Borgfirðingabók - 01.12.2006, Qupperneq 59

Borgfirðingabók 2006
57
fædd árið 1883, dóttir hjónanna Kristínar Ólafsdóttur og Magnúsar
Bjömssonar,14 sem þá bjuggu á Nýjabæ í Innri-Akraneshreppi. Þau
höfðu áður verið í vinnumennsku á ýmsum bæjum í Lundarreykjadal
og Skorradal og reyndar húsmennsku líka, en ekki hefur það verið
burðugur búskapur og ekki bætti árferðið úr. Þau fóm að búa
1 Nýjabæ árið 1877 og þrauka þar í rúman áratug en gefast upp á
búskapnum 1888 og sama ár er Sigríði litlu komið fyrir, líklega
sem niðursetningi, á Lundi í Lundarreykjadal, og árið eftir fer öll
fjölskyldan á Lundarreykjadalshrepp. Þá er Sigríður litla sex ára
gömul og má geta sér til hvemig hennar bamæska hefði orðið ef ekki
hefði komið til sæmdarkonan Ástríður Ásmundsdóttir í Múlakoti í
Lundarreykjadal.15 Til hennar fer Sigríður árið 1890 og er hjá henni
þar til hún fer í vinnumennsku að Síðumúla nítján ára gömul vorið
1902. Þremur ámm áður lést Magnús faðir hennar úr holdsveiki í
Reykjavík og í ársbyrjun 1902 lést einnig Kristín móðir hennar. Árið
eftir að Sigríður kemur að Síðumúla helja þau þar búskap á hálfri
jörð Sigurður afi minn og Þuríður. Nú er ckki við annað en munnmæli
að styðjast um gang mála, en þau segja að þremur ámm síðar hafi
Sigríður leitað til nöfnu sinnar á Fróðastöðum, sem getið er hér að
framan, og trúað henni fyrir því að hún væri kona ekki einsömul og
væri Sigurður valdur að þunga hennar. Hvað sem til er í þeirri sögn þá
er hitt víst að 26. nóvember árið 1906 hvarf Sigríður og fannst aldrei
þrátt fyrir leit. En það töldu allir að hún hefði fargað sér í Hvítá. Þessi
atburður fylgdi svo afa mínurn, eins og Magnús Sigurðsson segir í
áður nefndu bréfi frá 25. október til 27. nóvember 2000:
Hins vegar hvíldi alltaf skuggi yfir honum vegna stúlkunnar
sem fór í Hvítá, að því talið var, þegarþau bjuggu í Síðumúla,
því allt nágrennið þóttist vita, að hún hefði verið ólétt eftir
hann. En því olli ekki framhjátakan sem slík, heldur þessi
harmsaga, sem ekki var hægt að segja. Þar varð engum
vörnum við komið, né hægt að gera hreint jyrir dyrum.
Víst er að þetta var almannarómur. Þá var tíska i uppsveitum
Borgarfjarðar og vafalaust víðar að yrkja ferskeytlur sem höfðu
orðið „foss“ sem rímorð í annarri hendingu. I ljórðu hendingu skyldi
svo ríma á móti „foss“ með „koss.“ Þetta var mikill kveðskapur og
mörg gamansöm staka kveðin um kossinn og fossinn. Á þetta minnist