Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1971, Blaðsíða 49

47
Kvceði.
Ég man það svo vel: Yfir vegi og skóg
skein Venus og systrastjarnanna fjöld.
,,Og kirkjuklukknanna gling-gling gló
verður gleðin ein þetta jólakvöld“ —
Sú hugsun friðaði sál mína sjúka,
er signdu stjörnurnar barrskóg og hnjúka.
Og margt var fargið, sem lamaði og lá
í lund hvers eins í þeim hermannafans,
en ég man það svo vel: Það var viðkvæmni og þrá,
sem virtist skína úr augum hvers manns —
sem vildu þeir Betlehems-barnið dreyma
og biðja með þeim, sem að krupu heima.
Ég man þig svo vel, litla bjarkar býli,
hve bjart var ljósið í stofum þínum.
Ég á enga minning um skógar skýli
svo skuggalausa í huga mínum.
Og enn er sem klukknanna gling-gling gló
svo glaðlega ómi og færi mér ró.
Ég megna svo lítils. En svo lítinn söng,
ég syng þér, Björk, úti í skógum Rínar,
því stundum, þá nóttin er leið og löng,
mig langar að hverfa á slóðir þínar —
og hlusta á klukknanna gling-gling gló
svo glaðlega óma og f æra mér ró.
(Cleveland, 1919)*
*) Sbr. „Horit inn í hreint hjarta og aðrar sögur frá tíma fyrri heimsstyrj-
aldar", Rvík 1966. 4. útgáfa, bls. 308—312.