Borgfirðingabók - 01.12.2006, Page 16
14
Borgfirðingabók 2006
utan hvað stakan er snilldarlega
vel ort er í henni mikil írónía þar
sem skáldið karlkennir sig með
karlkyns endingu lýsingarorðsins.
Er karl sem fæðist kona!
Þuríður naut engrar menntunar
í æsku, segir Jósef. Hún lærði
að vísu að lesa, en langaði til að
læra að skrifa, „en það var tal-
inn hégómi einn, þegar kona átti
í hlut“. Hún náði sér í stafi til að
skrifa eftir en vantaði bæði papp-
ír og penna. Datt henni þá í hug
að nota svellin kringum Svarfhól
fyrir pappír, „og með nagla og
broddstaf lærði hún svo að draga
til stafs og hætti ekki fyrr en hún
var orðin nokkurnveginn skrif-
andi.“ Við þetta bætir Jósef að
hún hafi alla tíð skrifað mikið, „reyndar eingöngu sendibréf‘. (31-
32) Þá segir hann að hún hafi raulað vísur við vinnu sína og í „þetta
raul“ hafi hún lagt svo „angurværa tilfinningu“ að þau krakkamir hafi
orðið snortin af. Einnig hafi hún haft „gaman að því, að kasta fram
stökum, þó lítið gerði hún að því, nema þá við sérstök tækifæri.“
Þessi tækifæri reynast m.a. nauðungargifting og missir ungrar dóttur,
en um hvort tveggja yrkir hún. Við þetta bætir svo Jósef að flestar
vísur móður sinnar séu „nú löngu týndar, enda var þar ekki um þann
skáldskap að ræða, sem ekki mátti missa sig.“ (36) Segist hann aðeins
hafa getað tínt upp fáar stökur og setji hann þær flestar í bókina. I
Héraðsskjalasafni Borgarijarðar er að finna nokkrar vísur úr fómm
Þuríðar sem ekki em í bók Jósefs og eru sennilega eftir hana, m.a.
þessa sem hún yrkir um sjálfa sig sem skáld:
Þuríður Jónsdóttir á Svarfhóli.
Héraðsskjalasafn Borgarfjarðar.
Ljósm. Sœmundur Guðmundsson.
Ferskeytlan mín ekki á
ellistríð að heyja.
Ég lofa henni Ijósið sjá,
læt hana síðan deyja.13