Leikhúsmál - 01.11.1963, Síða 104

PAT (við sjálfboðaliðannn): Heyrðu góði,
þetta dugar ekki. Þú verður okkur öllum
til skammar með þessum drykkjuskap.
Standið rétt! Áfram gakk! einn, tveir,
einn, tveir!... Og iofum krakkagreyjun-
um að vera í friði svolitla stund.
(Pat kastar sjálfboðaliðanum út, dregur
Meg líka út, Leslie og Teresa ein eftir).
TERESA: Freki Offiserinn er að koma
aftur og þá fæ ég ekkert tækifæri til að
tala við þig.
HERMAÐUR: Nújæja, hvað viltu mér?
TERESA: Af hverju ertu svona fúll? Mig
langaði bara að sjá þig.
HERMAÐUR: Gjörðu svo vel — gláptu.
TERESA: Hvað er eiginlega að þér? Mig
langaði bara að tala svolítið við þig.
HERMAÐUR: Blessuð flýttu þér þá. Það er
ekki víst ég verði mjög kjaftagleiður með
gat í gegnum hausinn.
TERESA: Talaðu ekki svona.
HERMAÐUR: Því ekki — ha? Því ekki?
TERESA: Á ég ekki að sækja þér tebolla?
HERMAÐUR: Nei takk — ég var að enda
við að klára tunnu af bjór.
TERESA: Jæja — þá er bezt að ég fari.
HERMAÐUR: Áður en þú ferð, ætla ég
bara að láta þig vita það, að ég er ekki
löggiltur hálfviti, þó þú kannski haldir
það. Allar þessar teserveringar og huggu-
legheit. Uss! Þú varst meir að segja svo
almennileg að bjóða mér uppá. (Bendir á
rúmið).
TERESA: Leslie! í guðanna bænum, Leslie,
iáttu ekki svona! Það gæti heyrzt til þín.
(Leslie fer með hana út f glugga).
HERMAÐUR: Komdu hérna — ég skal
sýna þér dálítið. Sérðu hann þarna — og
hinn þarna beint á móti. Það eru sosum
fleiri hálfvitar en hann Einstein og Offi-
serablókin sem vakta mig. Sko þarna
undir tröppunum. Þessi tvö sem þykjast
vera elskendur. Það ætti að falia sæmilega
í kramið hjá þér — þykjast vera elskend-
ur, ha? Ja, nú mundi ég hlæja, ef ég
væri ekki dauður — eða sama sem.
TERESA: Ég var ekki að þykjast.
HERMAÐUR: Nei, auðvitað ekki. Leslie
og Teresa eru hjón, éta bæði hrís og grjón.
TERESA: Þeir gera þér ekkert. Pat sagði
mér sjálfur, að þeir ætluðu bara að spyrja
þig svolítið útúr.
HERMAÐUR: Þú heldur þó ekki að Pat
mundi fara að segja þér sannleikann —
eða mér? Annars er alveg upplagt fyrir
þig að sýna í verki að þér þyki vænt um
mig — og kalla á lögregluna. Mundirðu
vilja gera það, Teresa?
TERESA: Ég fer ekki að koma upp um
mitt eigið fólk.
HERMAÐUR: Hvað á ég langt eftir? Hvað
er klukkan?
TERESA: Hún er ekki orðin ellefu.
HERMAÐUR: Ellefu. Nú er einmitt að
færast líf í tuskurnar heima. Strákarnir
að koma út af ballhúsunum.
TERESA (enn við gluggann): Sko þennan
gamla þarna, hvað hann er fullur, stendur
varla á löppunum og er þó að reyna að
stramma sig svolítið af, áður en hann
kemur heim.
HERMAÐUR: Heim — ekki nema tvö-
hundruð mílur þangað, og þó gæti það
alveg eins verið á einhverri andskotans
stjörnu úti í geimnum.
TERESA: Pylsuvagninn er ennþá opinn.
Ég gæti kannski farið út og —
HERMAÐUR: Nei, takk, ómögulega. Ekki
núna. Ef þú værir að bíða eftir því að
verða send yfrum, heldurðu að þú mund-
ir þá vera í stuði til að háma í þig pylsur ?
Þú ert alltaf að hugsa um aumingja blók-
ina i Belfast — en hvað með mig, ha?
Hvað með mig?
TERESA: Ef mér dytti í hug að þeir ætl-
uðlu að gera þér eitthvað —
HERMAÐUR: Dytti í hug? — Ég er gisl.
Þú veizt hvað það þýðir? Til hvers and-
skotans heldurðu sé verið að taka gísl
nema til að kála honum?
TERESA: Leslie, ef þeir skyldu nú koma
eftir þér, kallaðu þá á mig.
HERMAÐUR: Kalla á þig! Setjast bara á
rassinn og gala — já! Andskoti sem mað-
ur mundi líka hafa mikinn tíma til þess.
Nei, þegar þeir koma —
TERESA: Ef þeir koma. Pat sagði sjálfur —
HERMAÐUR: Æ, góða farðu og láttu mig
í friði. Hann þama vinurinn í Belfast,
hann fær að minnsta kosti að vera í friði.
Og í fyrramálið koma nunnur og prestar
með halelúja og tilheyrandi til að kveðja
hann og óska honum góðrar ferðar.
TERESA: Hvað viltu að ég geri?
HERMAÐUR: Ekkert. Ætli hann Leslie
Williams reyni ekki að spjara sig með
þetta hjálparlaust. Kannski hitti ég skarf-
inn frá Belfast hinumegin. Þá getum við
hlegið saman að öllu svínaríinu.
TERESA: Offiserinn er að koma. Það er
bezt ég fari.
(Hún hleypur af stað).
LESLIE (hræddur): Teresa! Farðu ekki
strax. Ég veit ég hef verið andstyggilegur
við þig. En samt, viltu samt ekki kveðja
mig almennilega ha ?
(Teresa gengur til hans og þau fallast í
faðma).
Ef ég slepp, ætlarðu þá að heimsækja mig
í Armagli?
TERESA: Hvort ég skal, Leslie.
HERMAÐUR: Það væri svo klárt að láta
hina strákana sjá þig. Þeir eiga nefnilega
allir myndir á veggnum. Ég hef aldrei átt
neina mynd. En nú á ég þig. Og svo get-
um við farið og djammað saman á öllum
beztu stöðunum í Belfast.
TERESA: Ó, hvað hað væri gaman, elskan
mín.
HERMAÐUR: Ég á fri um næstu helgi.
TERESA: Ég gæti sjállf borgað fyrir mig.
HERMAÐUR: Ekki til í dæminu! Ég á nóga
peninga fyrir okkur bæði.
TERESA: Þeir eru að koma.
(Pat og Offiserinn koma niður stigann).
102