Leikhúsmál - 01.11.1963, Qupperneq 89

(R.R. hlustar á útvarpið, Mr. Mulleady
skýrir frá því sem sagt var í fréttunum á
meðan).
MULLEADY: Þetta var opinber tilkynning
frá ríkisstjórn Norður írlands.
RIO RITA: Sssssss.
MULLEADY: Það er búið að ákveða það
klukkan átta í fyrramálið. Enginn frestur.
Fulltrúi krúnunnar. Allt klappað og klárt,
er ég hræddur um.
COLETTE: Ssssss. Ég heyri ekkert fyrir
ykkur. Samkvæmt áætlun klukkan átta í
fyrramálið.
PAT: Skrúfaðu fyrir þetta helvítis gargan
þitt.
MEG: Guð hjálpi okkur öllum.
TERESA: Veslings drengurinn.
ROPEEN: Klukkan átta í fyrramálið —-
hugsið ykkur bara.
MEG: Já, en það gæti nú verið að þeir
náðuðu hann samt á síðustu stundu. Ekki
nema átján ára — aumingja strákurinn.
OFFISER: Það er nú reyndar ekkert nýtt
í sögunni að Englendingar hengi átján ára
íra. Þeir hafa gert það fyrr — og ekki
hara íra — Kýpurbúa líka.
PAT: Og Araba og Gyðinga.
MEG: Svo maður tali nú ekki um þessi
grey þama niðri í Afríku og á Indlandi.
Hafið þið heyrt um þá? Akkúrat sama af-
greiðslan sem þeir fengu. En haldið ekki
að de Valera gæti gert eitthvað i málinu ?
OFFISER og PAT (saman): De Valera!
(Þetta er í fyrsta sinn sem þeir eru sam-
mála).
MEG: Ég er viss um að hann gæti bjargað
stráknum ef hann bara vildi. Þeir segja
að hann sé afskaplega gáfaður. Þeir segja
að hann tali sjö tungumál.
PAT: Gallinn er bara sá, að í þeim tungu-
málaflokki er hvorki enska né írska —
annars gætum við kannski öðru hverju
skilið eitthvað af því sem hann er að
ljúga í okkur.
RIO RITA (er að fikta við tækið): Ssssss.
Þegið öllsömul! Það er eitthvað um að
vera.
(Colette endurtekur fréttalesturinn og
Mulleady, Ropeen, Rio Rita og Teresa
bergmála það): „í nótt sem leið rændi
lýðveldisherinn brezkum hermanni sem
var að koma út af dansstað í Armagli.
Þrír menn drógu hann með sér inn í bíl.
Síðast þegar sást til bílsins stefndi hann
á hraðri ferð til landamæranna. Öllum her
deildum hafa verið gefnar skipanir um
að ....“
OFFISER: Slökkvið á tækinu, Patrekur,
rekið þau út.
PAT: Ég get ekki gert það svona upp úr
þurru án þess að vekja grun á okkur.
OFFISER: Jæja, þá komið þér útfyrir með
mér. (Pat, Offiserinn og sjálfboðaliðinn
fara út).
RIO RIITA: Hver er hann þessi?
MEG: Hann er á vegum hins opinbera að
tannsaka heilsuspillandi húsnæði.
MULLEADY: Veslings drengurinn — I
þessum einmanalega klefa sínum — bíð-
andi alla nóttina eftir því að verðirnir
komi að sækja hann í fyrramálið.
TERESA: Maður getur farið að gráta við
tilhugsunina.
MULLEADY: Ég veit nákvæmlega hvernig
honum líður.
MEG: Nú, hvernig þá?
MULLEADY: Ég hef sjálfur setið inni.
MEG: Æjá, ég var búin að gleyma því.
RIO RITA: í Mountjoy fangelsi með öllum
frelsishet junum ?
MULLEADY: Já, einmitt — í Mountjoy.
RIO RITA: Ég líka. — (Allir setjast við
fætur Mulleady).
MULLEADY: í næsta klefa við mig var
dauðadæmdur maður.
RIO RITA: Fyrir hvað voi'uð þér settur
inn?
MULLEADY: Það var allt út af Pall Mall
gazette 1919.
COLETTE: Út af hverju?
MULLEADY: Pall Mall Gazette.
COLETTE: Hvað er það?
MULLEADY: Það er tímarit. Ég sá aug-
lýsingu í því. Hún var frá tryggingafélagi.
Ég setti alla mína sparipeninga í félagið,
og átti í staðinn að fá tuttugu punda líf-
eyri á ári.
MEG: Var það nú allt og sumt.
ROPEEN: Tuttugu pund voru miklir pen-
ingar í þá daga.
MULLEADY: Einmitt. En þegar átti að
fara að borga mér lífeyrinn, þá var auð-
vitað búið að lækka gengið, svo að ég
hljópst á burt með kirkjusjóðinn í stað-
inn.
MEG: O, þokkapilturinn.
MULLEADY: Og fyrir það var ég settur
inn.
RIO RITA: En þessi dauðadæmdi? Hvað
hafði hann gert?
MULLEADY: Ja, það var býsna fróðlegt
mál, skal ég segja ykkur. Flynn held ég
hann hafi heitið. Hann hafði komið kon-
unni sinni fyrir í brunni. Hélt því fram
að það hefði verið slys. Sagði að konan
hefði verið að bjarga kjúkling sem hefði
dottið í brunninn. En því miður þegar
lögreglan fann þau í brunninum, þá lá
kjúklingurinn ofan á frúnni.
COLETTE: Hvað sátuð þér lengi inni?
MULLEADY: í þrjú ár.
RIO RITA: Það er ekki hægt að sjá það á
yður.
MULLEADY: Og allan þann tíma var yngri
bróðir minn að ferðast um heiminn og
njóta lífsins.
ROPEEN: Já, það er mikið hvað sumir
geta ferðast.
MULLEADY: Hann heimsótti allar höfuð-
borgir í Evrópu, kom til Cardiff, og Liver-
pool og líka til London. Skemmti sér við
það kvöld eftir kvöld að horfa á Marie
Lloyd í Tívolí.
ROPEEN: Marie Lloyd! Hún var yndisleg.
MULLEADY: Það getur vel verið, en á
meðan varð ég að dúsa í tugthúsinu. Það
urðu voðaleg vonbrigði fyrir hana móður
mína.
MEG: Ég hef sem betur fer aldrei valdið
henni móður minni neinum vonbrigðum —
enda varð ég aldrei þess heiðurs njót-
andi að kynnast henni.
MULLEADY: Æ, hvað það var leiðinlegt,
— svo þér hafið aldrei átt neina móður ?
MEG: Éé hef nú aldrei heyrt um neinn
sem hafi sloppið við að eiga móður —
þó að margir hafi reyndar sloppið við að
eiga föður. Ég átti aftur á móti föður, en
móður mína elskulega sá ég aldrei.
ALLIR: Sorglegt, átakanlegt — ég þekkti
aldrei móður mína — að þekkja aldrei
móður sína.
MEG: Er það meiningin að sitja hér á
rassinum í allt kvöld, vælandi yfir mæðr-
um ykkar? Eruð þér búinn að sópa her-
bergið ?
MULLEADY: Nei, og hef ekki hugsað mér
að gera það.
MEG: Jæja, skreppið þá út og sækið okk-
ur tólf bjóra.
(MULLEADY fer og talar við Kötu, pían-
istann): Það lítur út fyrir að við séum
orðin alveg lens, og ef þið ætlið að hanga
hérna lengur, þá er bezt þið hjálpið okk-
ur við að búa um.
COLETTE: Æ, ég má til með að fara að
hvíla mig svolítið, — ég get varla sagt
ég hafi staðið á fætur í allan dag.
MULLEADY: Kata segir að við fáum ekki
skrifað meira.
MEG: Kata mín góða, ég er að skrælna
af þurrki.
RIO RITA: Ég veit hvað ég geri. Ég fer
niður á kajann að gá hvort ég næ þar
ekki í einhvern seilor — svo ég geti út-
vegað einn kassa af bjór. (Fer.)
MEG: Mundu að koma með bjórinn hing-
að.
ROPEEN: Já og seilorinn líka. (Ropeen,
Mulleady og Colette fara. Teresa og Meg
fara að búa um rúmið).
TERESA: Það eru sumir býsna skrítnir
hér í húsinu.
MEG: Það eru lika ýmsir býsna skrítnir í
heiminum, Teresa.
TERESA. Ég kann vel við hann þennan
stóra. Það var enginn eins og hann í
klausturskólanum.
MEG: Meinarðu Rio Ritu?
TERESA: Já, voða finnst mér það sniðugt
nafn.
MEG: Hvað er langt síðan þú losnaðir úr
klausturskólanum ?
TERESA: Ég hef bara unnið á einum stað
síðan, eins og ég sagði þér, hjá fjölskyld-
unni í Drumcondra.
MEG: Af hverju fórstu þaðan? Hirtirðu
eitthvað ?
TERESA: Hvað segirðu?
MEG: Hirtirðu eitthvað sem þú áttir ekki
að hirða?
TERESE: Ég hef aldrei stolið neinu á ævi
minni,
MEG: Svona, það er engin ástæða til að
87