Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Síða 77

75
En Gabriello gaf honum góð ráð og einkanlega varaði hann
Lazzaro við hættulegum stað í ánni. Botninn var með jöfnum
halla alllangt út í ána, en þar hækkaði hann skyndilega og lækkaði
svo aftur, og þarna var hætta á ferðum vegna straumþunga. Lýsti
Gabriello þessu fyrir Lazzaro sem bezt hann mátti og fór svo að
veiða áfram af kappi.
Einkennileg ánægjutilfinning greip Lazzaro, er hann var nú
skilinn þarna eftir, til þess að reyna fiskveiðar upp á eigin spýtur
með köfunaraðferðinni. Skvampaði hann um í fyrstu og voru
tilburðir hans hinir skoplegustu. Oft leit hann aðdáunaraugum
í áttina til Gabriello, sem var að kafa eftir fiski í nokkurri fjar-
lægð, og við og við kom upp með fisk í munninum, velgerðar-
manni sinum til skemmtunar, og þegar það kom fyrir, gat Lazzaro
ekki annað en klappað saman lófunum af ánægju.
„Það er nú augljóst", sagði hann við sjálfan sig, „að þa hlýtur
að vera nægilega bjart niðri í ánni, svo menn sjái til, því ella gæti
Gabriello ekki náð í fiskana, sem hann kemur með upp í munn-
inum.“
Og Lazzaro var nú ekki í neinum vafa lengur og þegar hann
hafði virt Gabriello fyrir sér einu sinni til reyndi hann að kafa
eins og hann og dýfði höfðinu í ána og missti um leið fótfestu
og leið hann nú hægt með straumnum, unz hann kom þar að,
sem botninn hækkaði, og var með allan hugann við að reyna að
sjá eitthvað, og því var hann kominn út í straumiðuna, fyrr en
varði, og fór hann nú hratt, en gat ekki lengur haldið niðri í sér
andanum. Hann reyndi að svamla upp á yfirborðið, en það heppn-
aðist ekki. Honum fannst vatnið streyma út um munn sér og
eyru, nasir og augu, svo að hann sæi ekkert, og í stuttu máli fór
svo, að straumurinn hreif hann með sér, og er honum loks skaut
upp, var hann svo örmagna og lamaður, að hann gat ekki einu
sinni gert tilraun til þess að kalla á hjálp, en Gabriello var í þessu
að kafa niður í hyl skammt þar frá, er hann lagði netum sínum,
og var hylurinn nær fullur af fiski, og hamaðist hann við veiði-
skapinn, en vinur hans, sem nú var alltaf að skjóta upp eða sökkva,
hreifst að lokum niður í djúpið að fullu og öllu.
Nú var Gabriello loks búinn að afla svo mikið, að hann ákvað