Leikhúsmál - 01.11.1963, Side 36

Ungi hermaðurinn: Arnar Jónsson
Þjóðleikhúsið
Gísl eftir Brendan Behan
Brendan Behan bar það einu sinni af sér að hafa sagst
ekki vilja deyja fyrir Frakkland og tók það fram um leið,
að hann kœrði sig ekki um að deyja fyrir Frakkland né
fyrir írland né yfirleitt — ef hann mœtti róða því. Behan
elskar lífið í öllum sínum myndum heitar og innilegar en
nú gerist meðal leikritaskólda. Það er eitt af sérkennum
hans, sem taka verður tillit til.
Eftir orðum leikstjórans ( sjó viðtal í Morgunblaðinu 19. 9.)
er Gisl tragedia útfœrð sem farsi. Og ó björtum stundum
finnast mörgum þessi orð geta ótt við lífið yfirleitt, að
minnsta kosti líf alls venjulegs fólks. Þrótt fyrir sérstœtt
umhverfi og aðstœður eru persónur leiksins venjulegt
fólk. Umhverfið og aðstœður, staðurinn og tíminn, gefa
skóldinu gott tœkifœri til þess ýmist að hœða eða lofa
hin ýmsu myndbrigði tilverunnar.
Gísl ber ýms einkenni sem sérstœð eru fyrir leikhús nú-
tímans. Alvarleg atburðarós er tekin léttum tökum, dans
og söngvar ofnir inn í atburðarósina. Leikurinn er ógœtur
vottur losunarinnar úr viðjum veruleikastœlingarinnar, sem
lengi hefur mótt merkja í leikhúslífi vesturlanda. En við
komum að því nónar síðar.
Frumsýning ó Gísl undir stjórn hins írska leikstjóra fró