Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1971, Blaðsíða 28

26
„Hún bar nokkuð drembin sinn Dannebrogshatt
og dálítinn umskiptings keim,
en ánægja var það, ég segi það satt
að sjá hana í búningnum þeim“ —
kvað Þorsteinn um Reykjavík á dögum Jörundar hundadagakon-
ungs, en þetta átti enn við, um aldamótin seinustu. Nokkrum ár-
um síðar kom fánahreyfingin til sögunnar. Dannebrogsflöggunum
fór æ fækkandi og hinn fagri bláhvíti fáni, sem Einar Benedikts-
son gerði ódauðlegan með hinu fagra kvæði sínu, „Rís þú, unga
Islands merki“, kom í staðinn. Munu fáir þeir, sem ungir voru á
þessum árum, minnast þess sársaukalaust, að bláhvíti fáninn
skyldi ekki vera löggiltur sem fáni íslands. Mun það engin tilvilj-
un, að Fram valdi sér fánalitina (skjöldur og búningur).
Á þessum árum stendur ungmennafélagsskapurinn í blóma og
mikill áhugi vaknar fyrir íþróttiun. —
Við, strákarnir, fengum okkar fyrstu kynni af knattspyrnu sem
áhorfendur, er enskir sjóliðar komu í land, og kepptu sín á milli,
og síðar við Islendinga. — Herskipið Bellona var þá á sumrum
hér við land, og önnur herskip, og ég held, að það hafi sjaldan
komið fyrir, er farið var með bolta suður á mela, einkanlega þegar
Bellona var í höfn, að við strákarnir værum ekki í hópi áhorfenda
— æstir og hrifnir og alltaf með vakandi auga á boltanum — (þá
var alltaf talað um boltaleik eða að fara í fótbolta), — oft vafa-
laust til þess að fá tækifæri til þess að „sparka“, ef hann „færi út
af“. Og svo kom það eins og af sjálfu sér, að við vorum orðnir
upprennandi knattspyrnumenn sjálfir.
Fram var stofnað 1908 og voru stofnendurnir, sem kunnugt er,
drengir um og innan við fermingu. Frá félagsstofnuninni og fyrstu
starfsárunum geta margir sagt betur en ég, því að ég var jafnan
í sveit á sumrum, en æfði mig með félögum mínum á vorin og
fram undir slátt. Æfingarnar byrjuðu snemma á vorin og áhug-
inn var mikill. Tvennt vil ég leggja áherzla á. I fyrsta lagi, að það
var, að því er ég bezt veit, áhugi stofnendanna sjálfra sem leiddi
til félagsstofnunarinnar — ekki hvatningar frá öðrum. Æfing-
arnar og samvinnuna einkenndi þegar í byrjun frjálslyndi og
drenglyndi — og fjör, og þótt ég hafi ekki alltaf haft tækifæri til
þess að fylgjast með Fram síðar, hygg ég, að þessa hafi jafnan
gætt í starfsemi félagsins allri.
Ég minntist áðan á hinn ríka áhuga drengjanna sjálfra á knatt-