Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Síða 50

r
EG hygg, að það hafi framar iillu öðru verið þýðingar Matthíasar Jochumssonar
á kvæðum Runebergs, sem urðu þess valdandi, að ég fékk þegar á unglings-
árum ást á Finnlandi. Stál gamli, Kolskeggur, Döbeln og Sveinn Dúfa urðu manni
á þeim árum jafn handgengnir og kærir eins og Gunnar á Hlíðarenda og Kjartan
Ólafsson. Og hann greip mig afarsterkt, þegar á þeim árum, hinn dulrammi seiður
og hinir máttugu ljóðtöfrar í þjóðsöng Finna, hin sterka, auðmjúka tjáning skálds-
ins: „En þetta landið elskum vér. Með útsker, fjöll og eyðimó er oss það gullland
nóg.“ — Og þegar ég óx, og draumar um það að geta farið til annarra landa og
numið að nokkru háttu og siðu þeirra þjóða, er þau byggðu, tóku að nálgast veru-
leikann, þá varð Finnland nálega efst á blaði þeirra landa, er mig fýsti að
sækja heim.
Það varð þó ekki fyrr en í apríllok 1928, sem mér auðnaðist að fá þessa ósk
mína uppfyllta. Ég hafði dvalið í Kaupmannahöfn mikinn hluta vetrarins og alltaf
verið að dreyma um Finnlandsför. En pyngjan var nokkuð létt og peningar tor-
fengnari í þann tíð, en margur ungur námsmaður á íslandi myndi nú eiga auð-
velt með að láta sig gruna. En svo fóru þó leikar, er leið að vori, að fram úr þessu
rættist. Og einn góðan veðurdag þykist ég svo í stakk búinn um skotsilfur, að
hættandi sé á Finnlandsför. Ég aflaði mér í skyndi vegabréfs og annarra skilríkja,
keypti farmiða, fékk kynningarbréf frá sendiráðinu í Kaupmannahöfn til kennslu-
48