Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Side 34

gefst ei undankoma nein,
sœlu mesta og sárast mein
á sama stað ég eygi,
þar var ekki hœgt að víkja úr vegi.
Þarna er mynd af bóndabœ,
er blasir við mér sí og œ,
eins og barn af hjarta ég hlœ —
hugur má ei gleyma,
hér átti ég heima —
hér átti ég í œsku minni heima.
Lít ég yfir liðna tíð,
Ijómar endurminning blíð,
fönnin hylur fjalla hlíð —
frostrósirnar glugga.
Þó að úti andi svalt
og ýmsum finnist veðrið kalt,
húsið inni er hitað allt —
hvergi ber á skugga,
enginn fyrir angri virðist ugga.
Systkin mörg og samrýmd þá
syngja í rökkri og kveðast á,
gefa skip og gjarnan má
gátu þunga leysa —
það ef tekst ei þykir vera hneisa.
Kvöldvakan er kannske bezt,
hver og einn að vinnu sezt,
starfið eykur yndi mest,
yfirleitt á flestum sézt,
en háleitast við hug er fest
hvenœr byrjar lestur, —
hvenœr byrjar œvintýra lestur?
Sagðar eru sögurnar,
sungnar gamanvísurnar,
með raddbreytingum rímurnar
raulaðar til skemmtunar,
enginn veit hvað vökurnar
verða stundum langar,
gleymist tíð, er gleði hugann fangar.
Dagur styttist, dvínar sól,
dýrðleg bráðum koma jól
með fögnuð yfir foldar ból
og frið í sérhvert hjarta —
við tilbeiðslu á trúarljósið bjarta.
Eg er barn í annað sinn,
elska jólaboðskapinn,
finn að nýju fögnuðinn
fylla sálu mína.
Glóa sé ég gimsteininn,
er gjörði ég fyrrum týna —
eins og sólin sýnist mér hann skína.