Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Blaðsíða 17

15
Ég flutti þig þangað langa leið, úr heimi, sem var vissulega ekki
þinn heimur, í heim víðáttu, þar sem þú gazt notið frjálsræðis i
eins ríkum mæli og taminn hestur getur frekast notið.
Og stundum er það svo, nú, er kvelda hefir tekið á ævideginum,
að mér gleymist umhverfi mitt, sé það ekki. Ég rís úr rekkju í
húsi, sem er enn í smíðum, og sé minn hvíta hest í haganum. Það
er sú lífsins gjöf, sem slík stund færir mér. Og bjarmi hennar
brennur sem viti í kjölfar langra vinnudaga fjötraðs manns, er
ég ligg í hvílu minni, eins og væri ég sjúkur, þjáður maður. Og
þegar dimmast er þá er ég í ósátt við sjálfan mig, mennina, lífið,
gramur yfir, að allt hið fegursta virtist draumur einn, en barns-
skónum hafði ég einnig slitið milli grösugra bakka tjarna og lækja,
þar sem birkiangan lagði að vitum, eins og enn í dag, þar sem
fjöllin gnæfa, blá og hvít, en þar sem líka brimgnýr í fjarska getur
borist að eyrum, eins og nístandi kvein sálar, sem þjáist, en stund-
um sem veikur, seiðandi niður, sem hafði sinn boðskap að flytja,
sinn dapra óð, minnandi mannsálirnar á, að þær eru bátskeljar
í ólgusjó, sem kannske ber að landi heilu og höldnu, en kannske
sogast í djúpið. Og í þessum nið finnst mér nú, að hafi verið kall
hafsins, kall á það land, sem eitt sinn reis upp úr öldum þess, land
það, sem síðar varð þitt konungsríki um skeið, land tjarna — og
mýraflæma hið neðra og hamraborganna hið efra, þar sem eitt
sinn, fyrir öldum, eða öldum alda voru eyjar, sker og naggar,
þegar Ægir hafði breitt sína votu sæng yfir allt undirlendi hér-
aðsins, en skildi þar eftir hin fegurstu gull mannanna bömum,
gleymd en geymd á sjávarbotni árþúsundir, og lengur, eftir að
land var risið, mót sól — en þeirra varð að leita, eftir þeim varð að
grafa, en þau komu heil og fögur í hendur þeirra, sem grófu, í mal-
arhryggjum og gryfjum, — kufungar, skeljar, hörpudiskar, sem
litlar barnshendur gripu fegins hendi.
Og í andvökunni og einverunni, þegar minningarnar höfðu hrak-
ið burt hið illa, fannst mér ég heyra á ný kall hafsins úr óra fjar-
lægð. Og mér fannst það kalla á landið sitt, og á gullin sín, eins og
mannssálimar, er þær þrá það, sem þeim var dýrmætast, en er
þeim glatað að eilífu, allt, brotið, týnt. En allt tekur enda, gamli
vinur, líka langar andvökunætur. Og nýjum degi er fagnað. Hver
hrelld sál fagnar, mín sem annarra, komu lífgjafans, komu sólar,