Borgfirðingabók - 01.12.2006, Side 36

34
Borgfirðingabók 2006
en hún varð skyndilega að eftirsóttum verðmætum um þessar mund-
ir. Það var verið að byggja Þjóðleikhúsið í Reykjavík. Nota þurfti
mikið magn af hrafntinnu í múrhúðina utan á húsið. Auglýst var
eftir henni og var heitið góðu gjaldi fyrir. Þama var augljóslega um
stórgróðafyrirtæki að ræða, og dögum saman var verið að snudda á
eyrunum fram í Snaga að tína saman hrafntinnu. Lengi á eftir mátti
finna hrúgur af þessum auði hingað og þangað, því ekki varð einka-
framtakið svo þróað að vörunni yrði nokkum tíma komið á markaðinn.
Hins vegar hvatti það til dáða við söfnunina að sjá mátti í hillingum
að fyrir fenginn væri hægt að kaupa glansmálaðar rútur og vörubíla í
löngum röðum til þess að aka á um nýlagða og upphækkaða vegi, sem
jafnframt vom í sköpun fyrir austan tún. Þar vom stungnir hnausar
og hlaðnir vegkantar af kappi, og svo var fyllt upp í með mold og
sandi. En fullkomnari farkosti skorti sárlega til þess að aka um þetta
nýlagða og fullkomna vegakerfi.
Aður en alvömbílar urðu almennings eign var ferðast á hestum
og þá lágu leiðimar þar sem búféð hafði um aldir troðið götur á
sjálfvöldum vegastæðum. Og þá voai ekki brýr á ánum eins víða og
nú er og því varð að ríða yfir árnar á vöðunum, sem mörg vom þekkt
þá en hafa nú týnst og gleymst eftir að þeirra er ekki þörf lengur. Og
ef til vill var ekki alltaf farinn krókurinn að vaðinu heldur riðið til
sunds þar sem að var komið.
Þegar ég sá fyrst riðið yfir ána var verið á engjum þar sem sést
vel yfir að Hraunárvaðinu beint á móti. Það kom ríðandi maður neðan
Hálsasveitina. Hann beygði allt í einu út af götunni og stefndi niður
að ánni á móts við okkur og hélt rakleiðis út í. Mér fannst snöggvast
að hestur og maður hyrfu á kaf, en fljótlega kom í ljós svartur depill
sem færðist hægt og hægt að norðurlandinu og komst klakklaust yfir.
Þegar upp úr ánni kom reið karlinn skæting austur allar götur og er
úr sögunni. En þessi atburður hefur trúlega lengi átt sér vemstað í
undirvitund minni og haft sín áhrif síðar.
Það var einn sumardag að ég átti erindi suður í Hálsasveit. Þá varð
fyrst að fara fram á Bamafossbrú til þess að komast yfir Hvítá. Lagt
var á fjöruga fáka og þeyst af stað austur götur í sól og sumarfegurð.
Ekki mátti á milli sjá hvomm meira hló hugur í brjósti mér eða
hestunum að láta skeika að sköpuðu og rjúka út í bláinn, enda fóru
þeir á flugsprett sem ekki varð við ráðið. Er hann hafði staðið í
stjómleysi nokkra stund barst leikurinn allt í einu þvert út af götunni