Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1971, Blaðsíða 12

10
Nágrannar voru góðir, Björn Jónsson, Páll Melsteð og Kristján
Ó. Þorgrímsson, sem var Reykvíkingum það sem Olav Poulsen
var Hafnarbúum og öllum Dönum, en hann var komiker svo mik-
ill, að hann þurfti ekki nema lyfta litla fingri, eins og um hann
var sagt, til þess að koma öllum í sólarskap. Og trúað gæti ég,
að faðir minn hafi upplifað eins skemmtileg augnablik í návist
Kristjáns, og ef hann hefði horft á Olav Poulsen á sviði þess
Konunglega. Góðvinir hans voru margir, — Geir Zoega, síðar
rektor, og Pálmi Pálsson síðar yfirkennari, og náin tengsl milli
heimila þeirra og foreldra minna, og ekki er síður bjart yfir öll-
um minningum frá heimili bróður hans, Árna landfógeta og frú
Soffíu, fæddrar Johnsen, en þau voru hálfsystkinabörn og annan
veg tengd, frændsemis- og vináttuböndin traust og innileg, — milli
þeirra bræðra og alls þeirra fólks.
Ég hef ávallt litið á föður minn sem mann, sem bjó yfir mikilli,
innri hamingju, og einkum opnuðust augu mín fyrir þessu sein-
ustu æviár mín. Þá voru mörg sár löngu gróin. Vafalaust margs
að sakna, og er það allra reynsla, en hans reynsla var, að mildar
hendur urðu til þess að draga úr mörgum sviða.
En skyldi það ekki hafa verið eitt af því, sem honum var kærast
á hausti lífsins, að verða þess æ betur var, er felst í því, sem
Þorsteinn kvað til hans áttræðs:
,,Þann sigur á skáldið með hörpuna á hné,
að hlýtt er við ljóð inni’ í dölum —
en vetur er einatt hjá völdum og fé,
en vor er hjá syngjandi smölum.“
Faðir minn kenndi aðsvifs á göngu inni við Rauðará síðla dags,
21. ágúst 1913. — „Bar þar að akandi mann,“ segir Haraldur pró-
fessor Níelsson í minningargrein um hann. „Hann tók öldunginn
upp í vagn sinn. Og ræddi Steingrímur við hann á heimleiðinni
og gekk þar næst óstuddur upp í herbergi sitt. Þar tók kona hans
á móti honum. Þar fékk hann annað aðsvif og var látinn eftir
fáein augnablik."
„Fagra haust, þá fold ég kveð,
faðmi vef mig þínum,
bleikra laufa láttu beð,
að legstað verða mínum.“