Borgfirðingabók - 01.12.2006, Qupperneq 42

40
Borgfirðingabók 2006
Þrátt fyrir lengri og styttri göngu og búverk dagsins að baki eru
margar frískar hendur á lofti við að moka bátinn undan fönn og grafa
honum göng að ánni. Síðan verður að brjóta skarir svo að komast megi
á flot án þess að eiga á hættu að steypast á hausinn í jökulvatnið.
Allt gekk þó að óskum og í ungmennafélagshúsinu er leikið,
sungið og dansað framundir morgun. Ef til vill er stoppað stund og
stund í hominu þar sem helst ber skugga á.
Ef ekki hefði þurft að fara í fjósið í morgunmál á venjubundnum
tíma yrði eflaust dansað áfram þar til bjartur dagur risi á ný. Göngu-
fötum er því klæðst aftur og arkað upp að á í myrkri og norðan
sveljanda að áliðinni nóttu. Þeir sem lengsta gönguleið eiga fyrir
höndum fara helst í fyrstu ferjurnar, en þeir síðustu verða að bíða
drjúga stund eftir því að röðin komi að þeim. Flestir em sveittir eftir
dans og gleði næturinnar og verða að berja sér til hita. Síðan arkar
hver og einn til síns heima og heldur ótruflaður áfram við venjubund-
in skyldustörf daganna en ef til vill upplitsdjarfari og glaðari en áður
eftir skemmtileg samskipti og svolítið ævintýr.
Það var ekkert nýstárlegt við þennan ferðamáta. Annar var ekki
tiltækur á þessum tíma.
í dag mundi mörgum finnast að oft hafi verið teflt á tæpasta vað
við ferjuna með heilsu og jafnvel líf og limi. Ekki er þó kunnugt um
að í sambandi við hana hafi nokkur maður hlotið lífs- eða heilsutjón.
Það fylgdi lán og fararheill öllum þeim ferðum sem famar vom á
gömlu ferjunni.
Um leið og brúin hjá Bjamastöðum kom var hlutverki ferjunnar
lokið, og þá var hætt að halda henni við, enda naut þá ekki lengur
við smiðsins Benjamíns. En verðugt hefði verið að varðveita hana
í upphaflegri mynd til minningar um hlutverk hennar og nauðsyn á
liðinni tíð.
*
Nú hef ég leitast við að sýna smámyndir af því hvemig sigrast var
á þessum faratálma, ánni, bæði ríðandi og róandi. Eftir er að segja frá
því hvemig það var gert syndandi.
Ekki þurfti alltaf bát eða brú til þess að fara yfir ána
Tvo menn heyrði ég talað um sem hefðu synt yfir Hvítá, en sá
aldrei neinn gera það. Hins vegar hugsaði ég oft um að láta verða