Fréttablaðið - 25.02.2023, Blaðsíða 44

Eins og að
vera staddur
í draumi
Leikarinn og rithöfundurinn
Gunnar Helgason segir það
draumi líkast að sjá bók sína
lifna við en verkið Drauma-
þjófurinn verður frumsýnt í
Þjóðleikhúsinu næstu helgi.
Gunnar á sér mikla fyrirmynd
í Guðrúnu Helgadóttur og
segir mikilvægt að börn fái að
lesa um sinn raunveruleika.
Ég ákvað snemma að ég
ætlaði að verða leikari eða
rithöfundur,“ segir Gunnar
Helgason sem sinnt hefur
báðum þeim störfum sem
hann ætlaði sér.
Hann útskrifaðist úr Leiklistar-
skólanum árið 1991, þá 26 ára gam-
all. Síðan hefur hann leikið í fjölda
þátta og kvikmynda ásamt því að
vera mikið í leikhúsi. Þá er hann
einn söluhæsti barnabókahöfundur
landsins frá árinu 2011.
„Það var þetta tvennt, að skrifa
eða leika, en það var einhvern veg-
inn þannig að leikaradraumurinn
tók yfir,“ segir Gunnar. „Ég var allt-
af að trúðast fyrir vinina og leika í
leikritum í skólanum og svona og ég
skrifaði miklu minna en ég lék sem
barn og unglingur. Ég vildi hafa fullt
af fólki í kringum mig og láta það
hlæja,“ bætir hann við.
„Það var samt þannig að það
fyrsta sem ég gerði eftir útskrift úr
leiklistarskólanum var að setjast
niður og skrifa fyrstu barnabókina,
hún kemur út ári eftir að ég útskrif-
ast,“ segir Gunnar og vísar þar til
bókarinnar Goggi og Grjóni sem
naut mikilla vinsælda á tíunda ára-
tugnum.
Beint í barnaefnið
Gunnar tók að sér nokkur hlutverk
í Borgarleikhúsinu eftir að hann
útskrifaðist en fór þó f ljótlega að
vinna við talsetningar. Þar kynnt-
ist hann Felix Bergssyni sem hann
hefur unnið með í fjölmörgum verk-
efnum og á milli þeirra ríkir mikil
og sterk vinátta. Þeir eru líklegast
best þekktir fyrir að hafa stjórnað
Stundinni okkar á árunum 1994-
1996.
„Frá byrjun var ég inni í barna-
efninu. Ég átti mér samt draum um
að verða alvöru leikari, heimsfrægur
leikari og ég reyndi að endurvekja
þann draum. Þá hætti ég svolítið
í barnaefninu um tíma, þetta var
um 1996 og ég fór ekki aftur í barna-
menningu fyrr en árið 2009,“ segir
hann.
Spurður að því hvað stoppaði
hann í því að verða heimsfrægur
leikari segir Gunnar það hafa verið
margþætt, einn þátturinn var sá
að eftirspurnin var minni en fram-
boðið og svo að hann þurfti að vera
heima. „Þarna var ég búinn að vera
mikið að leikstýra, bæði hérna
heima og erlendis, og ég ætlaði að
verða heimsfrægur leikstjóri fyrst
ég var ekki orðinn heimsfrægur
leikari,“ segir hann og hlær.
„En á þessum tíma slær leikritið
hennar Bjarkar í gegn og var sýnt
um allan heim, annað okkar þurfti
að vera heima og ég gerði það,“ segir
Gunnar en hann er kvæntur Björk
Jakobsdóttur, leikhússtjóra í Gafl-
araleikhúsinu, og saman eiga þau
tvo syni. Leikrit Bjarkar, Sellófon,
fór sigurför um heiminn og var sýnt
í 17 löndum.
„Þarna fór ég að vinna hjá Latabæ.
Það var ótrúlegt að mæta í vinnuna
á hverjum morgni klukkan níu
og hitta alltaf sama fólkið, þetta
hafði ég aldrei gert áður en fannst
það mjög gaman,“ segir Gunnar en
hann hafði umsjón með Latabæjar-
leikritum sem á þessum tíma voru
sýnd um allan heim.
„Ég fór til Suður-Ameríku, Ástr-
alíu og um allan heim til að horfa
á leikritin og allt í einu hugsaði ég
með mér: Af hverju hætti ég í barna-
dótinu? Það er minn heimavöllur og
þarna tók ég ákvörðun. Ég ætlaði að
gerast rithöfundur og skrifa barna-
bækur,“ segir Gunnar og það gerði
hann svo sannarlega.
Fyrirmynd í Guðrúnu
Eftir að hann tók þessa afdrifaríku
ákvörðun hóf hann skrif á bóka-
röðinni um Jón Jónsson og félaga
hans. Fyrst kom út bókin Víti í
Vestmannaeyjum og eru bækurnar
í röðinni nú orðnar fimm. Þá hafa
bækur Gunnars um Stellu og fjöl-
skyldu hennar notið mikilla vin-
sælda. Fyrst þeirra var Mamma
klikk og sú nýjasta er Hanni granni
dansari.
„Fyrirmyndin mín í þessum skrif-
um er Guðrún Helgadóttir. Það var
ógleymanleg upplifun að lesa Jón
Odd og Jón Bjarna þegar ég var átta
ára, bók um tvíbura og annar þurfti
gleraugu og lepp fyrir augað alveg
eins og ég, þeir bjuggu í blokk og ég
bjó í blokk, þetta var svo mikið um
mann sjálfan. Þessi tilfinning var svo
sterk, ógleymanleg og góð, að það
væri verið að skrifa um mitt líf og
það lyfti manni upp,“ segir Gunnar.
„Þess vegna langaði mig að skrifa
um það sem íslenskir krakkar
þekkja svo að þau geti séð sig í sög-
unum og stækkað,“ bætir hann við.
„Ég elskaði að lesa barnabækur og
gerði það langt fram á unglingsár og
ég fór á barnasýningar í leikhúsun-
um. Ási bróðir vildi ekki koma með,
honum fannst þetta ekki nógu kúl,“
segir Gunnar en tvíburabróðir hans
er Ásmundur Helgason, kallaður Ási.
Lastu þú þá mikið þegar þú varst
lítill?
„Sko, við kunnum ekki að lesa,
við sáum ekki neitt,“ segir Gunnar
og hlær sínum einstaklega smitandi
hlátri. „Það fattaðist ekki strax hvað
við sáum illa,“ bætir hann við en
Gunnar og Ási fengu gleraugu sum-
arið eftir fyrsta bekk.
„Við vorum svo óþekkir. Við sáum
ekkert á töfluna og gátum ekkert
fylgst með. Kennarinn okkar í fyrsta
bekk þoldi okkur ekki. Mamma
sagði okkur að kennarinn hefði sagt:
„Þeir lesa illa, þeir skrifa illa, þeir láta
illa, þeir sjá illa“. Það var allt vont.“
Mamma Gunnars og Ása las
mikið fyrir þá og heimilið var fullt
Gunnar vann
hjá Latabæ áður
en hann tók
ákvörðun um
að einbeita sér
að bókaskrifum.
Það var í fyrsta
sinn sem hann
var í vinnu þar
sem hann þurfti
að mæta á sama
tíma alla daga.
FRÉTTABLAÐIÐ/
ANTON BRINK
Birna Dröfn
Jónasdóttir
birnadrofn
@frettabladid.is
24 HELGIN FRÉTTABLAÐIÐ 25. FEBRÚAR 2023
LAUGARDAGUR