Leikhúsmál - 01.11.1963, Qupperneq 8

Síðasta hlutverkið, í Pétri Gaut
og revýum hjá Fjalakettinum og síðar hjá Bláu stjörnunni.
— Minnisstœðastur verður Indriði í alvarlegum viðfangs-
efnum og þar reis list hans hœst. Bezt lét honum að túlka
baráttu og innsta eðli þeirra, sem voru hrjáðir, sjúkir og
ofsóttir — þreyttir á andstreymi lífsins, eða fórnar-
lömb illra örlaga. Slík leikrit áttu hug hans allan og þar
dró hann upp margar af snjöllustu og sönnustu mann-
lýsingum sínum. — Sterkar og viðkvcemar í senn, er vitn-
uðu um nœman, sálfrœðilegan skilning leikarans, —
djúpa samúð og ást á viðfangsefninu. Þar tókst honum
oft að slá hljómfagran tón, sem ómar enn í eyrum þeirra,
er nutu listar hans.
Árið 1950 verða þáttaskil í sögu fslenzkrar leiklistar. Það
ár tekur Þjóðleikhúsið til starfa og skapast þá skilyrði fyr-
ir nokkra af beztu leikurum okkar til að helga sig óskipt-
ir hugðarmálum sínum. Þess er vert að minnast, að fram
efnum og þar reis list hans hœðst. Bezt lét honum að
túlka baráttu og innsta eðli þeirra, sem voru hrjáðir, sjúk-
ir og ofsóttir — þreyttir á andstreymi lífsins eða fórnar-
að þeim tíma voru leiklistarstörf hér á landi alger auka-
störf, og voru unnin síðla kvölds og á nóttunni eftir strang-
an vinnudag. Það var því oft langur starfsdagur hjá þeim
mönnum, sem unnu að leiklist á þessum árum. Slœmur
aðbúnaður almennt, sinnuleysi og fjárskortur hamlaði allri
starfsemi.
Á þeim árum héldu jafnvel þekktir menningarfrömuðir því
fram, að fátt mundi listamönnum þroskavœnlegra til af-
reka en að vinna fyrir nauðþurftum sínum við óskyld störf.
Sem betur fer, fer þeim ört fœkkandi er þannig hugsa. En
þess er einnig vert að minnast að listrœn afrek voru unn-
in hér á landi þrátt fyrir þennan ömurlega aðbúnað.
Þess vegna stendur hin unga, íslenzka kynslóð í óbœttri
þakkarskuld við þá menn, er fyrstir lögðu hönd á plóginn
og unnu störf sín við hin erfiðustu skilyrði.
Indriði Waage var einn þessara manna. Hann stundaði
bankastörf sem aðalstarf þangað til Þjóðleikhúsið tók til
starfa, en þar starfaði hann svo til dauðadags. Hann
SölumaSur deyr (Miller)
IndriSi ásamt Regínu ÞórSardóttur
stjórnaði vígslusýningu Þjóðleikhússins, og setti þar á svið
fleiri leikrit en nokkur annar eða alls 23 leikrit. í Þjóðleik-
húsinu biðu hans mörg margþœtt og erfið viðfangsefni, er
reyndu mjög á starforku hans. Og minnisstœður var hann
oft þar fyrir listrœna túlkun bœði sem leikari og stjórn-
andi. En hœst ber eflaust í hugum margra hin áfakan-
lega og sanna túlkun hans í leikriti Arthurs Millers, ,,Sölu-
maður deyr“. Þar snart hann viðkvœman streng í hjörtum
allra er sáu þá sýningu.
Nú er Indriði allur. Hinn kliðmjúki fiðlustrengur, er hann
strauk svo fimlega, er nú brostinn, en í hjörtum þeirra er
nutu listar hans bergmála þeir ómar enn um langan aldur.
6