Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Qupperneq 54

Norrcen jól
Skógurinn er það, sem einkum setur svip á gróðurríki Finnlands, einkum
hinir víðáttumiklu barrskógar. Að langmestu leyti er finnski skógurinn heiðabarr-
skógur með hrís og mosa sem undirgróður. Víða er hann blendingsskógur af
greni og furu og kveður þó öllu meira að furunni. Þegar sunnar dregur fer lauf-
skóga að gæta meira, skógurinn verður ljósari og hlýlegri. I Suður-Finnlandi vex
mikið af reyni, björk og ösp og verður skógurinn þar víða blendingur af lauf-
skógi og barrskógi. Ræktað land í Finnlandi telst vera nálægt 35 þúsund ferkm.
og var mikil áherzla lögð á það hin síðari ár áður en styrjaldirnar hófust að auka
ræktun landsins og efla landbúnaðinn.
Mjög vekur það athygli í Finnlandi, að málin eru tvö, sem ganga í landinu
og þjóðernin raunverulega tvö. Samkvæmt síðustu skýrslum, sem mér hafa komið
í hendur, eru um 89% af íbúum landsins finnskumælandi. Hinir tala sænsku og
eru af sænsku bergi brotnir. Búa þeir einkum með ströndum fram í sunnanverðu
og vestanverðu landinu, en þegar inn í landið dregur má kalla, að finnska gangi
nálega ein, og er því lítt að treysta, að sænska verði ferðamanninum þar að nokkru
liði. Mjög hefur það viljað brenna við, að nokkuð heitt væri í kolunum milli
sænskumælandi manna og finnskumælandi og talsverður þjóðemisrígur. Varð ég
þess til dæmis var að stúdentar, sem vel gátu talað sænska tungu, kusu heldur
að tala við mig þýzku.
Finnar tilheyra hinni svonefndu finnsk-ugrisku þjóðafjölskyldu og era að-
komuþjóð í Iandinu. í hinum miklu germönsku þjóðflutningum flytjast þeir til
Finnlands og sýnast þeir flutningar hafa staðið yfir allt til loka áttundu aldar. Af
finnsku kynstofnunum þykir líklegast, að hinir eiginlegu Finnar og ef til vill
Tavastar hafi komið sunnan um Finnska flóann, en Kvenir og Kárelar að austan.
Við komu Finna til landsins hrökkluðust þáverandi íbúar landsins sífellt norður
á bóginn, en það voru Lappar. Býr slæðingur af þeim ennþá nyrzt í landinu. Tók
byggðin í öndverðu ekki yfir nema lítinn hluta núverandi Finnlands. Allt Mið-
og Norður-Finnland var óbyggð ein og skildu skógar og víðáttumiklar merkur
byggðarlögin. Höfðu kynþættir þeir, er austast bjuggu og vestast í landinu, ekkert
saman að sælda og skópu hvorir um sig sína hætti og lífsvenjur og má finna
merki þeirrar mismunandi þróunar fram á þenna dag. Takmörkin milli Austur-
og Vestur-Finnlands lágu um Kymmene elfu og Páijánne vatn og skildi þar milli
byggða Tavasta og Karela.
52