, það veit ég ekki, sagði ég.
Það var af því að ég komst að því að þú stalst pönnukökun-
um.
Ég lofaði samstundis að gera þetta aldrei aftur. Svo fórum við
saman í land í Þýskalandi og seldum nokkrar kaffidósir til að
drýgja mörkin. Svona var haldið áfram. Ekki man ég hvað
marga túra við fórum án þess að koma heim en við komum til
Reykjavíkur seint í október 1949. Mér er það minnisstætt því
þetta var seinni veturinn minn í Stýrimannaskólanum og var ég
nú orðinn mánuði of seinn en það blessaðist allt.

Mig langar aðeins til að minnast á muninn að koma af gömlu
kolatogurunum yfir á nýsköpunartogarana eins og Neptúnus og
Úranus. Þetta voru ekki bara sjóborgir og miklu stærri en eldri
skipin heldur var allur aðbúnaður um borð allur annar og betri.
Á gömlu togurunum voru allir hásetarnir í einum lúkar og kola-
ofn á miðju gólfi. Oft voru snúrur þvers og kruss um lúkarinn
til að hengja á blaut föt og lyktin oft ekki upp á það besta.
Svo var annað sem breytti miklu. Áður þurftum við að bera
alla lifrina í körfum aftur í grútarhús og þá vildi það stundum
til í slæmu veðri að gangafyllti. Maður flaut þá aftur ganginn og
missti þá stundum lifrina. Á nýsköpunartogurunum var komið
lifrarkarl, stór stáltunna fyrir framan spilið og þar sturtuðum
við lifrinni í. Þegar tunnan var full var lokað fyrir opið og hleypt
á gufuþrýstingi sem skaut lifrinni aftur í grútarhús. Þetta voru
mikil viðbrigði og svo íbúðirnar framm í. Nú var allt tveggja
og fjögurra manna klefar. Þetta var allt annað líf á nýju tog-
urunum.
Ég kynntist aldrei skuttogurunum heima, þeir voru ekki
komnir þegar ég flutti til Bandaríkjanna 1960, en ég kynntist
þeim seinna því ég var skipstjóri á tveimur í Boston mörgum
árum seinna.
Læt ég þetta nú duga í bili, bið að heilsa kunningjunum
heima.
B.v. Úranus RE 343 í smíðum í Aberdeen um eða skömmu eftir áramótin
1948-9. Mynd: Jens Hinriksson
Úranus með lóðsflaggið uppi í reynslusiglingu um mánaðamótin mars-apríl
árið 1949. Hér er Bjarni Ingimarsson tekinn við skipstjórn, en bíður á sama
tíma eftir að viðgerð ljúki á B.v Neptúnusi RE. Mynd: Jens Hinriksson