Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Side 52

50
eins og hún væri smeyk um, að eitthvað af andlitsduftinu sæti í
augnabrúnahárunum.
Og Renata, Renata hin fagra hafði líka skrifað henni. Hún var
búin að vera trúlofuð í fjögur ár og það var búið að kosta svo
miklu til undirbúnings brúðkaupsins, að föður þeirra lá við gjald-
þroti. En þessi systir hennar var bæði hrokafull og óvinnufús og
dýfði aldrei hendi sinni í kalt vatn. Ekkert var nógu fagurt handa
henni, ekkert svo dýrt, að eigi væri sjálfsagt að gefa henni það,
ef hún þáði það.
„ ... ég vona að þú sért búin að ganga frá blúndunum. Nú þarf
ég að fá skrautblúndur fyrir setustofuna mína, eina tylft af ísaum-
uðum handþurrkum ... “
Paola las ekki meira og leit vart á bréf Clementinu systur sinn-
ar, sem var imyndunarveik, og alltaf að hendast á milli læknanna
og í lyfjabúðirnar eftir lyfjum og lyfkúlum.
Bróðir hennar stóð og horfði á hana og sá, að hún mundi ekki
ætla sér að iesa meira. Þótti honum tími til kominn að minna
hana á það, sem hann ætti að skila:
„Augusta bað þig að muna eftir sokkunum.“
Paola lyfti höfðinu. Roði hafði hlaupið í grannholda andlit
hennar og augu hennar leiftruðu. Varir hennar voru þunnar og nú,
er hún kipraði þær saman, varð hún undarlega harðneskjuleg á
svipinn.
„Og pabbi? hvernig líður honum?“
Ugo yppti öxlum.
„Hann er við þetta sama.“
Faðir hennar var farlama og áhugalaus. Hann réði engu leng-
ur á heimilinu og hafði einskis að biðja hana, enda skrifaði hann
henni aldrei.
„Skemmtirðu þér vel?“
„Hvernig ætti ég að skemmta mér. Ég verð að vinna. Systur
okkar fara oft út sér til skemmtunar á kvöldin. Sláninn, unnustinn
hennar Renötu kemur stundum og einhver vina hans með honum.
Augusta leikur á píanó og Clementína nöldrar. Það er gamla
sagan. Ég legg á flótta og loka mig inni í herbergi mínu. Hvemig
á ég að skemmta mér. Ef ég væri ekki að starfa væri móðir mín
alltaf að nöldra við mig.“