Borgfirðingabók - 01.12.2006, Síða 35

33
Borgfirðingabók 2006
PÁLL JÓNSSON
Oft hefur bemskuminningum frá Hvítá skotið upp í huga mínum í
þeirri fjarlægð sem lífsstarfið hefur haft í för með sér. Það gat verið
stórbrotið og spennandi fyrir lítinn strák að standa á árbakkanum og
horfa á jakaburðinn í stórleysingum. Jakamir snemst og byltust hver
utan í öðrum í straumröstinni, og þegar rénaði flóðið strönduðu þeir
í stómm hrönnum á bökkum og eyrum. Þá barst upp í hendumar
skemmtilegt rannsóknarefni við að skoða jakana í krók og kring.
Sumir vom glærir eins og kristall svo að hægt var að horfa í gegnum
þá, en aðrir vom ljótir, sandorpnir og svartir og skildu eftir sig dálítinn
sandhrauk þar sem þeir höfðu bráðnað í sólskini. Þeir seytluðu svo
sameinaðir í silfurtærri sitm út í ána á vit nýrra og ókunnra stranda.
Þetta gat orðið upphaf að flóknum bollaleggingum um hvaðan þessi
eða hinn jakinn gæti verið upprunninn. Á árbakkanum enduðu þeir
sitt jakalíf í sama smápollinum, þótt þeir væm komnir langa leið frá
fjarlægum og frægum sögustöðum, Fljótadrögum eða Flosaskarði.
Þegar sjatnaði í ánni komu einnig í ljós hrannir af ijölbreytilega
löguðum trjárótum og kvistum sem gátu staðist samanburð við hvaða
höggmynd sem var. Þá var venja að fara með ánni og safna þessu
saman ásamt ýmislegu öðru fisi til þess að nota í uppkveikju í elda-
vélinni heima. Það logaði svo glatt þegar hún móðir mín var búin að
þurrka það í bakaraofninum sínum.
Meðal þeirra ijársjóða sem finna mátti á áreymnum var hrafntinna,