Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1980, Blaðsíða 78

76
að hætta, og sneri hann sér í áttina þangað, sem hann hugði vel-
gerðarmann sinn vera og var fagnaðarsvipur mikill á andliti Gabri-
ello. Þarf engum getum að því að leiða, hvers honum brá, er
Lazzaro var horfinn. Gabriello leit í kringum sig, í von um að sjá
hann einhversstaðar, en fann aðeins fötin, þar sem þeir höfðu
skilið þau eftir.
Lostinn skelfingu hljóp hann aftur að ánni og eftir skamma
stund fann hann lík velgerðarmanns síns. Hafði straumurinn bor-
ið það að landi hinum megin árinnar.. Gabriello svam þegar yfir
ána og er hann hafði komist að raun um að ekkert líf var með
Lazzaro, stóð hann lengi þögull og álútur og syrgði hann af mikl-
um innileik. Vöknuðu nú og áhyggjur í huga hans og vissi hann
eigi hvað gera skyldi. 1 fyrsta lagi óttaðist hann, að ef hann segði
tíðindin um drukknun hans, mundi hann verða ásakaður um að
hafa drekkt honum, til þess að ræna fé hans, og vakti tilhugsunin
um slíkar ásakanir svo mikinn ótta í huga hans, að hann byrgði
andlitið í höndum sér og stóð svo lengi sorgmæddur og hugsi.
En loks var eins og rofaði til í öllu þessu myrkri. Og fegin-
leiki fyllti huga hans, er hann minntist þess að enginn hafði verið
vitni að því sem gerst hafði. Og hann sagði við sjálfan sig:
„Mér er óhætt, mér er óhætt! Enginn var vitni að því, sem gerð-
ist. Nú veit ég hvað gera skal. Til allrar hamingju er svo áliðið
orðið, að allir hafa tekið á sig náðir.
Tók hann nú net sín og fiskana, sem hann hafði aflað, og setti í
stóra körfu, og tók lík Lazzaro og bar á herðum sér að ánni. Var
þetta þung byrði. Vafði hann nú netunum um líkið á þann hátt,
að líkast var sem Lazzaro hefði orðið flæktur í þeim og það orðið
orsök þess, að hann drukknaði. Festi hann þau svo við netastólp-
ana í ánni.
Að svo búnu íklæddist hann fötum hins nýdrukknaða velgerð-
armanns síns og settist svo á árbakkann og hugsaði málið fram
og aftur. Hann ályktaði sem svo, að þeir hefðu verið svo líkir,
að sennilega mundi það ekki komast upp, sem hann nú hugleiddi,
að koma fram sem Lazzaro hér eftir, en telja mönnum trú um
að hann sjálfur hefði drukknað. Og hann sá fram á, að ef þetta
heppnaðist, mundi hann verða mikillar hamingju aðnjótandi og
geta lifað við alls nægtir, það sem eftir var ævinnar.