Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Blaðsíða 124

122
band hinn 4. júní 1949 og var heimili þeirra alla tíð í húsinu nr.
28 við Þingholtsstræti. Jóhanna hafði fullan hug á að ljúka læknis-
náminu, og lagði mjög hart að sér til að ná því marki, en það
varð henni um megn með vaxandi húsmóðurskyldum og vanheilsu,
er ágerðist æ meira, unz hún eftir mikla og hættulega uppskurði
og langa legu hneig í valinn frá elskuðum eiginmanni sínum og
þremur kornungum börnum.
I allri sinni hörðu baráttu og sárum þjáningum kvartaði hún
aldrei. Hún bar sina þungu byrði án þess að æðrast, af sama blíða
hugarfarinu og traustinu, sem hafði einkennt hana frá blautu
barnsbeini. Vissulega er mikill innri styrkur þeirra, sem þess eru
megnugir, að ylja ástvinum sínum og öðrum með ljúfum brosum
og huggandi augnatilliti, þótt sjálfir megi vart mæla fyrir þján-
ingar sakir.
Er ég fyrir nokkru sat stundarkorn hjá Jóhönnu heitinni, er
hún lá á sjúkrabeði og hægt og hægt þokaði í áttina að landa-
mærunum miklu, minntist ég ósjálfrátt löngu liðinna daga, er ég
sleit barnsskónum á hennar bernskuslóðum, lítill hnokki, á heimili
móður hennar, er þá var gjafvaxta mær, afa hennar, Jóhannesar
bónda, og ömmu, Kristínar, sem þá lá langa og þunga banalegu
í litlu baðstofunni á Gufá. Er að lausnarstund hennar leið, tók
Jóhannes mig við hönd og lét mig setjast hjá sér úti á túni, og
spurði mig hlýlega, hvort ég héldi að ég yrði hræddur, ,,ef hún
Kristín dæi?“ Ég man ekki hverju ég svaraði, eða hvort ég svaraði
nokkru, en ég hafði ekki á tilfinningunni að neitt væri að óttaast,
þrátt fyrir öll veikindin og sorgina. Ég hefi kannske aðeins haft
hugboð um það þá, mjög óljóst, að þar sem góðir menn fara og
traustir er aldrei neitt að óttast. Þar var skjól litlum drenghnokka,
sem var að fá sín fyrstu kynni af sorgum mannanna — sem öðrum.
Gott er skjól að eiga hjá þeim, sem eiga góðleik hjartans og traust-
ið, sem aldrei bregzt, og gott er öllum að vera slíks minnungir.
Við beð Jóhönnu heitinnar þessa stund skildist mér enn betur, er
hugurinn fló til hins liðna, hve dýran arf hún hafði fengið í
vöggugjöf.
Minningarathöfn um Jóhönnu fór fram árdegis í dag í Dóm-
kirkjunni og flutti Sigurbjörn Einarsson líkræðuna, en að þeirri
athöfn lokinni fluttu ástvinir hinnar látnu lík hennar heim, heim