Leikhúsmál - 01.11.1963, Side 98

GILCHRIST: Ég starfa á vegum kærleik-
ans. Eruð þér sáttur við skapara yðar?
HERMAÐUR: Já, því skyldi ég ekki vera
það ? Er hann kannski eitthvað reiður við
mig?
GELCHRIST: Veslings drengurinn. Ég vor-
kenni honum eins og ég væri móðir hans.
(Hún byrjar að syngja „Af sonarást,
mamma, ég sendi —“)
HERMAÐUR: Haldið yður saman, þetta er
alvarlegt mál. (Les). „í yfirlýsingu sem í
dag barst öllum blöðum og fréttastofum.. .
hann hefur verið tekinn sem gisl... Gísl!
Það er ég ... Ef ... verður líflátinn, þá
lýsir írski lýðveldisherinn því yfir, að
hermaðurinn Leslie Alan Williams verður
skotinn ... verður skotinn ... og metin
þar við jöfnuð“. (Snýr sér að hinum).
Þýðir þetta virkilega að þeir ætli að
skjóta mig?
MULLEADY: Anzi er ég hræddur um það
já.
HERMAÐUR: Af hverju?
MONSJUR: Þér eruð gíslinn.
HERMAÐUR: En ég hef ekki gert neitt af
mér.
OFFISER: Strið er stríð.
HERMAÐUR: Eitthvert ykkar hlýtur að
vilja hjálpa mér, ha? Hjáilpa mér að
sleppa ?
(Allir hörfa og horfa á hann þegjandi,
skilja hann einan eftir).
Svo þið eruð þá svona, skepnur og aum-
ingjar upp til hópa. Olræt. Klár með undir
spilið Kata.(Syngur „I am a Happy English
Lad“).
Hér stendur kátur enskur yngissveinn
með óspillt hugarfar,
sem biður himnaguð að blessa
Buckinghamhöll
og bústýruna þar.
Ó, leyfðu henni lon og don
að lifa (vel) í sús og dús;
af bljúgum huga hana tigna ég
og hennar Filippús.
Já, ég er kátur, enskur yngissveinn,
sem elska kóngafólk
og hef nautn af þvi að súpa síðdegiste
með sykri og með mjólk.
Ég ann þér gamla England mitt,
þú ert mín von og trú,
en negrahyskið svarta senda vii
ég suðri Timbúktú.
(Lúðrablástur og hann heilsar að her-
mannasið).
(Tjaldið).
ÞRIÐJI ÞÁTTUR
(Gerist sama kvöld o.s.frv.)
PAT (syngur):
Rétt hjá Macroom við lágum I leyni
þar sem lyngið var rautt eins og blóð.
Hérna fáðu þér að drekka. (Fær Leslie
bjórflösku).
HERMAÐUR: Hvað er klukkan?
PAT: Veit það ekki. Spurðu hann.
SJÁLFBOÐALIÐINN: Úrið mitt er stopp-
að.
PAT (syngur).
Síðan hófum við skothríð sem skall á
eins og skrugga með ferlegum gný.
MEG: Gerðu það, hættu þessu gauli, Pat.
(Hann hættir).
PAT: Hverslags er þetta? Má maður ekki
lengur iðka sönglist í sínu eigin húns?
MEG: Nei, hann þarna Sponni spýturass
bæti heyrt í þér, og þá er hann vís til að
koma hingað vaðandi inn á okkur með
allan sinn slettirekuskap.
PAT: Um hvern ertu að tala?
MEG: Þennan generál frá lýðveldishern-
um, eða hvað hann nú er.
PAT: Hann generáll, i gamla daga hefðum
við ekki einu sinni getað brúkað hann
sem hestastrák.
MEG: Ég hef heyrt að nú til dags taki
öngvir þeirra í mál að vera neitt minna en
generálar.
PAT: Auðvitað, mömmudrengir í dátaleik,
og þykjast allir gera generálar.
(Miss Cilchrist kemur í náttfötum, reynir
að laumast iim til Leslie, Sjálfboðaliðinn
stöðvar hana).
GILCHRIST: Leslie — Leslie —
SJÁLFBOÐALIÐINN: Hvert ætlið þér?
PAT: Hingað góða, gjörið svo vel, og fáið
yður sæti.
(Dregur Miss Gilchrist nauðuga að borð-
inu til þeirra).
GILCHRIST: Ja, þið verðið að afsaka
hvernig ég er klædd.
PAT: Þér eruð hrífandi. Og fáið yður að
drekka.
GILCHRIST: Nei, þakka yður fyrir, mr.
Pat.
PAT: Jú, skellið þessu í yður.
GILCHRIST: Nei, í alvöru talað, mr. Pat.
Ég drekk aldrei áfengi.
MEG: Hún kærir sig ekki um þetta.
PAT: Þegiðu! Ég er að segja yður að
drekka!
GILCHRIST: Nei — mr. Pat — ég —
PAT: Drekkið þetta segi ég. (Hún drekk-
ur). Er yður það ljóst, Miss Gilchrist að
þér eruð að tala við mann sem var kapt-
einn! — kapteinn! í þá daga þegar ekki
var neitt sem hét elsku mamma.
MEG: Jú, mikið asskoti sem hann var
líka merkilegur kapteinn.
PAT: Kapteinn við harðsnúnustu herdeild-
ina á Dyflinnarsvæðinu Kompaní E. Það
var Monsjur sem komm£inderaði þar.
MEG: Kompaní E. Hvað táknar Kompaní
E, kapeinn Me — he?
PAT: Þú kannt þá vonandi stafrófið, A B
C D E.
MEG: F G H J K.
PAT: Nú, og hvað svo?
GILCHRIST: Hugsa sér, hvað það hlýtur
annars að vera dásamlegt að vera kapt-
einn.
PAT: Get ég fengið að halda áfram með
söguna ?
MEG: Já, þú samkjaftar aldrei, hvort sem
er.
PAT: Hvar var ég aftur?
SJÁLFBOÐALIÐINN: Segið okkur frá
bardaganum við Mullingar, Sir.
PAT: Þegiðu! Leslie, þú ættir að hlusta á
þetta. Það var í Russelstræti í Dyflinni.
MEG. Eg er búinn að segja honum það.
PAT: Nú jæja, stjakaðu til mín flöskunni
þarna.
MEG: Stjakaðu heimi til þín sjálfur.
GILCHRIST: Haldið áfram með söguna, mr
Pat.
PAT: Fyrst er að fá sér að drekka. (Þau
drekka). Það var á vígvellinum, hjá Mull-
ingar, að ég missti fótinn.
MEG: Þú sagðir mér að það hefði verið
hjá Cork.
PAT: Sama hvað ég sagði þér. Það var
hjá Mullingar. Eg óð fram í broddi fylk-
ingar.
MEG: Líka eftir að löppin var farin?
PAT: Hvílík orrusta! í þrjá daga samfleytt
var barizt upp á líf og dauða.
GILCHRIST: Og hvað var það svo sem
kom fyrir vinstri fótinn á yður, mr. Pat?
PAT: Það var ekki vinstri fóturinn. það
var sá hægri. Þekkið þér ekki á yður
vinstri fótinn frá þeim hægri? Kunnið
þér ekki að signa yður?
GILCHRIST: Jú, en ég geri það ekki með
fótunum.
96