Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1971, Blaðsíða 31

29
laununum. — Var hún klædd skautbúningi. Fengum við félagar
bronze-medalíur í bláhvítu bandi (fánalitunum) að sigurlaunum,
með mynd Jóns Sigurðssonar og einkunnarorðunum íslandi allt,
áletruðum. Gengum við fyrir Sigríði einn af öðrum og mældi hún
„medalíunum“ í peysurnar okkar. Ég held að enginn hafi kviðið
fyrir kappleiknum, en sumir kannske fyrir þessu hátíðlega augna-
bliki.
Ég hef ekki óskað Fram neins betra en að félagið megi ávallt
starfa í sama anda og það var stofnað, eins og það hefur gert
til þessa. Og æskulýð landsins vildi ég óska þess, að hann mætti
aftur eignast þann anda, sem ríkjandi var 1911 og á þeim ánrni,
þann anda, sem fram kom í fánasöng Einars Benediktssonar 1906
og lýsti svo vel hinum háleitu vonum þjóðarinnar, er hún barðist
fyrir að fá þjóðfána sinn löghelgaðan, hinn bláhvíta fagra fána,
sem Bjarni frá Vogi helgaði á Lögbergi, þann fána sem vissulega
hefði átt að verða fyrir valinu sem fáni íslands, þótt annað yrði
uppi á teningnum. A. Th.
Grein þessi birtist í afmælisblaði Fram 9. febrúar 1943.
Stökur.
Liggur í horni harpan
og hulin ryki.
Slitnuðu strengir og eyddust ómar
á augnabliki.
Svo muntu áfram árin
ómvana bíða.
Strengina skar eg, örvita, óður!
Einn má eg líða.
Æskan er liðin og löngu’ er
langspilið þagnað.
Fegurðin horfin. Hönd skal á plóg
og hugþrek magnað.
1922.